ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΘΟ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ

-->

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ

www.infonewhumanism.blogspot.com

prodial21@gmail.com

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΚΑΙ ΤΟ ΤΥΜΠΑΝΙΑΙΟ ΠΤΩΜΑ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ

*

Γράφει ο Κώστας Λάμπος*

Έγινε πρόσφατα, 12 Μάη 2009, το «Συμπόσιο Αθηνών» με θέμα: «Η ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ», με κύρια ομιλήτρια τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ[1]. Το συμπόσιο άνοιξε ο Πρόεδρος της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς» Γιώργος Παπανδρέου, περιγράφοντας ένα «Προοδευτικό Μοντέλο για την Ευρώπη». Μεταξύ των ομιλητών ήταν και ο Φελίππε Γκονζάλες και ο Μάσιμο Νταλέμα.

Ας δούμε μερικές θέσεις για να κατανοήσουμε τα ιδεολογικά αδιέξοδα και κατά συνέπεια το μύθο της Σοσιαλδημοκρατίας. Ένα μύθο τον οποίο διατηρεί ο σκληρός πυρήνας του παγκοσμιοποιημένου μονοπωλιακού Κεφάλαιου, για να κατασκευάζει κάθε τόσο «εναλλακτικές προοδευτικές λύσεις», όταν οι δεξιές κυβερνήσεις οδηγούν με την πολιτική της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης τις κοινωνίες σε αντικαπιταλιστικές εξεγέρσεις.

Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ διαπιστώνει[2] πως:

α. «Οι Λαοί δεν εμπιστεύονται την Ευρώπη» και προφανώς εννοεί πως οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού δεν εμπιστεύονται τη φιλοσοφία, τη δομή και τη λειτουργία της συγκεκριμένης «Ευρωπαϊκής Ένωσης», όπως αυτή, δεκαετίες τώρα, διαμορφώνεται - συνδιαμορφώνεται στα διάφορα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από τις νεοφιλελεύθερες δεξιές-κεντροδεξιές κυβερνήσεις που εκφράζονται κύρια από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, αλλά και από τις, επίσης νεοφιλελεύθερες, λεγόμενες κεντροδεξιές-σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις οι οποίες εκφράζονται από το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Το γεγονός πως η Ρουαγιάλ χαρακτηρίζει τη συγκεκριμένη καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση «κοινότητα πεπρωμένου» σημαίνει μάλλον πως οι δυνάμεις της Εργασίας πρέπει να δεχτούν την Ευρωπαϊκή Ένωση του μονοπωλιακού-ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου ως μοίρα τους.

β. «Η κρίση που διερχόμαστε είναι ηθική και πολιτιστική», εννοώντας προφανώς πως αυτή η κρίση, ως «ηθική και πολιτιστική» περιορίζεται στο εποικοδόμημα και όχι στο οικοδόμημα, δηλαδή στην οικονομία και στην κοινωνία, πράγμα που αφήνει να εννοηθεί πως φταίνε οι δεξιές κυβερνήσεις και όχι ο καπιταλισμός και το ιμπεριαλιστικό Κεφάλαιο, θέση που παραπέμπει στη Χίμαιρα του πολιτικαντισμού του τύπου, «εμείς οι ‘σοσιαλιστές’ μπορούμε να διαχειριστούμε τον καπιταλισμό αποτελεσματικότερα και εντιμότερα από τους νεοφιλελεύθερους της Δεξιάς»

γ. «Οι σοσιαλιστές θα ξαναβρούν την ενότητά τους και θα δώσουν νέες αξίες», πράγμα που σημαίνει πως η Ρουαγιάλ ελπίζει και αισιοδοξεί ότι ξεπεράστηκαν οι αιτίες που διάσπασαν την Αριστερά στις αρχές του 20^ου αιώνα και συνεχίζουν να τη διασπούν και σήμερα, γιατί κάποιοι εγκατάλειψαν την αντικαπιταλιστική πάλη της κοινωνίας με όραμα το Σοσιαλισμό των Εργαζόμενων και προτίμησαν να υπηρετήσουν τον «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», ή τον κρατικομονοπωλικαό καπιταλισμό, ως πρώην «υπαρκτό σοσιαλισμό».

δ. «Η Αριστερά της συμμετοχικής δημοκρατίας, οφείλει να αγωνίζεται για μια ‘δίκαιη τάξη’, την ’κοινωνική συμφιλίωση’, την ‘κοινωνική αρμονία", φαίνεται να είναι το ‘σοσιαλιστικό’ όραμα της Ρουαγιάλ και της Σοσιαλδημοκρατίας, χωρίς ωστόσο να μας λέει με ποιο τρόπο η σημερινή απαξιωμένη και γελοιοποιημένη Σοσιαλδημοκρατία θα καταφέρει, πράγμα που δεν το κατάφερε ολόκληρο τον 20 αιώνα, να συμφιλιώσει το Κεφάλαιο με την Εργασία, και να επιβάλλει μια δίκαιη τάξη και την κοινωνική αρμονία, χωρίς να καταργεί το Κεφάλαιο, ως κοινωνική σχέση στα πλαίσια της οποίας η καπιταλιστική ηθική ταυτίζεται με την εκμετάλλευση μέχρι εξαθλίωσης της Εργασίας και κατά συνέπεια της εργαζόμενης κοινωνίας. Κάτι τέτοιο μόνο πολιτικοί φακίρηδες μπορούν να το υποσχεθούν στο τσίρκο που ονομάζεται «αστική Δημοκρατία», όπου το Κεφάλαιο με τους νόμους που επιβάλλει και με το πολιτικό χρήμα κανονίζει το ρυθμό στον οποίο χορεύουν τα πολιτικά κόμματα και το «πολιτικό προσωπικό» τους.

ε. «Πρέπει να βάλουμε περισσότερη δημοκρατία στην παγκοσμιοποίηση…, η αριστερά έχει πολιτική ευθύνη, πρέπει να κάνουμε τον κόσμο να καταλαβαίνει και να μην φοβάται την παγκοσμιοποίηση. Αν αποδώσει στην παγκοσμιοποίηση τα χαρακτηριστικά του δαίμονα, τότε αυτόματα θα ενισχυθεί ο εθνικισμός». Έτσι λοιπόν αντιλαμβάνεται η Σοσιαλδημοκρατία την Αριστερά. Σαν μια δύναμη που θα προσφέρει ‘δημοκρατικό άλλοθι’ στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, γιατί διαφορετικά ‘θα ενισχυθεί ο εθνικισμός’. Με αυτό όμως το επιχείρημα η Σοσιαλδημοκρατία ως πολιτικός φακίρης εξαφάνισε το Σοσιαλισμό από το καπέλο της αστικής δημοκρατίας, αφού στην ιδεολογία της δεν υπάρχει παρά μόνο παγκοσμιοποίηση ή εθνικισμός.

Ας δούμε και μερικές από τις βασικές θέσεις του Προέδρου της ‘Σοσιαλιστικής Διεθνούς’ και Προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Παπανδρέου[3], ως του πιο έγκυρου εκφραστή της παγκόσμιας Σοσιαλδημοκρατίας, για να κατανοήσουμε καλύτερα το ρόλο και την αιτία διατήρησης του τυμπανιαίου πτώματος που λέγεται ‘Σοσιαλιστική Διεθνής’.

α. «Η πρόκληση σήμερα είναι πρόκληση Δημοκρατίας. Για την ποιότητα της Δημοκρατίας σε αναπτυγμένες χώρες, για την ποιότητα της Δημοκρατίας, ή τη δημιουργία δημοκρατικών θεσμών σε αναπτυσσόμενες χώρες, για τη γνήσια εκπροσώπηση, συμμετοχή και φωνή των πολιτών μας». Είναι προφανές πως ο Παπανδρέου μιλάει για την αστική Δημοκρατία, τη Δημοκρατία στα πλαίσια της οποίας το Κεφάλαιο ασκεί την ταξική δικτατορία του νοθεύοντας τόσο τη Δημοκρατία του, ώστε να γίνεται λόγος για κακής ποιότητας της Δημοκρατίας και την ανάγκη αποκατάστασης της ποιότητάς της. Βέβαια το πρόβλημα της ποιότητας της αστικής Δημοκρατίας ήταν πάντα ένα σοβαρό ζήτημα για τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, αλλά ως συνθήκη ανάπτυξης της γνώσης και των αγώνων για το πέρασμα της κοινωνίας από τον καπιταλισμό της μισθωτής σκλαβιάς στο σοσιαλισμό της άμεσης αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας, για το πέρασμα δηλαδή στην Άμεση Σοσιαλιστική Δημοκρατία. Αντίθετα ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ο Γιώργος Παπανδρέου φαίνεται πως θεωρεί τον καπιταλισμό μοίρα της ανθρωπότητας και συνεπώς θεωρεί την αστική Δημοκρατία σαν το διαχρονικό, το υπεριστορικό και συνεπώς το μόνιμο μοντέλο διακυβέρνησης και γι’ αυτό μιλάει για βελτίωση της ποιότητάς του, που προφανώς κάποιοι τη νοθεύουν. Το κακό είναι πως πιστεύει ότι «με τη συμμετοχική παρουσία εργαζομένων, πολιτών σε επιχειρήσεις» ή «με τη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών στις διαβουλεύσεις…, στην εκλογή του Προέδρου της (Ευρωπαϊκής) Επιτροπής (COMMISSION) άμεσα από τους πολίτες», ή «με πανευρωπαϊκά δημοψηφίσματα», θα καταφέρει η Σοσιαλδημοκρατία να μετασχηματίσει την αστική Δημοκρατία σε «Συμμετοχική Δημοκρατία», χωρίς να καταργήσει τον καπιταλισμό.

β. «Η επαναφορά του πολίτη δεν σημαίνει να επιλέξουμε μεταξύ αγοράς και κράτους, αλλά να βάλουμε και την αγορά και το κράτος στην υπηρεσία του πολίτη. Διότι έχουμε αρνητικά παραδείγματα και για τη λειτουργία του κράτους και για τη λειτουργία της αγοράς…, γι’ αυτό θέλουμε τη συμμαχία και των αδυνάτων και των δυναμικών στρωμάτων κάθε κοινωνίας… Αυτή είναι η έννοια της συμμετοχικής Δημοκρατίας». Ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είναι σαφής ως προς το ρόλο της αγοράς και του κράτους, ρόλο που μπορούν οι σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί να τον θέσουν ‘ στην υπηρεσία του πολίτη». Είναι όμως πολύ ασαφής όταν εμφανίζει ως δίπολο αντιθέσεων την αγορά και το κράτος, γιατί στον καπιταλισμό αγορά και κράτος δεν είναι παρά οι όψεις του ίδιου καπιταλιστικού νομίσματος. Έτσι ο Παπανδρέου φαίνεται να παραγνωρίζει, ή να αποκρύπτει το γεγονός πως η βασική αντίθεση στον καπιταλισμό είναι η αντίθεση μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας, δηλαδή μεταξύ Κεφαλαίου και Κοινωνίας και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης μεταξύ Κεφαλαίου και Ανθρωπότητας, γι’ αυτό και οραματίζεται τη Συμμετοχική Δημοκρατία του ως ‘συμμαχία μεταξύ των αδυνάτων και των δυναμικών στρωμάτων κάθε κοινωνίας’, κάτι, δηλαδή, σαν συμμαχία μεταξύ αρνιών που τρώνε χόρτα και λύκων που τρώνε αρνιά.

γ. «Θεωρώ ότι το στοίχημα για την ανθρωπότητα πραγματικά είναι, ή θα πάμε σε Δημοκρατία και σε Σοσιαλισμό, ή θα πάμε σε βαρβαρότητα. Ή θα βρούμε ανθρώπινες λύσεις, με τις οποίες αισθάνονται συμμέτοχοι οι πολίτες, ή θα αναζητήσουν οι λαοί μας, οι πολίτες μας, νέους φονταμενταλισμούς, νέους αυταρχισμούς, νέους απολυταρχισμούς και θα δούμε κρίσεις, συγκρούσεις και βία… Το όραμα για μια νέα Ευρώπη….είναι να εξανθρωπίσει την παγκοσμιοποίηση…». Ως συνεπής σοσιαλδημοκράτης ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς εμφανίζει ως συνώνυμα την αστική Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό, γιατί οι σοσιαλδημοκράτες το Σοσιαλισμό τον θέλουν μέσα στον καπιταλισμό, είτε ως «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», είτε ως «Σοσιαλισμό της αγοράς», γι’ αυτό και ποτέ δεν κατάγγειλαν το κεφαλαιοκρατικό σύστημα συνολικά και ποτέ δεν μίλησαν για το Σοσιαλισμό σαν ένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα που καταργεί το Κεφάλαιο ως κοινωνική σχέση το οποίο διασπά την κοινωνία σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, σε δυό ασυμβίβαστες και εχθρικές κοινωνικές τάξεις. Γι’ αυτό και αποσυνδέει την καπιταλιστική βαρβαρότητα από την καπιταλιστική αστική Δημοκρατία και την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, για να απενοχοποιήσει την αστική Δημοκρατία και την παγκοσμιοποίηση και να τις εμφανίσει ως αντίπαλο πόλο της βαρβαρότητας, εμφανίζοντας μάλιστα τους ‘λαούς και τους πολίτες να επιλέγουν φονταμενταλισμούς, αυταρχισμούς, απολυταρχισμούς, κρίσεις, συγκρούσεις και βία, δηλαδή ως υπεύθυνους για την τρέχουσα καπιταλιστική βαρβαρότητα με την οποία το ιμπεριαλιστικό Κεφάλαιο επιβάλλει την παγκοσμιοποίηση και τον αμερικανισμό.

δ. Κι’ ενώ ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, διαπιστώνει, όπως άλλωστε και ο κάθε πολίτης που βλέπει γύρω του, σκέπτεται και στοχάζεται ένα καλύτερο κόσμο, ένα κόσμο χωρίς Φόβο, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς βία και χωρίς την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ότι «η ανθρωπότητα σήμερα, η Ευρώπη, εμείς έχουμε θεωρητικά τις δυνατότητες, τα εργαλεία, την τεχνολογία, τη γνώση, τον τεράστιο οικονομικό πλούτο που είδαμε με τα πακέτα σωτηρίας των τραπεζών. Έχουμε λοιπόν όλα αυτά για να λύσουμε τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας», καταλήγει, ευθυγραμμιζόμενος απόλυτα με τις οδηγίες-αποφάσεις της τελευταίας συνόδου των G20, για τον ‘εξανθρωπισμό της παγκοσμιοποίησης’, να προτείνει: «Εμείς οι Σοσιαλιστές στην Ευρωπαϊκή Ένωση διεκδικούμε μια ευρωπαϊκή στρατηγική για έξυπνη ‘πράσινη ανάπτυξη’ που θα κάνει την Ευρώπη ανταγωνιστική μέσα σε μια παγκόσμια οικονομία… Ζητάμε την διασφάλιση της κεφαλαιακής επάρκειας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων…, απαιτούμε μια πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα βάλει τέλος στους φορολογικούς παράδεισους…, προτείνουμε ένα συμπληρωματικό Σύμφωνο, παράλληλα με το Σύμφωνο Μάαστριχτ» και μια πολιτική αλλαγή , όπως αυτή «που έγινε πρόσφατα στις ΗΠΑ με τον Πρόεδρο Ομπάμα…σε μια Αμερική που αρχίζει να διαμορφώνει μια πιο προοδευτική ατζέντα…, (προφανώς γιατί πιστεύei πως), η παγκοσμιοποίηση ανοίγει νέους δρόμους, όχι μόνο οργάνωσης του κεφαλαίου, αλλά οργάνωσης και των πολιτών».

Αυτή η φλυαρία για πράσινη ανάπτυξη του καπιταλισμού, για καλό καπιταλισμό και καλή παγκοσμιοποίηση που χρειάζονται μόνο λίγο σοσιαλδημοκρατικό ‘εξανθρωπισμό’, για έλεγχο του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου από τους επαγγελματίες πολιτικούς, τις κρατικές ρυθμιστικές και ελεγκτικές αρχές και για περιορισμό των γεωγραφικών και κοινωνικών ανισοτήτων, είναι επικίνδυνες αφέλειες, αν δεν είναι δουλειά επαγγελματιών πολιτικάντηδων και συνεπώς σκόπιμη παραπλάνηση του κόσμου της δουλειάς. Όποιος όμως ξεχνάει, (επειδή πιστεύει πως μπορεί να αλλάξει τον καπιταλισμό χωρίς να καταργήσει το Κεφάλαιο, ή υποκρίνεται κάτι τέτοιο, επειδή τον ενδιαφέρει η εξουσία για την εξουσία), πως στον καπιταλισμό κουμάντο κάνει το Κεφάλαιο και όχι οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες και με κούφια λόγια υπόσχεται πράγματα που ανήκουν στη σφαίρα της εικονικής πραγματικότητας, θα αναγκαστεί κάποια στιγμή να υποστεί τη σκληρή αντικειμενική πραγματικότητα και τον εξευτελισμό από το Κεφάλαιο, αλλά και την περιφρόνηση της κοινωνίας που της έκρυψε την αλήθεια και την εξαπάτησε.

Είναι αλήθεια πως κάποιοι ευαγγελίστηκαν τη Νέα Σοσιαλδημοκρατία και πολλοί πίστεψαν πως με το Γιώργο Παπανδρέου στο τιμόνι της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κάτι μπορεί να αλλάξει ώστε να σταματήσει αυτή καθολική παρακμή που προκαλεί συνειδητά και συστηματικά το Κεφάλαιο και οι πολιτικοί εκφραστές του. Οι τελευταίες σύνοδοι της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, όπως και το Συμπόσιο των Αθηνών, όμως, απόδειξαν πως η κάθε τοπική κοινωνία, η Ευρώπη και η Ανθρωπότητα συνολικά δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα πιά από το χρεοκοπημένο πολιτικό προσωπικό του καπιταλισμού και της αστικής Δημοκρατίας. Η σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία, αλλά και η σύγχρονη παραδοσιακή Αριστερά δεν μπορούν να υπερβούν τον αστικό, ελίτικο ηγετικό-πρωτοποριακό εαυτό τους και τις πολλαπλές εξαρτήσεις τους από εξωθεσμικά και από συντεχνιακά κέντρα εξουσίας και να εξελιχθούν σε μια σύγχρονη Αντικαπιταλιστική-Ουμανιστική Αριστερά, τα οράματα της οποίας θα μπορούσαν να επανατροφοδοτήσουν την ταξική, κοινωνική και οικουμενική συνείδηση-αυτοπεποίθηση της πλειοψηφίας κοινωνίας, προϋπόθεση ικανή και αναγκαία για την ανατροπή του Καπιταλισμού και την ανοικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου.

Κάποια στιγμή ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν χρειάζονταν την ψήφο της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ, για να αντιμετωπίσει τον ανταγωνιστή συνυποψήφιό του για την προεδρεία του ΠΑΣΟΚ ένοιωσε την ανάγκη να μιλήσει και «για μια Αριστερά που θα δημιουργεί ένα νέο δρόμο για την ανάπτυξη…, με σοσιαλιστική προοπτική… Μια Αριστερά του Ουμανισμού…»[4]. Ήταν η στιγμή που κάποιοι καλοπροαίρετοι «παπανδρεϊκοί» πίστεψαν πως ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έσπασε τις όποιες εξαρτήσεις του, έκανε την προσωπική του υπέρβαση και δίνει το προσωπικό του ραντεβού με τη σύγχρονη ιστορία και το μέλλον της ανθρωπότητας. Φαίνεται όμως πως το ραντεβού που ο Γιώργος Παπανδρέου επιδίωκε και επιζητεί είναι αυτό με την εξουσία της ‘καλύτερης’ διαχείρισης του ελληνικού πλιατσικοκαπιταλισμού. Ένα ραντεβού με το Κεφάλαιο και θεατή την κοινωνία και την ανθρωπότητα. Μέχρι οι κοινωνίες και η ανθρωπότητα να αποφασίσουν να καταργήσουν το Κεφάλαιο, να αυτοκυβερνώνται και να κάνουν πραγματικότητα τον Οικουμενικό Ουμανισμό.

Σε μια ανθρωπότητα που τα 5/6 των μελών της λιμοκτονούν, στερούνται των βασικών δικαιωμάτων τους και ζουν μια ζωή που προσβάλει την ίδια την ανθρώπινη υπόστασή τους, γιατί ο καπιταλισμός παράγει όπλα και συστήματα εξουσιασμού και κυριαρχίας και όχι αγαθά ευημερίας και ειρήνης, είναι αναγκαία μια νέα αντίληψη για τον άνθρωπο, την κοινωνία, την ανθρωπότητα και για το μέλλον τους. Είναι αναγκαία μια αντίληψη που θα ρίχνει τους προβολείς της πέρα από τον καπιταλισμό, τη σοσιαλδημοκρατία και τον καρτικομονοπωλιακό καπιταλισμό, γνωστό και ως τριτοτεαρτοδιεθνιστικό «σοσιαλισμό» και θα ανοίγει το δρόμο για την ανατροπή κάθε πιθανής και απίθανης εκδοχής του καπιταλισμού και για την οικοδόμηση ενός κοινωνικοοικονομικού συστήματος που θα στηρίζεται στο σύγχρονο Ανθρωπισμό, στην Άμεση Δημοκρατία και στην Οικουμενική Ειρήνη και θα διαμορφώνει σταδιακά ένα καλύτερο κόσμο κι’ ένα καινούργιο πολιτισμό, τον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό[5].

Προϋπόθεση γι’ αυτό το βήμα της ανθρωπότητας είναι η απαγκίστρωση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού από τους σκοταδιστικούς μύθους και από όλες τις εξουσιαστικές ιδεολογίες του μονοπωλιακού-ιμπεριαλιστικού Κεφάλαιου. Στο βαθμό που θα συμβαίνει αυτό στον ίδιο βαθμό θα μπαίνει στο προσκήνιο η ίδια η συνειδητή και θεσμικά συγκροτημένη κοινωνία, δηλαδή η «κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα», και όχι η αγελοποιημένη «κοινωνία των πολιτών… μας»[6], όπως θέλουν την κοινωνία το Κεφάλαιο και οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες, οπότε και στον ίδιο βαθμό θα απομακρύνεται η καπιταλιστική βαρβαρότητα και στη θέση της θα οικοδομείται ο Ουμανισμός ως Νέα Ελευθερία του Ανθρώπου και ως Αταξική Κοινωνία.

---

[1] Και όχι η Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας Μαρτιν Ντελόρ-Ομπρί. Γιατί αλήθεια;

[2]. Βλέπε ΤΑ ΝΕΑ 13.05.2009

[3].http://www.papandreou.gr/papandreou/content/Document.aspx?d=6&rd=7739474&f=1359&rf=1307755822&m=12227&rm=10641464&l=2

[4] Παπανδρέου Γιώργος, Συνέντευξη στην Εφημερίδα ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ, 13-14.10.2007.

[5]. Λάμπος Κώστας, Από τον Ευρωπαϊκό Ουμανισμό στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ή στον Οικουμενικό Ουμανισμό;, www.monthlyreview.gr 15.05.2009

[6] «Η άποψη του παλιού υλισμού είναι η κοινωνία των πολιτών, η άποψη του καινούργιου υλισμού είναι η ανθρώπινη κοινωνία, η κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα», Μάρξ Καρλ, Θέσεις για τον Φόιερμπάχ.

________________________________

Αναδημοσίυση απο το www.monthlyreview.gr

(29.05.2009)