Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ " ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ"




ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΡΙΣΟΥΜΕ

ΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ.


ΠΟΥ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΤΗΝ

ΠΡΟΟΔΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ,


ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ

ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ


Το Σημειωματάριο της Πρωτοβουλίας Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό (infonewhumanism.blogspot.com) κλείνει αυτές τις μέρες ένα χρόνο παρουσίας. Στις δέκα (10) θεματικές σελίδες του, υπάρχουν ήδη εκατοντάδες αναρτήσεις και σχόλια, που καλύπτουν, στο μέτρο των δυνατοτήτων ενός blogspot, τα βασικά πνευματικά ενδιαφέροντα κάθε σκεπτόμενου πολίτη που έχει αγωνία για την πορεία της χώρας, της Ευρώπης και της Ανθρωπότητας.

Εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες επισκέπτες από την Ελλάδα και από άλλες χώρες μας επισκέφτηκαν και μας ξαναεπισκέφτηκαν. Κάποιοι μάλιστα μας επισκέπτονται σχεδόν καθημερινά. Ευχαριστούμε όσους μας τίμησαν, μας τιμούν και θα μας τιμήσουν στο μέλλον.

Δεκάδες ιστοσελίδες και Bloggers, που έχουν τους ίδιους με μας, ή παραπλήσιους προβληματισμούς, φιλοξένησαν, ή αναδημοσίευσαν κείμενά μας, όπως άλλωστε κάνουμε κι’ εμείς, στα πλαίσια μιάς άτυπης συνεργασίας, που γονιμοποιεί τη σκέψη και προάγει το Διάλογο.

Έχουμε πλήρη συναίσθηση πως η συνειδητή επίσκεψη στις σελίδες του Σημειωματάριου της Πρωτοβουλίας Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό δεν είναι εύκολη για κουρασμένους αναγνώστες που επιζητούν εντυπωσιακά, ή ψυχαγωγικά αναγνώσματα, και «χαβαλεδιάρικους διαλόγους» για να ξεχάσουν τη φρικτή καθημερινότητα. ¨Όπως επίσης δεν είναι εύκολη και για ντοπαρισμένους οπαδούς που έχουν εξουσιοδοτήσει τους αρχηγούς των ομάδων στις οποίες ανήκουν, ή των κομμάτων που ψηφίζουν, να σκέπτονται γι’ αυτούς.

Κάποιοι καλοπροαίρετοι επισκέπτες και φίλοι μας προτείνουν να «ελαφρύνουμε» λίγο το Λόγο μας, «να μην είμαστε τόσο απόλυτοι», «να μην τα βάζουμε με όλους», «να βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας», για να αυξήσουμε την επισκεψιμότητα. Βέβαια η επισκεψιμότητα μας ενδιαφέρει, αλλά περισσότερο μας ενδιαφέρει ο συγκεκριμένος Διάλογος για τις αιτίες και τους υπεύθυνους της βαρβαρότητας που ζούμε και για τους όρους που θα οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε ένα καλύτερο κόσμο. Μας ενδιαφέρει δηλαδή να συμπεριφερόμαστε ως ελεύθερα σκεπτόμενοι και αυτενεργοί πολίτες και όχι ως οπαδοί και καταναλωτές υλικών και πνευματικών σκουπιδιών. Μας ενδιαφέρει να σκεπτόμαστε με όρους μιας ελευθερίας του μέλλοντος και όχι με όρους μιας υποταγής του παρελθόντος. Με άλλα λόγια μας ενδιαφέρει η αναζήτηση ολόκληρης της αλήθειας, αφού οι μισές αλήθειες είναι πιο επικίνδυνες κι’ απ’ το ψέμα, γιατί κομματιάζουν το Είναι μας και κατασπαράζουν την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό:

Θέση μας (1) είναι πως ο καπιταλισμός χρεοκόπησε οριστικά και, ως ιστορικά τυμπανιαίο πτώμα, αποτελεί απειλή για την Ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της και γι’ αυτό πρέπει να ανατραπεί, πράγμα που δεν μπορούμε να το περιμένουμε από τη σοσιαλδημοκρατία ή το τριτοτεταρτοδιεθνιστικό μοντέλο, γιατί απλούστατα όλα αυτά αποτελούν εκδοχές του καπιταλισμού. .

Θέση μας (2) είναι πως ο καπιταλισμός δεν είναι η μοίρα της ανθρωπότητας και γι’ αυτό πρέπει να ρίξουμε τους προβολείς των αναζητήσεών μας πέρα από αυτά τα οδοφράγματα του καπιταλισμού για την παρεμπόδιση της προόδου και να χαρτογραφήσουμε ένα νέο απελευθερωτικό όραμα, που θα οδηγήσει τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού σε σύγκρουση με τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, με στόχο τη δημιουργία ενός καλύτερου, δηλαδή ενός ανθρωπινότερου, χωρίς εκμετάλλευση, φτώχια, Φόβο και πολέμους κόσμου.

Θέση μας (3) είναι πως αυτό το όραμα πρέπει να είναι απαλλαγμένο από σκοταδιστικούς και εξουσιαστικούς μύθους, πρέπει να τιμά τη ζωή, τον Άνθρωπο και τη Φύση και για να είναι αντάξιο της σημερινής πραγματικότητας, των σημερινών πνευματικών-επιστημονικών-τεχνολογικών δυνατοτήτων και των σημερινών αναγκών δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στη συνειδητή σκέψη, στη συνειδητή επιλογή, στη συνειδητή συμμετοχή, στη συνειδητή δράση, στη συνειδητή-δημιουργική-απελευθερωτική και πανανθρώπινη συνεργασία, δηλαδή στην Άμεση Συμβουλιακή Δημοκρατία και στον Ουμανιστικό Σοσιαλισμό, που θα ξεδιπλώνουν σταδιακά και δημιουργικά τη Νέα Ελευθερία του Ανθρώπου και τον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό.

Έτσι αντιλαμβανόμαστε τη δική μας συμμετοχή στην αγωνία και στους αγώνες της Ανθρωπότητας, γι’ αυτό: «Προωθούμε το Διάλογο: Λέμε Παρών».

Αθήνα 21 Νοέμβρη 2008
Για την Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό
Δρ Κώστας Λάμπος

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

ΚΡΙΣΗ : ΚΑΤΑΡΕΥΣΗ ή ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ;

Θέσεις της Πρωτοβουλίας Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό

Κώστας Λάμπος
Prodial21@gmail.com


1. Η κρίση ως έννοια

Η ιστορία διδάσκει πως η κρίση στη φύση, στη ζωή, στην κοινωνία είναι μια κατάσταση που σηματοδοτεί το τέλος μιάς συνθήκης και την απαρχή μιάς άλλης νέας συνθήκης, η οποία περιέχει καινούργια δυναμικά στοιχεία που διαμορφώνουν και κατά συνέπεια προσδιορίζουν το πρόσημο της νέας συνθήκης.

Με αυτή την έννοια μπορούμε να διακρίνουμε τις κρίσεις σε κρίσεις ακμής που οδηγούν , σε μια ανώτερη ποιότητα, δηλαδή στην πρόοδο και σε κρίσεις παρακμής, κρίσεις εκφυλισμού, κρίσεις θανάτου, που συνειδητά εμποδίζουν την πρόοδο για να βάλουν «τέλος στην ιστορία».

Κάθε πρόοδος, όπως και κάθε πισωγύρισμα της ανθρωπότητας συνοδεύτηκε από μια μεγάλη κρίση, κρίση οικονομική, κρίση κοινωνική, κρίση θεσμών, κρίση αξιών, κρίση ακμής ή κρίση παρακμής, ανάλογα με το αποτέλεσμα και το πρόσημο της νέας ισορροπίας, το οποίο διαμορφώθηκε στο πεδίο της σύγκρουσης των θετικών και των αρνητικών κοινωνικών φορτίων, των προοδευτικών και των αντιδραστικών δυνάμεων.

2. Η φύση της σημερινής «χρηματοπιστωτικής» κρίσης

Η οικονομία, ως διαδικασία παραγωγής αξιών χρήσης, ή ως διαδικασία παραγωγής ανταλλακτικών αξιών και κοινωνικού πλούτου και κύρια ως διαδικασία κατανομής αυτού του πλούτου, αποτέλεσε, στην ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας, το κατεξοχήν πεδίο σύγκρουσης των κοινωνικών δυνάμεων, μεταξύ των παραγωγών από τη μια μεριά και των διαχειριστών-σφετεριστών του πλούτου από την άλλη, για τη δικαιότερη κατανομή του οι πρώτοι και για την ακόμα πιο άδικη κατανομή του οι δεύτεροι.

Ανάλογα με τη συγκυρία που κάθε φορά διαμορφώνει η αναρχία της κοινωνικά ανεξέλεγκτης οικονομικής παραγωγής, σε συνθήκες καπιταλισμού, οι κρίσεις, που η μια διαδέχεται την άλλη, αποκτούν ειδικά χαρακτηριστικά και εμφανίζονται ως κρίση υπερπαραγωγής, κρίση πληθωρισμού, κρίση στασιμότητας, κρίση στασιμοπληθωρισμού, κρίση ενεργειακή, κρίση διατροφική, κρίση ρευστότητας, κρίση πιστωτική, κρίση χρηματοπιστωτική και …δεν συμμαζεύεται.

Αυτή η πραγματικότητα δεν επιτρέπει να κατανοήσουμε και πολύ περισσότερο να προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε την εκάστοτε κρίση σαν ένα ανεξάρτητο γεγονός που έρχεται τυχαία και από το πουθενά. Αντίθετα η κάθε κρίση αποτελεί καρπό της σειράς των προηγούμενων κρίσεων και ταυτόχρονα το σπόρο των επόμενων κρίσεων. Σε τελική ανάλυση η εκάστοτε επιμέρους κρίση δεν είναι παρά έκφραση της χαοτικής φύσης, του ανορθολογισμού, δηλαδή της παθογένειας του συστήματος και συνεπώς στην ουσία της είναι μια συστημική κρίση.

Η σημερινή, η λεγόμενη χρηματοπιστωτική κρίση, αποτελεί, ως λειτουργική ανωμαλία που προκαλείται από την χαοτική φύση του καπιταλισμού, τυπική έκφραση της συνολικής κρίσης του νεοφιλελεύθερα παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Η φιλολογία που αναπτύσσεται γύρω από τη φύση της συγκεκριμένης κρίσης είναι συγκεχυμένη. Από τη μια μεριά βρίσκονται οι απόψεις εκείνες που τη θεωρούν σύμπτωμα ανεξάρτητο από τη φύση του καπιταλισμού, τη θεωρούν ειδική λειτουργική ανωμαλία του «χρηματοπιστωτικού συστήματος» και όχι δομική ανωμαλία του καπιταλισμού, η οποία υποτίθεται ότι σχετίζεται με τις κακές προβλέψεις, με την κακή διαχείριση ή, με την απληστία των golden boys και των μεγαλοεπιχειρηματιών. Αυτή η άποψη πλάθεται και αναπαράγεται από την αστική διανόηση στα πλαίσια του επαγγελματικού της ρόλου στην υπηρεσία του υποτίθεται «αιώνιου καπιταλισμού». Έτσι αθωώνεται το σύστημα με την υπόσχεση πως θα γίνει καλύτερο, μέχρι να διαπράξει το επόμενο , συνήθως, φρικτότερο έγκλημά του σε βάρος της κοινωνίας, της φύσης, της ανθρωπότητας και του πολιτισμού.

Η άλλη αντίληψη αντιμετωπίζει τις κρίσεις σαν μια φυσική εκφυλιστική διαδικασία του καπιταλισμού , η οποία αργά ή γρήγορα θα τον οδηγήσει στην κατάρρευση. Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι οι κρίσεις του καπιταλισμού κατά τον 20ο αιώνα, όπως και τρέχουσα κρίση ήταν και είναι κρίσεις παρακμής με την έννοια πως εκφράζουν την ανικανότητα του καπιταλισμού να οδηγήσει την εξέλιξη της ανθρωπότητας σε διευρυμένη-οικουμενική ευημερία, δικαιοσύνη και ελευθερία, όπως άλλωστε υποσχέθηκε, όταν οι Λαοί πάλευαν να απαλλαγούν από το σκοταδιστικό μεσαίωνα και τη βάρβαρη φεουδαρχία.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η παρακμή του καπιταλισμού οδηγεί αυτόματα και στην κατάρρευσή του. Αντίθετα ο καπιταλισμός της παρακμής γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνος και πιο επιθετικός απέναντι στη φύση, απέναντι στην Εργασία, τη Γνώση, τον Πολιτισμό, απέναντι στην ανθρωπότητα και στην ίδια τη ζωή, με αποτέλεσμα να οργανώνει τις καταστροφικές κρίσεις του με τρόπο ώστε να γεφυρώνει βέβαια τις εσωτερικές του αντιφάσεις-αντιθέσεις με τη στρατηγική της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, προϋπόθεση απαραίτητη για να εξουδετερώνει τη δυσαρέσκεια των εργαζόμενων και να ακυρώνει κάθε προοπτική κοινωνικής ανατροπής του.

Έτσι η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, ως τακτική του αμερικανισμού, δηλαδή του πολύ μεγάλου κεφαλαίου, του ηγεμονικού κεφάλαιου καλείται να υπηρετήσει το βασικό στρατηγικό στόχο του που είναι η εσωτερική αναδιάρθρωσή του στην κατεύθυνση της ακόμα μεγαλύτερης συσσώρευσης και της ακόμα μεγαλύτερης συγκεντροποίησης του πλούτου, πράγμα που αναπόφευκτα σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη συγκεντροποίηση της εξουσίας του πάνω στην ανθρωπότητα.

Βέβαια η εντατικοποίηση της διαδικασίας της καπιταλιστικής συγκεντροποίησης σήμαινε πάντα και συνεχίζει να σημαίνει χρεοκοπία, αγορά ή συγχώνευση εκατοντάδων χιλιάδων επιχειρήσεων και κατά συνέπεια σημαίνει την προλεταριοποίηση, δηλαδή το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων καπιταλιστών, ως καπιταλιστών, σύμφωνα με τη βασική αρχή του καπιταλιστικού ανταγωνισμού «ο θάνατός σου, η ζωή μ ου».

Συνέπεια αυτού του ενδοταξικού εμφύλιου πολέμου μεταξύ των μεμονωμένων μικρών και μεγάλων καπιταλιστών αλλά και κύρια μεταξύ των καπιταλιστικών χωρών που διεκδικούν την παγκόσμια ηγεμονία, όπως οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ρωσία και η Κίνα, είναι η συγκέντρωση του «ελέγχου της αγοράς», δηλαδή του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια με άμεσο αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη αποξένωση της κοινωνίας-ανθρωπότητας από τον πλούτο της, πράγμα που αποτυπώνεται στην καθημερινή διεύρυνση της παγκόσμιας εξαθλίωσης, αλλά και, στη μετατόπιση του κέντρου βάρους της οικονομικής δραστηριότητας από τους τομείς παραγωγής αγαθών για κοινωνική ευημερία στους τομείς της εξουσίας, της ασφάλειας και του πολέμου, για λογαριασμό της παγκόσμιας ηγεμονίας.

Σημαίνει ακόμα πως δεκάδες χώρες θα χρεοκοπήσουν, ή θα αναγκαστούν για να αποφύγουν τη χρεοκοπία να καταφύγουν στην αναζήτηση προστασίας και στο δανεισμό από τους ισχυρούς και να τεθούν υπό τον έλεγχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, πράγμα που αναγκαστικά οδηγεί στην εκχώρηση και στην απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας τους.

Σημαίνει επίσης ότι πρόκειται για ένα σκληρό οικονομικό πόλεμο που σκοπό έχει την κατάκτηση, τη διατήρηση, ή και την επανάκτηση σφαιρών επιρροής, μια διαδικασία που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στην αναδιάταξη του συσχετισμού δύναμης μεταξύ των διεκδικητών της παγκόσμιας ηγεμονίας.

Τέλος, αυτή η νέα βίαιη συγκεντροποίηση του παγκόσμιου πλούτου, που δεν είναι τόσο αποτέλεσμα κακών οικονομικών μέτρων, αλλά αποτέλεσμα στρατηγικής πολιτικής επιλογής του Κεφάλαιου, σημαίνει παραπέρα διεύρυνση της φτώχειας και της εξαθλίωσης των εργαζόμενων, υποχώρηση μέχρι εξαφάνισης του κράτους πρόνοιας, σημαίνει την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την ελαχιστοποίηση της αμοιβής της εργασίας, τη διόγκωση της ανεργίας, τον παραπέρα περιορισμό των ελευθεριών και φυσικά σημαίνει περαιτέρω συρρίκνωση της ήδη χλωμής αντιπροσωπευτικής αστικής Δημοκρατίας με προοπτική ένα απόλυτο παγκοσμιοποιημένο φασισμό, την απόλυτη βαρβαρότητα.

3. Κατάρρευση ή ανατροπή;

Από όσα προηγήθηκαν, κατά την άποψη της Πρωτοβουλίας Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό, (www.infonewhumanism.blogspot.com), καταλήγουμε στα παρακάτω συμπεράσματα:

1. Είναι προφανές πως ο μανιακός καπιταλισμός αποτρελάθηκε και προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή με φάρμακο τις όλο και συχνότερες, όλο και μεγαλύτερες καταστροφικές κρίσεις.

2. Όσο και στο βαθμό που η ανθρωπότητα ΔΕΝ είναι αποφασισμένη να οργανώσει τη ζωή της και το μέλλον της με διαφορετικό τρόπο, τόσο ο καπιταλισμός θα κυριαρχεί, θα καταστρέφει, θα εξαθλιώνει και θα ανανεώνει την κυριαρχία του μέσα από ελεγχόμενες ή μη ελεγχόμενες κρίσεις δομικής και λειτουργικής αναδιάρθρωσης και ανασυγκρότησής του.

3. Βέβαια στο να μην ξέρει, να μην θέλει και να μην μπορεί η ανθρωπότητα να ανατρέψει τον καπιταλισμό για να οργανώσει τη ζωή και το μέλλον της με διαφορετικό τρόπο, συμβάλλει και η θεωρία «σοβαρών» οικονομολόγων και πολλών οικονομολογούντων, που την παπαγαλίζουν όλου του κόσμου οι πολιτικάντηδες, περί κρίσης στη σφαίρα της «μη-πραγματικής οικονομίας», η οποία, όπως προβλέπουν, δεν θα αγγίξει την «πραγματική οικονομία», αλλά κι αν την αγγίξει θα ξεπεραστεί αργά ή γρήγορα ως ελαφρά ύφεση, οπότε θα ξανάρθουν πάλι καλές καπιταλιστικές μέρες και για να συμβεί αυτό θα πρέπει η ανθρωπότητα να δεχθεί τα σχέδια Πόλσον, Μπράουν,…, ακόμα και του Αλογοσκούφη, για να «ταΐσουν» με τρισεκατομμύρια φόρους τις αχόρταγες τράπεζες

4. Και βέβαια όλοι αυτοί οι «θεωρητικοί» δεν έχουν αντιληφθεί πως το 100% των χωρών του Τρίτου Κόσμου, δηλαδή περίπου το 90% των χωρών του πλανήτη και το 95% του παγκόσμιου πληθυσμού λειτουργούν και ζουν μόνιμα σε καθεστώς ύφεσης, γιατί ο ύστερος μητροπολιτικός-ηγεμονικός καπιταλισμός δεν μπορεί πιά να λειτουργήσει σε συνθήκες, οι οποίες αμφισβητούν τις δομές της ανισόμερης ανάπτυξης και της άνισης ανταλλαγής, δομές που διευκολύνουν τη λεηλασία του πλανήτη από το ηγεμονικό κεφάλαιο.

5. Πρόκειται φυσικά για απολογητικές θεωρίες όπου το τραγικό ταυτίζεται με το γελοίο, κι’ αυτό γιατί δεν υπάρχουν δυό οικονομίες, η μη-πραγματική και η πραγματική οικονομία, αλλά μόνο μία. Υπάρχει μόνο μια οικονομία, η χαοτική-ανορθολογική-σπάταλη-αντικοινωνική καπιταλιστική οικονομία της ανισότητας και συνεπώς της ανελευθερίας, του πλούτου και συνεπώς της φτώχειας και της δυστυχίας, των κρίσεων και συνεπώς των πολέμων, της παρακμής και συνεπώς της βαρβαρότητας.

6. Το τραγικό είναι πως κάποιοι «θεωρητικοί», αλλά και κάποια «αριστερά» κόμματα τριτοτεταρτοδιεθνιστικής κοπής, ξεχασμένα από την ίδια την ιστορία τους που θεωρούν πως οι κρίσεις του καπιταλισμού, που οδηγούν όλο και περισσότερους ανθρώπους στην εξαθλίωση, ουσιαστικά οδηγούν τους εργαζόμενους στη σοσιαλιστική επανάσταση, παρά την αντίθετη ιστορική εμπειρία, σύμφωνα με την οποία η εξαθλίωση των εργαζόμενων δεν οδηγεί αριστερά στη σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά δεξιά σε κάποιου είδους κρατισμό, σε κάποιο φασισμό, σε κάποια εξαθλιωμένη εθνικοσοσιαλιστική αντεπανάσταση.

7. Το ίδιο τραγική είναι και η αντίληψη των σοσιαλδημοκρατών, παλιών, εκσυγχρονιστών και «νέων», που θριαμβολογούν γιατί νομίζουν πως η κρίση του νεοφιλελευθερισμού τους καλεί να κυβερνήσουν ή να ξανακυβερνήσουν και να εφαρμόσουν τις συνταγές του J.M.Keynes για τη, για μια ακόμα φορά, σωτηρία του καπιταλισμού.

8. Γι’ αυτό εκτιμούμε πως η ανθρωπότητα,

· α. δεν φτάνει να αρνείται τις απόψεις των «ουδέτερων» θεωρητικών των κρίσεων του καπιταλισμού που αδυνατούν ή αρνούνται να συνδέσουν τις καταστροφικές κρίσεις με την ίδια τη χαοτική φύση του καπιταλισμού,

· β. δεν φτάνει να αρνείται τις απόψεις των νεοφιλελεύθερων που θεοποιούν το κέρδος και δαιμονοποιούν τον άνθρωπο,

· γ. δεν φτάνει να αρνείται τις απόψεις των δογματικών που αρνούνται την ιστορική πραγματικότητα, η οποία απόσυρε το πρότυπό τους, δεν κατανοούν τη σύγχρονη πραγματικότητα και συνεπώς αγνοούν το χαρακτήρα της σύγχρονης επανάστασης, σπέρνουν σύγχυση στην κοινωνία και σε τελική ανάλυση λειτουργούν, κάποιες φορές μάλιστα συνειδητά, ως δεκανίκι του κεφάλαιου.

9. Η ανθρωπότητα πρέπει να αποφασίσει να αρνηθεί συνολικά και να ανατρέψει ριζικά τον καπιταλισμό των κρίσεων και της παρακμής, σε κάθε πιθανή και απίθανη εκδοχή του, για να μην μπορεί καμιά ψευδεπίγραφη «κομμουνιστική», ή «σοσιαλιστική» πρωτοπορία, να πουλάει τον κρατικό καπιταλισμό και τον εθνικιστικό ηγεμονισμό της για σοσιαλισμό κι’ όταν η κοινωνία απαιτεί περισσότερο σοσιαλισμό αυτή να αυτομολάει στον καπιταλισμό της «ελεύθερης αγοράς», όπως έγινε με την ΕΣΣΔ, την Κίνα και τους λοιπούς συγγενείς και στη συνέχεια να μοιρολογούν τάχα, για το «θάνατο του σοσιαλισμού», ενώ γνωρίζουν .πολύ καλά πως το μόνο που πέθανε είναι «ο εμποράκος του σοσιαλισμού».

10. Αυτό σημαίνει πως η ανθρωπότητα πρέπει να συνειδητοποιήσει πως ο καπιταλισμός δεν καταρρέει, αλλά ανατρέπεται και γι’ αυτό δεν πρέπει να μετράει τις πληγές της με τις καταστροφικές καπιταλιστικές κρίσεις, με την ελπίδα πως κάποτε θα καταρρεύσει από μόνος του ο καπιταλισμός, γιατί το πιθανότερο είναι να καταρρεύσει η ανθρωπότητα και η ζωή πριν, ή στην καλύτερη περίπτωση (καλύτερη για ποιόν αλήθεια;) μαζί με τον καπιταλισμό.

11. Σημαίνει τέλος, πως η ανθρωπότητα γνωρίζει ότι η ανατροπή του πανούργου καπιταλισμού δεν είναι εύκολη και δεν θα είναι μια ανώδυνη υπόθεση και γι’ αυτό ακριβώς η ανατροπή του καπιταλισμού προϋποθέτει την αφύπνιση και τη συνειδητή δράση όλων των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού σε τοπικό, σε εθνικό, σε περιφερειακό και σε οικουμενικό επίπεδο, σημαίνει δηλαδή ένα Νέο Διαφωτισμό, που θα σφυρηλατήσει το όραμα και θα δέσει τη γνώση για το άνοιγμα του δρόμου για ένα Νέο Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό.

12. Η ανθρωπότητα γνωρίζει πολύ καλά πως από όλα τα προκαπιταλιστικά συστήματα δεν απαλλάχτηκε επειδή αυτά κατάρρευσαν, αλλά επειδή η ίδια με τους αγώνες της τα ανάτρεψε. Με τον καπιταλισμό η ανθρωπότητα έχει εμπειρίες 3-4 αιώνων που συνοψίζονται στους αιματηρούς κατακτητικούς πολέμους και τις γενοκτονίες της αποικιοκρατίας, του ιμπεριαλισμού.

13. Η ανθρωπότητα έχει στις μέρες μας και την εμπειρία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού, με αιχμή τον αμερικανισμό, που οδηγεί ολοταχώς στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και δεν έχει πιά πολύ χρόνο, αν δεν είναι ήδη πολύ αργά, να αποφασίσει και να οργανώσει τον αγώνα της για την ριζική ανατροπή κάθε πιθανής και απίθανης εκδοχής του καπιταλισμού, στο όνομα της σωτηρίας της ζωής, του πολιτισμού και του Ανθρώπου, στο όνομα ενός καλύτερου κόσμου.

14. Και αυτό το ζήτημα δεν μπορούν να το λύσουν οι άπληστοι επιχειρηματίες, οι δοτές κυβερνήσεις, οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες και οι μοντελοκατασκευαστές οικονομέτρες, γιατί αυτό είναι ένα καθαρό, κορυφαίο, κρίσιμο, ζωτικό πολιτικό ζήτημα συστημικής υφής το οποίο μπορεί να το λύσει με τις ανατρεπτικές πολιτικές επιλογές της μόνο η συνειδητή και πολιτικά αυτενεργή κοινωνία, η «κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα».

___________________________________________________________

Αναδημοσίευση από τo www.monthlyreview.gr