ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΙΣΣΕΣ,
ΑΛΟΓΑ ΚΑΙ ΠΙΟΝΙΑ
ΣΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΚΑΚΙΕΡΕΣ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΥ
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Προφανές είναι επίσης, πως η Ελλάδα στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής επίθεσης του αμερικανισμού δεν είναι παρά το «πρώτο πιάτο», το ορεκτικό. Το κυρίως γεύμα θα έχει «πολλούς γύρους», πολλά πιάτα και ποικιλία εδεσμάτων με επιδόρπιο τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προϋπόθεση ικανή και αναγκαία για την προώθηση των σχεδίων του αμερικανισμού για την παγκόσμια ηγεμονία.
Με δεδομένο όμως το γεγονός πως η κυρίαρχη άποψη, σε όλα τα όργανα της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ζώνης του Ευρώ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στις περισσότερες χώρες της Ένωσης, αλλά και κύρια στους Λαούς των χωρών της ΕΕ, ήταν και παραμένει πως το πρόβλημα της Ελλάδας, που δεν είναι μόνο της Ελλάδας, αλλά και πολλών άλλων χωρών της ΕΕ και συνεπώς ήταν, είναι και παραμένει πρόβλημα της ΕΕ και του κοινού νομίσματος του Ευρώ, οπότε και η λύση θα έπρεπε να είναι υπόθεση της ΕΕ και κύρια της Ζώνης του Ευρώ και γι’ αυτό το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα έπρεπε να μείνει έξω και μακριά από κάθε λύση αυτού του εσωτερικού, του οικογενειακού προβλήματος, ζητούμενο είναι πως και γιατί τελικά το ΔΝΤ βρέθηκε στην κορυφή του τραπεζιού, όπου θα γίνει το «μεγάλο φαγοπότι»;
Την απάντηση θα πρέπει λογικά και με πολιτικό σκεπτικό να την αναζητήσουμε στο άλλο δεδομένο που διαμορφώθηκε από δυό εξαιρέσεις που από την αρχή αναγνώρισαν ρόλο στο ΔΝΤ για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Η πρώτη εξαίρεση ήταν αυτή της καγκελαρίου Μέρκελ η οποία από την αρχή αρνήθηκε την ευρωπαϊκότητα του ελληνικού προβλήματος και συνεπώς την ευρωπαϊκότητα της λύσης του και απερίφραστα ζήτησε την παραπομπή της Ελλάδας στο ΔΝΤ, χειραγωγώντας μάλιστα με ανάλογο ναζιστικό τρόπο και τη γερμανική και σ’ ένα βαθμό, την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια κοινή γνώμη. Η δεύτερη εξαίρεση ήταν η εμφάνιση του ΔΝΤ, από τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, το Γεώργιο Α. Παπανδρέου, ως «απειλή» εναλλακτικής λύσης, για την περίπτωση που η ευρωπαϊκή οικογένειά του αρνούνταν την ηθική και θεσμική υποχρέωσή της να αντιμετωπίσει στα δικά της πλαίσια ένα δικό της πρόβλημα. Αυτή η «λογική» έδινε αφορμή για την αποευρωπαϊκοποίηση του προβλήματος και την υποβάθμισή του σε καθαρά ελληνικό πρόβλημα και από την άλλη έδινε ηθικό έρεισμα στον αμερικανισμό και στο όργανό του, το ΔΝΤ, να διεκδικούν στα ευρωπαϊκά πράγματα ρόλο, αφού «η ίδια η Ελλάδα», δια του πρωθυπουργού της θέτει τέτοιο ζήτημα και μάλιστα αποδέχεται στο κορύφωμα της σχετικής κρίσης πρόσκληση του πλανητάρχη για συζήτηση και μάλιστα «στο Οβάλ Γραφείο!!!» του προβλήματος, ως προβλήματος της Ελλάδας, η οποία συνάντηση μάλιστα έκλεισε με ευχαριστίες του Παπανδρέου και δήλωση του Ομπάμα για υποστήριξη της Ελλάδας για να βγει από την κρίση, δήλωση που θα μπορούσε να εκληφθεί και από άλλες χώρες της ΕΕ και του Ευρώ, ως ευκαιρία στην περίπτωση που αντιμετωπιστούν ως απόκληροι από την ευρωπαϊκή οικογένειά τους και η οποία προφανώς καλλιεργεί σε κάποιους αχυράνθρωπους πολιτικούς και στους «πάντα ευκολόπιστους και πάντα προδομένους» Λαούς αίσθημα και σχέσεις προστάτη και προστατευόμενου.
Πολλοί «αναλυτές» αποδίδουν τη στάση της Μέρκελ στην αγωνία της να διατηρηθεί στην εξουσία πράγμα που υποτίθεται θα επηρεασθεί από τις επικείμενες εκλογές στο κρατίδιο της Βάδης-Βυρτεμβέργης, αγωνία όμως και επιλογή που δεν τη συμμερίζονται πολλοί μέσα στο ίδιο το κόμμα της, με κορυφαίο τον υπουργό οικονομικών της κυβέρνησής της τον Βόλφγκαν Σόϊμπλε. Άλλοι πάλι εγχώριοι «αναλυτές» αποδίδουν την επιλογή Παπανδρέου να εμπλέξει στα ευρωπαϊκά πράγματα το ΔΝΤ στην αγωνία του να μην πτωχεύσει η χώρα του. Ερμηνεία όμως που δεν αντέχει λογικά και ιστορικά, γιατί είναι γνωστό πως όπου αναγνωρίζεται και παραχωρείται ρόλος στο ΔΝΤ η λεηλασία των χωρών, η καταπτώχευση των Λαών και η πρόσδεση στο έρμα των δορυφόρων του αμερικανισμού είναι το μόνο βέβαιο αποτέλεσμα.
Το τελικό ερώτημα λοιπόν είναι γιατί έγιναν όλα αυτά με τον τρόπο που έγιναν για να έχουμε το αποτέλεσμα που έχουμε, για να έχουμε δηλαδή το ΔΝΤ, το μακρύ χέρι του αμερικανισμού επόπτη και συνδιαχειριστή της Ευρωζώνης και των επιμέρους οικονομιών των χωρών της Ευρωζώνης; Δεν είμαστε στο μυαλό της Μέρκελ και του Παπανδρέου για να γνωρίζουμε τι σκέπτονται και τι σχεδιάζουν. Δεν είμαστε επίσης αφελείς οπαδοί για να πιστεύουμε ότι παραμύθι μας σερβίρουν και τέλος δεν είμαστε προκατειλημμένοι οπαδοί συνωμοσιολογικών σεναρίων. Και επειδή γνωρίζουμε πως οι πολιτικές αποφάσεις υπαγορεύονται από ιδιοτελή, κομματικά, ταξικά και εθνικά συμφέροντα, γι’ αυτό θα προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε τη συγκεκριμένη πολιτική με υποθέσεις εργασίας την ορθότητα, ή τη σφαλερότητα των οποίων θα επιβεβαιώσουν οι μελλοντικές εξελίξεις.
Πρώτη υπόθεση εργασίας: Η συγκεκριμένη ΕΕ που διαμορφώθηκε, ερήμην και σε βάρος των ευρωπαϊκών Λαών, από το ευρωπαϊκό και το αμερικανικό Κεφάλαιο στην Ευρώπη με πρωταγωνιστή τη Γερμανία και τη Γαλλία και υπό την εποπτεία των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ως ανάχωμα της όποιας οικονομικής επιρροής του σοβιετικού μπλοκ στις ευρωπαϊκές χώρες, ολοκλήρωσε την αποστολή της και έφτασε τα όριά της. Η παραπέρα διατήρηση της ΕΕ ως συνασπισμού Κεφαλαίων απαιτεί την αποαμερικανοποίησή της και τη στενότερη συνεργασία της με τη Ρωσία, η οποία από τα πράγματα αποτελεί την αποκλειστική φτηνή ενεργειακή πηγή της, πράγμα όμως που θα έβαζε οριστικά τέρμα στα σχέδια του αμερικανισμού για την παγκόσμια ηγεμονία, οπότε λογικά θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε πως ο αμερικανισμός έχει κάθε λόγο να διαλύσει την ΕΕ με τέτοιο τρόπο που θα αποτρέπει είτε μια στενότερη συνεργασία με τη Ρωσία, είτε έναν, υπό την πίεση των αναγκών και των Ευρωπαϊκών Λαών, αντικαπιταλιστικό αναπροσανατολισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα την έθετε σε τροχιά φυγής προς τα εμπρός και θα την αναβάθμιζε σε ηγέτη της ανθρωπότητας για ένα καλύτερο μέλλον που θα έβαζε τέρμα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Το γεγονός της γερμανικής διαφοροποίησης στην προσέγγιση του τρέχοντος ευρωπαϊκού προβλήματος υπέρ μιάς δια του ΔΝΤ αμερικανοελεγχόμενης λύσης, θα μπορούσε να είναι και το αποτέλεσμα μιας σιωπηρής ή ρητής συμφωνίας μεταξύ αμερικανισμού και νεοναζιστικού γερμανισμού να διαλυθεί η ΕΕ και στα ερείπια της ο γερμανισμός να λειτουργήσει ως ο ευρωπαϊκός πόλος του αμερικανισμού για την παγκόσμια συγκυριαρχία.
Δεύτερη υπόθεση εργασίας: Τα βαλκάνια ήταν, λόγω της γεωπολιτικής σημασίας τους, πάντα ένας άσβεστος πόθος μα κι’ ένας ενοχλητικός πονοκέφαλος για τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές και υποϊμπεριαλισρτικές δυνάμεις της ευρύτερης περιοχής και για τους επίδοξους παγκόσμιους ηγεμόνες. Ο αμερικανισμός δεν θα ήθελε σε καμιά περίπτωση τα Βαλκάνια να βρίσκονται υπό τη επιρροή μη ελεγχόμενων ευρωπαϊκών δυνάμεων, προφανώς δεν θα ήθελε να βρίσκονται και υπό την επιρροή της Ρωσίας και της ισλαμικής Τουρκίας, γι’ αυτό φρόντισε με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας να τα διασπάσει παραχωρώντας τα δυτικά Βαλκάνια στη Γερμανία. Το αν για τα ανατολικά Βαλκάνια ο αμερικανισμός επιζητεί να εγκαταστήσει ως τοποτηρητή του μια «Γερμανία των Βαλκανίων» και το εάν ο Γεώργιος Παπανδρέου «φιλοδοξεί» να γίνει ο εκφραστής μιάς τέτοιας «Μεγάλης Ιδέας», αυτού του «οράματος» του ελληνικού πλιατσικοκαπιταλισμού, της λεγόμενης «ελληνικής ορογένειας των ΕΠΑ», του George Soros και του «Φαναρίου», αυτό αργά ή γρήγορα θα φανεί. Η άποψή μου είναι πως μια τέτοια φιλοδοξία δεν ταιριάζει ούτε στην οικογενειακή του ιστορία, όποιες επιφυλάξεις κι’ αν διατηρεί κανείς γι’ αυτήν, αλλά και στην προσωπική του «αποστολή» ως πρωθυπουργού της Ελλάδας, προέδρου του ΠΑΣΟΚ και προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, όποιες επιφυλάξεις κι’ αν έχει κανείς με όλα αυτά ως έννοιες και ως πραγματικότητες.
Τρίτη υπόθεση εργασίας: Αν και για να επαληθευτούν οι δυό προηγούμενες υποθέσεις εργασίας είναι προφανές ότι θα πρέπει τόσο τα Βαλκάνια, όσο και η Ευρώπη να ξαναγυρίσουν πίσω στη «χρυσή εποχή των κανονιών», των γαλλογερμανικών και των λοιπών συναρτώμενων εθνικών συγκρούσεων, που θα γκρεμίσουν όσα στο μεταξύ και με τεράστιες θυσίες των βαλκανικών και ευρωπαϊκών Λαών χτίστηκαν, για να μπορεί ένα νέο «Σχέδιο Χ-Μάρσαλ-Ομπάμα» «να μας ξανασώσει» και να «επανοικοδομήσει» την Ευρώπη για να σωθούν οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και τα σχέδια για την παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία, η οποία στην ουσία της δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ολοκλήρωση της παγκόσμιας και ολοκληρωτικής δικτατορίας του Κεφάλαιου πάνω στην Εργασία και στην εργαζόμενη ανθρωπότητα. Όποιος τελικά δεν ερμηνεύει τα πράγματα και τις τρέχουσες ευρωπαϊκές και παγκόσμιες εξελίξεις από την οπτική γωνιά της παγκόσμιας βασικής, της κύριας αντίθεσης μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας είναι φυσικό να μην κατανοεί σωστά και τις δευτερεύουσες αντιθέσεις τόσο μεταξύ εθνικών και υπερεθνικών Κεφαλαίων, μεταξύ «εθνικών» και περιφερειακών πολιτικών και συνεπώς μεταξύ τοπικών, εθνικών, περιφερειακών και ηγεμονικών στρατηγικών. Όποιος ερμηνεύει την τρέχουσα «κρίση του καπιταλισμού» σαν κατάρα της θεάς αγοράς, ή σαν αποτέλεσμα της κακής διαχείρισης των αχυράνθρωπων πολιτικών και των Golden Boys είναι φυσικό να παραγνωρίζει τον κυρίαρχο ρόλο του Κεφαλαίου σε συνθήκες καπιταλισμού, να αθωώνει τα εγκλήματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του Κεφαλαίου κατά της Φύσης και της εργαζόμενης ανθρωπότητας και να περιμένει σωτηρία από κάποιο κακοποιό μεσσία.
Όσοι τέλος δεν αντιλαμβάνονται τη σημερινή πραγματικότητα από την πλευρά των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και τις τεράστιες δυνατότητες που προσφέρουν στην εργαζόμενη ανθρωπότητα οι σύγχρονες επιστήμες και τεχνολογίες για την κατάργηση του καπιταλισμού, τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου και την διαμόρφωση ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού, στα πλαίσια της «ενιαίας κοινωνικοποιημένης ανθρωπότητας», θα συμμετέχουν, ως Γερμανοί εναντίον Ελλήνων, ως υψηλόμισθες συντεχνίες εναντίων των χαμηλόμισθων, ως εργαζόμενοι εναντίον ανέργων και ως νόμιμοι ιθαγενείς εναντίον «λαθρομεταναστών, αλλά και ως πιστοί εναντίων απίστων, οπότε, ως άπαντες άπιστοι θα συμμετέχουμε ως κομπάρσοι στο παιχνίδι του Κεφάλαιου και θα αλληλοκατασπαρασσόμαστε στα μικρά και στα μεγάλα Κολοσσαία, ως πιόνια στις μικρές και στις μεγάλες σκακιέρες του αμερικανισμού και των «πρόθυμων συμμάχων» του.
Αυτές είναι μερικές σκέψεις που γεννήθηκαν με αφορμή τη διαπίστωση του Κλαούζεβιτς πως αφού στα εξουσιαστικά-εκμεταλλευτικά συστήματα «ο πόλεμος δεν είναι παρά η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», τότε και η πολιτική του παγκοσμιοποιημένου Κεφαλαίου, με αιχμή τον αμερικανισμό, δεν μπορεί παρά να είναι η συνέχιση του πολέμου με βρώμικα και καταστροφικά μέσα. Αναμφίβολα το παγκόσμιο ιστορικό γίγνεσθαι είναι ένα απειροπαραγοντικό φαινόμενο και η ιστορία διδάσκει πως δεν είναι η πρώτη φορά που δυνάστες και επίδοξοι παγκόσμιοι ηγεμόνες έκαναν σχέδια παγκόσμιας ηγεμονίας, κατάστρεψαν πολιτισμούς ολόκληρους και γύρισαν την ανθρωπότητα μερικά βήματα πίσω στη βαρβαρότητα, αλλά τελικά σαρώθηκαν σαν χάρτινοι πύργοι από το θυμό της ιστορίας και την οργή των Λαών.
Τι θα συμβεί στην τρέχουσα περίοδο δεν μπορεί κανείς να το προβλέψει, ούτε και οι ίδιοι οι αρχιτέκτονες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Την απάντηση θα τη δώσει βέβαια η ιστορία, η αυριανή ιστορία της ΕΕ και της Ευρωζώνης, της Ελλάδας και των Βαλκανίων, των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής και των άλλων χωρών του πλανήτη, η οποία, όπως πάντα, θα είναι είτε ιστορία της νίκης των αντιδραστικών εξουσιών που οδηγούν στη βαρβαρότητα, είτε θα είναι η ιστορία της νίκης των Λαών που θα οδηγήσει την ανθρωπότητα ένα ακόμα βήμα προς την πρόοδο και τον Πολιτισμό. Σήμερα περισσότερο από κάθε προηγούμενη περίοδο της ιστορίας οι Λαοί, η εργαζόμενη ανθρωπότητα, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού έχουν και τις εμπειρίες, και τη γνώση και το όραμα για ένα καλύτερο αντικαπιταλιστικό, αντεξουσιαστικό και δημιουργικό κόσμο, γι’ αυτό και μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι πως τελικά αξιοποιώντας αυτούς τους παράγοντες θα τα καταφέρουμε να σπάσουμε όλες τις αλυσίδες και να περάσουμε σε συνθήκες μιάς Νέας Ελευθερίας και ενός Νέου Διαφωτισμού που θα μας οδηγήσει σε ένα Νέο Ανθρωπισμό, στον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό.
Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό
Θεωρητικά-Επίκαιρα Κείμενα
(27 Μάρτη 2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου