ΕΝΙΑΙΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ. ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

ΕΝΙΑΙΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

για την άμεση δημοκρατία, την αταξική κοινωνία και τον ουμανισμό

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

Οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού γινόμαστε κάθε μέρα, τοπικά, εθνικά και παγκόσμια, όλο και περισσότερο θύματα της μεγάλης κρίσης, αλλά και μάρτυρες της προϊούσας παρακμής του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο στην προσπάθεια του να σωθεί, μεθοδεύει ακάθεκτα την εκτροπή της ανθρωπότητας προς τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Αυτή η εκτροπή συντελείται με τη στρατηγική του αμερικανισμού για την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου και το στήσιμο της παγκόσμιας διακυβέρνησης, με μοναδικό κέντρο αποφάσεων το σκληρό πυρήνα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ως κύρια όργανα αυτού του σχεδίου, οι εμπνευστές του έχουν επιλέξει τον ΟΗΕ, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το ΝΑΤΟ, το TTIP και πολλούς άλλους αφανείς οργανισμούς, λέσχες και υπηρεσίες.

Στόχος αυτής της Νέας Τάξης Πραγμάτων (ΝΤΠ) είναι η κατάργηση της αυτονομίας των εθνικών και τοπικών οικονομιών και κοινωνιών, η πολτοποίηση των αυτόχθονων και αυθεντικών πολιτισμών και η επιβολή συνθηκών καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ο σκοπός της ΝΤΠ είναι η βίαιη επιβολή, συντήρηση και διατήρηση του απάνθρωπου, καταστροφικού και παρακμασμένου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και διανομής του κοινωνικού πλούτου. Συνέπεια αυτού του σχεδίου είναι η διαίρεση της ανθρωπότητας στη μειοψηφία του 1% που λυμαίνεται τον κοινωνικό πλούτο και εξουσιάζει τον πλανήτη και στο 99% που σταδιακά απαξιώνεται ακόμα και από τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματά του και βυθίζεται σε μια εκτεταμένη εξαθλίωση.

Όμως αυτή η επιλογή δεν είναι η μοίρα της ανθρωπότητας. Κι’ αυτό γιατί η ανθρωπότητα από τα γεννοφάσκια της πορεύεται σταθερά, με αμέτρητους δημιουργικούς αγώνες, θυσίες και επιστημονικές κατακτήσεις, προς την κοινωνική ισότητα, την ελευθερία, την άμεση δημοκρατία, την πανανθρώπινη ειρήνη και τον οικουμενικό ουμανισμό.

Η κυρίαρχη μειοψηφία με τους κοινωνικά άδικους και παράνομους θεσμούς, τις βίαιες, αλλοτριωτικές, οικονομικές και κοινωνικές δομές και τους κατασταλτικούς και καταστροφικούς μηχανισμούς της, κρατάει αιχμάλωτη την εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα στο οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού. Ένα σύστημα που παραγνωρίζει, πέρα από κάθε κοινωνική ηθική και επιστημονική δεοντολογία, πως ο σκοπός της οικονομίας δεν είναι να παράγει και να συσσωρεύει πλούτο και δύναμη σε μια μειοψηφία, αλλά να εξασφαλίζει την ισονομία, την ευημερία, ίσες ευκαιρίες και ελεύθερη δημιουργικότητα και τελικά την ευτυχία όλων των ανθρώπων.

Απέναντι σ’ αυτό το σύστημα του κεφαλαίου, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού οραματίζονται έναν καλύτερο κόσμο, ο οποίος σήμερα, στον 21^ο αιώνα, είναι μόνο αναγκαίος και εφικτός αλλά και αναπόφευκτος. Ένας νέος κόσμος που θα στηρίζεται σε αρχές και αξίες που αποτελούν απαράγραπτα ανθρώπινα δικαιώματα και ακατάλυτα θεμέλια ενός πολιτισμού της κοινωνικής ισότητας, της άμεσης δημοκρατίας και της αταξικής κοινωνίας. Με αυτό το διαχρονικό όραμα, ζει από καταβολής της η αποφασιστική πλειοψηφία της εργαζόμενης κοινωνίας-ανθρωπότητας και αγωνίζεται να το κάνει πραγματικότητα, κόντρα στην πανουργία των σκοταδιστικών, άδικων και ηθικά απαράδεκτων εξουσιαστικών θεσμών και στην ωμή βία των μηχανισμών παραπλάνησης και καταστολής.

Η ιστορία, ως διαχρονική κοινωνική μνήμη και συνείδηση, διδάσκει ότι τη στιγμή που οι εκάστοτε εξουσίες προσπαθούν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο να τσιμεντάρουν την εξουσία τους, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού υποσκάπτουν με την δράση και τους αγώνες τους τα θεμέλια κάθε εξουσίας δημιουργώντας τους όρους και τις προϋποθέσεις με τις οποίες θα μπορέσει η εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα να κάνει το επόμενο βήμα προς την κοινωνική ισότητα, αφήνοντας πίσω της την εκάστοτε εξουσία. Το ίδιο συμβαίνει και στις μέρες μας, στον 21^ο αιώνα.

Από τη μια ο καπιταλισμός πασχίζει, με ΝΑΤΟϊκά πραξικοπήματα, ‘πορτοκαλί επαναστάσεις’, ‘αραβικές ανοίξεις’, προκατασκευασμένες χρεοκοπίες, μνημόνια και κατακτητικούς, καταστροφικούς, προληπτικούς πολέμους να διαιωνίσει την εξουσία του. Από την άλλη οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, το μοναδικό διαχρονικό και αήττητο υποκείμενο της ιστορίας και των διαδοχικών χωροχρονικών εκφάνσεων της ενιαίας παγκόσμιας ουμανιστικής επανάστασης, ανοίγουν το δρόμο για την οριστική ανατροπή του καπιταλισμού σε κάθε πιθανή και απίθανη εκδοχή του. Απόδειξη γι’ αυτό είναι το γεγονός πως όλο και μεγαλύτερα τμήματα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, κατανοούν την επικινδυνότητα του καπιταλισμού, γυρίζουν την πλάτη στο σύνολο των πολιτικών κομμάτων του αστικού κοινοβουλίου, που αποτελεί την πολιτική έκφρασή του, αλλά ταυτόχρονα και το αλεξικέραυνο της οργής των εργαζόμενων για τα εγκλήματα του καπιταλισμού σε βάρος των επιμέρους κοινωνιών, της Φύσης, της Ανθρωπότητας και του ανθρώπινου Πολιτισμού.

Αυτή η συνειδητή στροφή των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού παίρνει σταδιακά τη μορφή των Νέων Κοινωνικών Κινημάτων που γεννιούνται με ασύλληπτη ταχύτητα, αναπτύσσονται σε όλα τα κύτταρα της κοινωνίας και σφυρηλατούν τον καινούργιο κόσμο της αλληλεγγύης, της ισότητας και της ελευθερίας μέσα στους κόλπους της υπόδουλης κοινωνίας της ανισότητας που θέλουν να αλλάξουν. Απέναντι στην καπιταλιστική βία, στον εξουσιαστικό φόβο, στην κάθε λογής οπαδική αλλοτρίωση, στον σκοταδιστικό αποπροσανατολισμό, στην γενικευμένη ανεργία, στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, στην καλλιεργούμενη απαισιοδοξία, στην παραίτηση και στην γενικευμένη κοινωνική κατάθλιψη, υψώνεται σταδιακά ένας καινούργιος καλύτερος κόσμος. Είναι ο κόσμος που φεύγει από τα κομματικά μαντριά του καπιταλισμού και χτίζει ανεξάρτητους θεσμούς, συλλογικότητες, δίκτυα και δομές συλλογικής άμυνας και αλληλεγγύης, είτε ως:

·          απόπειρες αυτοδιαχειριζόμενης κοινωνικής οικονομίας με τάσεις απομάκρυνσης από την εμπορευματοποίηση και με κατεύθυνση την αχρήματη οικονομία,

·          αυτοδιαχειριζόμενοι συνεταιρισμοί πολλαπλού σκοπού με στόχο την αύξηση της αυτονομίας των τοπικών κοινωνιών,

·          οικοκοινότητες και κοινόβια για να μην είναι τα μέλη τους μόνα απέναντι στην καπιταλιστική κρίση,

·          κύτταρα ανταλλακτικής-χαριστικής οικονομίας για την αντιμετώπιση της κρίσης και της νοοτροπίας του καταναλωτισμού,

·          κοινωνικές κουζίνες που ρίχνουν το διατροφικό κόστος, καλύπτουν τις ανάγκες όσων δυσκολεύονται λόγω της κρίσης και φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά σπάζοντας την απομόνωση και την ιδιωτία στην οποία τους σπρώχνει η καπιταλιστική κρίση,

·          καταλήψεις εγκαταλειμμένων κτιρίων για διάφορες κοινωνικές, μορφωτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις και για ομαδική στέγαση αστέγων που η καπιταλιστική οικονομία τους πέταξε στο περιθώριο, ως άχρηστους,

·          κέντρα δωρεάν παροχής πρωτοβάθμιων υπηρεσιών ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, εκπαίδευσης, ψυχολογικής και επαγγελματικής υποστήριξης για όσους έχουν ανάγκη από αυτές τις υπηρεσίες αλλά δεν τις προσφέρει το καπιταλιστικό κράτος και δεν μπορούν να τις αγοράσουν,

·          κοινωνικά και επιστημονικά πειραματικά εργαστήρια παραγωγής νέας γνώσης, εναλλακτικών επιλογών και τεχνολογιών, όπως λ. χ. υδρογονοενέργειας, ελεύθερου λογισμικού και κοινωνικοποίησης της πληροφορίας και του διαδικτύου, αλλά ακόμα και σχεδιασμού χαμηλού κόστους παραγωγής εργαλείων, μηχανών και μέσων παραγωγής με τη μέθοδο της τρισδιάστατης εκτύπωσης,

·          κοινωνικά δίκτυα τοπικής, ευρείας και διεθνούς αλληλοενημέρωσης, επικοινωνίας, συντονισμού και συνεργασίας,

·          εγχειρήματα αντιπληροφόρησης και αντικειμενικής ενημέρωσης που παίρνουν τη μορφή ενημερωτικών Bloggs, ιστοσελίδων, έντυπων και ηλεκτρονικών εκδόσεων βιβλίων, εφημερίδων, περιοδικών καθώς επίσης και ιντερνετικών ραδιοφώνων και

·          πολλές άλλες ακόμα πρωτόγνωρες μορφές συλλογικότητας, αυθεντικά κοινωνικά σχολειά παιδείας και εκπαίδευσης, Γνώσης και εμπειρίας συστημικά καταδικασμένων, που δοκιμάζονται καθημερινά και σκληρά και δοκιμάζουν επίμονα, διεκδικούν, κατακτούν νέες λύσεις και συνειδήσεις, αποδείχνουν και δείχνουν πως ένας καινούργιος, καλύτερος κόσμος γεννιέται μέσα στον παλιό που παρακμάζει και πεθαίνει.

Βέβαια τα διάφορα σκοταδιστικά ιερατεία χέρι-χέρι με τις διάφορες ‘φιλανθρωπικές’ και φασιστικές συμμορίες που ξαφρίζουν τα κρατικά ταμεία μπήκαν στο παιχνίδι της παραπλάνησης με ‘πρωτοβουλίες αλληλεγγύης’ και κατήχησης για την εξιλέωση του συστήματος. Αλλά και τα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου και κύρια τα παραδοσιακά συστημικά σοσιαλδημοκρατικά και ‘αριστερά’ κόμματα κοπής 19^ου και 20^ου αιώνα, ανίκανα όπως είναι να μετασχηματιστούν σε καταλύτες αυτοαπελευθέρωσης της κοινωνίας, προσπαθούν να ποδηγετήσουν αυτά τα κινήματα και όχι τόσο για λόγους ψηφοθηρικούς, όσο γιατί αυτά τα κινήματα αποσπούν όλο και μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού από την επιρροή των κομμάτων και το στρέφουν ενάντια σε ολόκληρο το καπιταλιστικό οικοδόμημα και εποικοδόμημα. Στο βαθμό που αυτή η στροφή της κοινωνίας ενάντια στον καπιταλισμό οριστικοποιείται και ενώνει όλο και μεγαλύτερα τμήματά της, στον κοινό αντικαπιταλιστικό αγώνα για ένα καλύτερο κόσμο, στον ίδιο βαθμό ο καπιταλισμός θα αφοπλίζεται ηθικά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και τέλος επιχειρησιακά με αποτέλεσμα να ακυρώνεται κάθε φασιστική απειλή και να έρχεται πιο κοντά η οριστική ανατροπή του και η αμεσοδημοκρατική του υπέρβαση.

Η ανθρωπότητα συνολικά, αλλά και οι επιμέρους κοινωνίες του 21^ου αιώνα, ως αποκλειστικό και αυθεντικό υποκείμενο της κοινωνικής αλλαγής, βρίσκονται συνειδησιακά πιο κοντά από κάθε άλλη εποχή στην πραγματοποίηση του οράματός τους για κοινωνική απελευθέρωση και κοινωνική ισότητα. Κι’ αυτό γιατί σήμερα, στον 21^ο αιώνα, βρίσκονται πιο κοντά, από κάθε άλλη φορά, στο ικανό και αναγκαίο επίπεδο ανάπτυξής τους οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για την κοινωνική ισότητα και συνεπώς συντρέχουν όλες οι συνθήκες να προσαρμοστούν οι σχέσεις παραγωγής και διανομής του πλούτου στο επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων, όπως αυτές διαμορφώνονται από τη σύγχρονη επιστήμη, τη σύγχρονη τεχνολογία και τον σύγχρονο πνευματικό πολιτισμό. Αυτή, η μεγάλη κληρονομιά που κάνει επιτέλους ρεαλιστικό το όραμα χιλιάδων προηγούμενων γενεών, πρέπει επιτέλους να πάψει να είναι ατομική ιδιοκτησία των λίγων, γιατί σήμερα μπορεί να γίνει κτήμα και πηγή ευημερίας ολόκληρης της κοινωνίας-ανθρωπότητας.

Βρισκόμαστε όμως ακόμα μπροστά σε μια πραγματικότητα πνευματικού, κοινωνικού και πολιτικού ευνουχισμού μεγάλου μέρους της κοινωνίας-ανθρωπότητας, που τη διαμορφώνουν τα χιλιάδες χαλκεία των θρησκευτικών μύθων και των εξουσιαστικών ιερατείων, αλλά και η αιχμαλωσία, η στρέβλωση και η καταχρηστική χρησιμοποίηση της επιστημονικής γνώσης. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα την πνευματική φτώχεια, την άγνοια, την προσήλωση σε ξεπερασμένα και νεκρά πρότυπα και συμπεριφορές που υπαγορεύονται από στείρες παραδοσιακές προλήψεις, που όλα μαζί λειτουργούν ως δυνάμεις καθήλωσης και υποταγής των εργαζόμενων ανθρώπων σε κατασκευασμένες μεταφυσικές ‘δυνάμεις’, σε προφήτες, μεσσίες, βασιλιάδες, σωτήρες, ηγέτες, κόμματα και πρωτοπορίες που προστατεύουν το απάνθρωπο και καταστροφικό σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η αριστερά του 19^ου και του 20^ου αιώνα πίστεψε πως φτάνει η ένοπλη εξέγερση μιας ελίτικης μειοψηφίας για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και τον έλεγχο του κράτους, για να διαπαιδαγωγηθεί η κοινωνία να διεκδικήσει την κατάργηση της εκμετάλλευσης από την καινούργια εξουσία. Δεν άργησε όμως να διαπιστωθεί για μια ακόμα φορά, πως η βία παράγει και αναπαράγει εξουσία, αλλά και πως καμιά εξουσία δεν αυτοκτονεί και συνεπώς αναγκαστικά μεταλλάσσεται σε ένα καινούργιο δεσποτισμό σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, το ίδιο και χειρότερο βάρβαρο από τον προηγούμενο καταλυθέντα.

Μέσα από αυτή την αλυσίδα των άπειρων τραυματικών εμπειριών οι κοινωνίες και συνολικά η ανθρωπότητα συνειδητοποιούν σταδιακά πως ο στόχος δεν είναι η κατάληψη της πολιτικής και κρατικής εξουσίας, αλλά η κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας και η κατάκτηση της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης που παίρνει τη μορφή της άμεσης δημοκρατίας με περιεχόμενο την κοινωνική ισότητα και την αταξική κοινωνία. Ταυτόχρονα η κάθε τοπική-εθνική κοινωνία και συνολικά η ανθρωπότητα συνειδητοποιούν πως προϋπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσής τους είναι ένας Νέος Ουμανιστικός Διαφωτισμός, που θα εκλαϊκεύει την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση, θα εκτοπίζει σταδιακά την άγνοια και τους σκοταδιστικούς και εξουσιαστικούς μύθους και θα οδηγεί στην εμφάνιση και στην ανάπτυξη της ατομικής, συλλογικής, κοινωνικής αυτοπεποίθησης σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο. Σήμερα, στον 21^ο αιώνα, όλο και μεγαλύτερα τμήματα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού γνωρίζουν πως δεν μπορούν να περιμένουν από το σκοταδιστικό καπιταλισμό, αλλά ούτε και από τις συστημικές ‘αριστερές’ εξουσιαστικές πρωτοπορίες να πυρπολήσουν το σκοταδισμό και την άγνοια και να διαμορφώσουν έναν αντιεξουσιαστικό διαφωτισμό που θα ξεσηκώσει την εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα και θα την καταστήσει ικανή να κάνει μόνη της το μεγάλο άλμα προς το μέλλον, για να κάνει πραγματικότητα το μεγάλο και διαχρονικό όραμά της για την κοινωνική ισότητα. Ένα άλμα πάνω και πέρα από τις εξουσιαστικές ιδεολογίες του 18^ου, 19^ου και 20^ου αιώνα και τα προτάγματα του νεοφιλελευθερισμού, της σοσιαλδημοκρατίας και του τριτοτεταρτοδιεθνισμού, για να προσγειωθεί στον 21^ο αιώνα αποφασισμένη να οικοδομήσει ένα καινούργιο καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της άμεσης δημοκρατίας, της αταξικής κοινωνίας και του οικουμενικού ουμανισμού. Επειδή όμως για άμεση δημοκρατία μιλάνε σήμερα πολλοί και άσχετοι, από τις αλεπούδες της σοσιαλδημοκρατίας μέχρι και τα σαρκοβόρα του φασισμού, γι’ αυτό είναι καλό να ξεκαθαρίσουμε πως άμεση δημοκρατία και καπιταλισμός είναι ασυμβίβαστες έννοιες και καταστάσεις που η μια αποκλείει την άλλη.

Η συνειδητοποίηση από την κοινωνία αυτής της πραγματικότητας και της αντίστοιχης αναγκαιότητας, όσο και δυνατότητας, οδηγεί όλο και περισσότερους σκεπτόμενους, αγνούς, αριστερούς αγωνιστές στην επαναδιατύπωση της έννοιας ‘Αριστερά’, παρά τη συνωμοσία του συστήματος του καπιταλισμού, του αστικού κοινοβουλευτισμού και των πολιτικών υπαλλήλων του όλων των πτερύγων του να παραπλανήσουν και πάλι την κοινωνία με ανιστόρητα επιχειρήματα που σκόπιμα ταυτίζουν τον σοβιετικό κρατικό καπιταλισμό με το όραμα της ανθρωπότητας για κοινωνική ισότητα και άμεση δημοκρατία. Μια άλλη αριστερά είναι τώρα το ζητούμενο, μια αριστερά που θα αρνείται ρητά και κατηγορηματικά τον καπιταλισμό στο σύνολό του υπέρ της άμεσης δημοκρατίας και δεν θα επιδιώκει τη θεραπεία κάποιων συμπτωμάτων του, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση πως ο καπιταλισμός έχει ευαισθησίες και θετικές πλευρές, φτάνει να τον διαχειρίζεται πολιτικά ένα αριστερό ‘ριζοσπαστικό’ κόμμα, ή και μια ετερόκλητη κομματική συμμαχία. Έτσι, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, καταλήγουν σιγά-σιγά στο συμπέρασμα πως η σύγχρονη αριστερά του 21^ου αιώνα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποσκοπεί στην, ερήμην της κοινωνικής πλειοψηφίας, βίαιη κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από μια ένοπλη μειοψηφία, αλλά ούτε και στην αναρρίχηση δοτών επαγγελματιών διαμεσολαβητών στην πολιτική εξουσία. Γιατί είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο πως μια νέα χειρότερη αποτυχία θα ακολουθήσει, αφού κάθε κυβέρνηση με μια δοτή, εύθραυστη, συγκυριακή και σχετική εκλογική πλειοψηφία, μιας κατά τα άλλα αμέτοχης κοινωνίας στη διαδικασία θέσμισης, σχεδιασμού, λήψης αποφάσεων και ελέγχου, θα είναι δέσμια και συνεπώς δουλική στα εξωθεσμικά κέντρα που την ανάδειξαν. Με δεδομένο το γεγονός πως η κοινωνική απελευθέρωση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού θα είναι αποκλειστικά δικό τους έργο και κανενός άλλου, παραμένει ζητούμενο η απελευθέρωση της κοινωνικής και ταξικής τους συνείδησης, που θα τις καταστήσει ικανές να την πραγματοποιήσουν. Συνεπώς το έργο της σύγχρονης αριστεράς δεν είναι να καταλάβει, ή να δεχτεί την πολιτική εξουσία σε συνθήκες καπιταλισμού για να νομιμοποιήσει το σύστημα και να την ξαναχάσει, αλλά να λειτουργήσει ως μορφωτικός καταλύτης της μορφωτικά περιθωριοποιημένης κοινωνίας, που θα αλλάξει τον τρόπο θέασης, σύλληψης, ερμηνείας και αντιμετώπισης της αντικειμενικής πραγματικότητας. Οι κοινωνίες οφείλουν να πάψουν να λειτουργούν ως Σίσυφοι, αλλά γι αυτό πρέπει να απαλλαγούν από κάθε ιδεολογία που τις ευνουχίζει πνευματικά, τις υποτάσσει και τις υποδουλώνει σε ένα απάνθρωπο και καταστροφικό σύστημα που το τρέφουν με το μυαλό και τις σάρκες τους, αλλά δεν τους επιτρέπεται να το αλλάξουν και να το αντικαταστήσουν με ένα σύστημα κοινωνικής ισότητας.

Αντί γι’ αυτό η παραδοσιακή μεγαλοαστική ‘αριστερά’ πασχίζει να καταργήσει όχι τον καπιταλισμό, αλλά τους μεγαλοκαπιταλιστές, αντικαθιστώντας τους με τον ‘συλλογικό καπιταλιστή’ και τους κομματικούς-κρατικούς κομισάριους του μονοπωλιακού κρατικοκαπιταλισμού. Η μικροαστική αριστερά παλεύει να πείσει την κοινωνία πως δεν είναι κακός ο καπιταλισμός, αλλά οι διαχειριστές του και γι’ αυτό ζητά την ψήφο της κοινωνίας για μια ‘αριστερή διαχείριση’ του καπιταλισμού που τάχα θα τον κάνει καλύτερο. Αλλά και η λεγόμενη ‘εργατική αριστερά’ που ευαγγελίζεται μια ‘εργατική δημοκρατία’ α λα δικτατορίας του προλεταριάτου, αγνοεί, ή κάνει ότι αγνοεί πως, με την κατάργηση της τάξης των καπιταλιστών καταργείται αναγκαστικά και η τάξη των εργατών, γιατί στη νέα αμεσοδημοκρατικά αυτοδιευθυνόμενη ουμανιστική κοινωνία δεν θα υπάρχουν τάξεις και ταξικές ταμπέλες, αλλά ελεύθερα συνεργαζόμενοι Άνθρωποι στα πλαίσια αμεσοδημοκρατικών κοινωνιών που αναπτύσσονται σε τοπική, περιφερειακή, εθνική και οικουμενική κλίμακα. Τέλος η λεγόμενη ‘αναρχική και αντεξουσιαστική αριστερά’ αναμασάει χαοτικά όμορφες ιδέες με άσχημη και αναποτελεσματική στρατηγική και με μια αδιέξοδη τακτική που βολεύει το σύστημα στην ακόμα σκληρότερη επιβολή του νόμου και της τάξης. Κι’ όλα αυτά συμβαίνουν γιατί οδηγός τους είναι η ίδια κρατικοκαπιταλιστική εξουσιαστική ιδεολογία, όργανο κάθε ελίτικης εξουσιαστικής πρωτοπορίας που αντιμετωπίζει την κοινωνία ως αδρανή μάζα που χρειάζεται πολιτικούς τσοπαναραίους για να ενεργοποιηθεί, να τους παραδώσει την εξουσία και να ξαναγυρίσει εξουσιαζόμενη σε συνθήκες αδράνειας.

Η αλήθεια όμως είναι πως οι ιδεολογίες, ως φανταχτερό περιτύλιγμα ταξικών εξουσιαστικών συμφερόντων, δεν μορφώνουν τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, αλλά τις παραμυθιάζουν με σκοπό να τις αποπροσανατολίσουν από την ιδέα της αυτοαπελευθέρωσής τους. Γι’ αυτό και αναλώνουν τεράστιες δυνάμεις και αμύθητους πόρους για την ιδεολογική-κομματική εκπαίδευση των μελών και οπαδών τους, αλλά κάνουν ελάχιστα για την πραγματική μόρφωση-εκπαίδευσή τους, που θα τους καθιστούσε ικανούς να μην χρειάζονται αφεντικά και να αυτοδιευθύνονται σε μια αυτοθεσμιζόμενη και αυτοδιευθυνόμενη άμεση δημοκρατία.

Τα νέα κοινωνικά κινήματα, οι αυτοδιαχειριζόμενες συλλογικότητες και τα διάφορα δίκτυα, ως αυθεντικές συσπειρώσεις κομματικά ανένταχτων, αποϊδεολογικοποιημένων, πολιτικά συνειδητών και μορφωμένων ανθρώπων, επανέρχονται στην αφετηρία του ορθού πολιτικού Λόγου, σύμφωνα με τον οποίο η Γνώση είναι δύναμη, είναι πυτιά της Επίγνωσης και η Επίγνωση γίνεται στρατηγικό σχέδιο για μια Νέα Ελευθερία και συνεπώς νέα κοινωνική συνείδηση απελευθέρωσης. Γι’ αυτό και θεωρούν πρωταρχικό τους καθήκον την εκλαΐκευση της επιστημονικά έγκυρης και κοινωνικά χρήσιμης Γνώσης, που θα μετασχηματίσει, ως ενεργός καταλύτης, τον οπαδό σε αυτενεργό και συνειδητό Πολίτη. Σε Πολίτη αγωνιστή που εγκαταλείπει το εγωιστικό-νοσηρό Εγώ του που τον καθιστά ευάλωτο και αναζητά και ανακαλύπτει την Εαυτότητά του μέσα στη συλλογικότητα και στο κοινωνικό Εμείς, το οποίο ενισχύει την ατομική και συλλογική αυτοπεποίθηση, ενώνει, ενεργοποιεί και μετασχηματίζει την αδρανοποιημένη κοινωνία σε ακατανίκητη και αυτοαπελευθερωτική δύναμη. Τα νέα κοινωνικά κινήματα έμαθαν, κι’ όσα δεν έμαθαν ακόμα θα φάνε χώμα και θα μάθουν πως, ο ρόλος τους δεν εξαντλείται στο να μεταβληθούν σε λέσχες συζητήσεων, σε φροντιστήρια επαναστατικής γυμναστικής και σε νησίδες ναρκισσισμού και ψευδαισθησιακής ‘ελευθερίας’ μέσα σ’ ένα κόσμο σκοταδισμού, δουλείας και βαρβαρότητας. Σ’ αυτή τη διαδικασία οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού συνειδητοποιούν ότι τη συνείδησή τους την καθορίζει το κοινωνικό τους Είναι και όχι το σκοταδιστικό εκπαιδευτικό σύστημα και οι αστικές, ελίτικες, εξουσιαστικές, δεξιοκεντροαριστερές κομματικές πρωτοπορίες. Συνειδητοποιούν πως οι ίδιες πρέπει να φροντίσουν για τη μόρφωσή τους και την πολιτική τους παιδεία, με άτυπους θεσμούς ελεύθερης και μεθοδικής εκπαίδευσης του ενός από τον άλλον, όπου ο καθένας θα σέβεται τους σεμνούς φωτοδότες, θα αμφισβητεί τις ‘αυθεντίες’ και θα συμπληρώνει την εκπαίδευσή του με την απαραίτητη και συστηματική αυτομόρφωση. Αυτοαπελευθέρωση χωρίς συστηματική και σοβαρή κοινωνική, συλλογική και ατομική αυτομόρφωση, χωρίς Γνώση και Επίγνωση δεν είναι νοητή. Αλλά γι’ αυτό είναι αναγκαία και η συνειδητοποίηση πως η βιβλιοθήκη στο κάθε σπίτι είναι το ίδιο αναγκαία με το ψυγείο και την ηλεκτρική κουζίνα και πολύ περισσότερο αναγκαία από την τηλεόραση, όπως επίσης ότι και το διάβασμα στο σπίτι είναι χρησιμότερο από το χάζεμα στα χυδαία πρωϊνάδικα και στα αποβλακωτικά βραδυνά σήριαλ και το καλύτερο παράδειγμα για να αγαπήσουν τα παιδιά τα γράμματα και το σχολειό. Ο δρόμος για την αυτοαπελευθέρωση ανοίγεται περπατώντας και ο παλιός κόσμος γκρεμίζεται χτίζοντας τον καινούργιο.

Αποκτώντας Γνώση και Επίγνωση των πραγμάτων και των καταστάσεων οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού μαθαίνουν τους νόμους κίνησης της κοινωνίας και του ανθρώπινου πολιτισμού. Απαλλάσσονται από τους σκοταδιστικούς και τους εξουσιαστικούς μύθους και σπάνε τα ταμπού και τα φετίχ, τις αόρατες αλυσίδες με τις οποίες τους κρατά αιχμάλωτους, δούλους το καπιταλιστικό σύστημα. Ας δούμε μερικούς από αυτούς τους μύθους:

Μύθος πρώτος. «Η οικονομία της ελεύθερης αγοράς και του υπαρκτού καπιταλισμού, επιδιώκει και επιτυγχάνει μέσω του ανταγωνισμού και της επιδίωξης της μεγιστοποίησης του κέρδους των ιδιωτών επιχειρηματιών την ευημερία όλων των κοινωνικών τάξεων και όλων των ανθρώπων». Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική, όπως δείχνουν οι επίσημες στατιστικές, αφού σε συνθήκες καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ανταγωνισμός μεταξύ επιχειρηματιών, δηλαδή μεταξύ κεφαλαίων, σημαίνει ότι ο θάνατος του ενός είναι προϋπόθεση για τη ζωή του ανταγωνιστή του και σε επίπεδο κεφαλαίου και εργασίας ανταγωνισμός σημαίνει μεγιστοποίηση του κέρδους και την ελαχιστοποίηση, ακόμα μέχρι και του μηδενισμού της αμοιβής της εργασίας. Αποτέλεσμα αυτής της φύσης του καπιταλισμού είναι ότι η παγκόσμια οικονομία βασικά παράγει αγαθά και υπηρεσίες σχεδόν αποκλειστικά για το περίπου 5% του παγκόσμιου πληθυσμού που απολαμβάνει το 95% του παγκόσμιου πλούτου, που σημαίνει ότι στο υπόλοιπο 95% του παγκόσμιου πληθυσμού αντιστοιχεί μόνο το 5% του παγκόσμιου πλούτου.

Αυτή η σχέση όμως αποκαλύπτει τον κανιβαλοβαμπιρική φύση του κεφαλαίου και την αντικοινωνικότητα του καπιταλισμού, η οποία σε συνδυασμό με την καταστροφικότητά του, τον καθιστά αποκλειστικά υπεύθυνο για τις απάνθρωπες ανισότητες που επιβάλλει και τα ειδεχθή εγκλήματα που διαπράττει σε βάρος της Φύσης, της κοινωνίας, της ανθρωπότητας και του πολιτισμού. Η οικονομίας της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς, που έχει εξελιχθεί σε μαζικής καταστροφής στρατηγικό όπλο του σκληρού πυρήνα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης με σκοπό την παγκόσμια ηγεμονία και την επιβολή ενός καινούργιου μεσαίωνα πάνω στην ανθρωπότητα, αποτελεί μια επικίνδυνη εξέλιξη την οποία η ανθρωπότητα οφείλει άμεσα να αποτρέψει και σταδιακά να την αφοπλίσει και να την ακυρώσει.

Μύθος δεύτερος. «Η ατομική ιδιοκτησία είναι ο εγγυητής της ελευθερίας, το θεμέλιο για την οικονομία της ελεύθερης αγοράς και η κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης και της ευημερίας». Είναι αναγκαίο και χρήσιμο να ξεχωρίσουμε την ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής που αποφέρει πλούτο, από την πλασματική ιδιοκτησία ενός σπιτιού, ενός μικρού χωραφιού και μιας επαγγελματικής μηχανής που κατά κανόνα είναι υποθηκευμένα σε κάποια τοκογλυφική τράπεζα και όχι μόνο δεν αποφέρουν πλούτο, αλλά απομυζούν σε δόσεις τον καθημερινό ιδρώτα των κατόχων τους και τους κρατάνε δέσμιους στην ιδεολογία του καπιταλισμού.

Όπως είναι γνωστό ο θεσμός της ιδιοκτησίας είναι πολύ πρόσφατος σχετικά με την ηλικία της ανθρωπότητας και το σημαντικότερο είναι πως αυτός ο θεσμός δεν ήταν και δεν είναι αποτέλεσμα μιας κάποιας ελεύθερης κοινωνικής συναίνεσης. Ως προϊόν βίαιης κατάκτησης εδάφους και αιχμαλώτων, η ιδιοκτησία, νομιμοποιήθηκε με τους νόμους των κατακτητών-νικητών, που βάφτισαν γη και αιχμαλώτους ατομική ιδιοκτησία τους, παραγνωρίζοντας πως η γη υπήρχε πριν από και θα υπάρχει και μετά από τους σφετεριστές της, ως πηγή ζωής και τροφός όλων των ανθρώπων, πράγμα που δικαιολογεί το χαρακτηρισμό της ατομικής ιδιοκτησίας ως κλοπή από την κοινή περιουσία της κοινωνίας και όλων των ανθρώπων.

Η νομιμοποιημένη ιδιοκτησία ως προϊόν βίας μετεξελίσσεται γρήγορα σε εξουσία όχι μόνο πάνω στο αντικείμενο της ιδιοκτησίας, αλλά και πάνω στην υπόλοιπη κοινωνία των εργαζόμενων μη-ιδιοκτητών, διασπώντας την κοινωνία σε δυό βασικές και αντιμαχόμενες κοινωνικές τάξεις, στους ιδιοκτήτες-εξουσιαστές και στους μη ιδιοκτήτες-εξουσιαζόμενους, με αποτέλεσμα την ανισοκατανομή του παραγόμενου πλούτου.

Έτσι η ιδιοκτησία πάνω στη γη και στους σκλάβους αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί τη μήτρα κάθε κοινωνικής αδικίας και ανισότητας, οι οποίες με τη σειρά τους πυροδοτούν μια ακατάπαυστη σύγκρουση μεταξύ των ιδιοκτητών για να κρατήσουν τα αντικοινωνικά προνόμιά τους και των μη ιδιοκτητών που παλεύουν για την ισοκατανομή του κοινωνικού πλούτου, για κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική απελευθέρωση. Γύρω από αυτή τη σύγκρουση περιστράφηκε όλη η μέχρι σήμερα ιστορία της ανθρωπότητας με αποτέλεσμα τη σταδιακή σχετικοποίηση του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, με κυρίαρχο πάντα το αίτημα για πλήρη κατάργηση του αντικοινωνικού και αναχρονιστικού θεσμού της ατομικής ιδιοκτησίας, κύρια της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, υπέρ της κοινωνικοποίησης, δηλαδή της κοινοκτημοσύνης, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική ισότητα και χωρίς ισότητα δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία, δημοκρατία και ειρήνη.

Μύθος τρίτος. «Ο καπιταλισμός είναι αιώνιος και κάθε άλλο όραμα για την αντικατάστασή του από ένα σύστημα της κοινωνικής ισότητας είναι ουτοπία και συνεπώς κάθε αγώνας για ένα καλύτερο κόσμο είναι χαμένος». Η ιστορία, όμως, των αιώνων, των Λαών και των αγώνων διδάσκει ότι η ανθρωπότητα οραματιζόμενη και αγωνιζόμενη κατάφερε ξεκινώντας από τις σπηλιές να φτάσει στο διάστημα, με πολλούς είναι αλήθεια ενδιάμεσους σταθμούς και με αμέτρητες θυσίες, κατανικώντας και εξαφανίζοντας οριστικά μεγάλες και κραταιές αυτοκρατορίες. Η κίνηση της ανθρωπότητας από το Χθες στο Αύριο, από το Παρελθόν στο Μέλλον, από το απλό στο σύνθετο και από το υπάρχον στο καλύτερο είναι, παρά τη ζικ-ζακ πορεία και τις όποιες παλινδρομήσεις, η αναμφισβήτητη σταθερά στην εξέλιξη των κοινωνιών, η σταθερά της εξέλιξης της ανθρωπότητας και συνεπώς η μόνη βεβαιότητα στην ιστορία. Όσοι υποστηρίζουν την αιωνιότητα του καπιταλισμού το κάνουν είτε λόγω συμφέροντος και είναι λίγοι, είτε λόγω άγνοιας και φόβου και είναι οι περισσότεροι. Πρόκειται για τα θύματα του σκοταδισμού και της άγνοιας ή της περιορισμένης γνώσης που προσφέρει η ταξική παιδεία, γνώσης που συμπληρώνεται από την πειραγμένη ενημέρωση και την πανούργα και πανάκριβη προπαγάνδα που προσφέρουν τα στρατευμένα στην υπηρεσία του κεφαλαίου ΜΜΕ. Το γεγονός όμως πως οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού σε όλες τις μικρές και τις μεγάλες επαναστάσεις της ιστορίας, έμπαιναν με το δικό τους όραμα για κατάργηση της δουλείας, για ‘ισότητα, ελευθερία, αδελφότητα’, για ‘σοσιαλισμό της συμβουλιακής δημοκρατίας’, ή για ‘κομμουνισμό της δημοκρατίας του προλεταριάτου’, για ‘ψωμί, παιδεία, ελευθερία’, δηλαδή για κοινωνική ισότητα και αταξική κοινωνία, δείχνει πως γνώριζαν για ποιο πράγμα παλεύουν, αλλά επειδή δεν γνώριζαν πώς να το αποκτήσουν έπεφταν θύμα της εκάστοτε ηγεσίας τους. Το μεγαλύτερο παράδειγμα για το τι θέλουν και τι μπορούν να κάνουν οι κοινωνίες είναι η αντίσταση του ελληνικού λαού απέναντι στους γερμανούς ναζί κατακτητές στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τότε που η αντίσταση ξεκίνησε από μια μικρή ομάδα υπό τον Άρη Βελουχιώτη και χάρη στο όραμα που πήρε τη μορφή του Κώδικα Ποσειδώνα με χαρακτηριστικά την άμεση δημοκρατία και τη λαϊκή δικαιοσύνη σε όλα τα επίπεδα, αλλά και την απαλλοτρίωση των πρώτων τσιφλικιών, κατάφερε να εξελιχθεί γρήγορα στο μεγαλειώδες ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που απελευθέρωσε το 95% της χώρας, αλλά η ηγεσία του, υποταγμένη στη συμφωνία της Γιάλτας, το παρέδωσε στους συνεργάτες των κατακτητών στέλνοντας τους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης στο εκτελεστικό απόσπασμα, στις φυλακές και στα ξερονήσια. Αργά ή γρήγορα οι κοινωνίες συνειδητοποιούν ότι ποτέ στην ιστορία δεν ταυτίστηκαν τα συμφέροντα των εξουσιαστικών ηγεσιών με αυτά των εξουσιαζόμενων-εργαζόμενων ανθρώπων.

Σήμερα όμως χάρη στις σύγχρονες επιστήμες και τεχνολογίες με τις οποίες όλο και περισσότεροι άνθρωποι έρχονται σε επαφή και εξοικειώνονται, αρχίζει να συνειδητοποιείται όλο και περισσότερο και το πώς θα τελειώσουμε μια για πάντα με τον καπιταλισμό σε κάθε πιθανή εκδοχή του και με ποια διαδικασία θα οικοδομήσουμε μια κοινωνία των ίσων και μια πραγματική δημοκρατία.

Το παγκόσμιο πια αίτημα για ‘πραγματική δημοκρατία’, ή για ‘άμεση δημοκρατία’ μπήκε με το ξεκίνημα του 21^ου αιώνα στην ημερησία διάταξη των σύγχρονων αγώνων. Το γεγονός ότι αυτό το κίνημα για την άμεση δημοκρατία ωριμάζει μέσα από τις θετικές και αρνητικές εμπειρίες του και καμιά δύναμη δεν μπορεί να το διαγράψει, δείχνει πως ένας καινούργιος καλύτερος κόσμος γεννιέται και συνεπώς ο παλιός παρακμασμένος, απάνθρωπος και καταστροφικός καπιταλιστικός κόσμος πεθαίνει. Βέβαια ο αγώνας δεν είναι εύκολος και θα είναι μακρύς. Μπορεί όμως να γίνει ευκολότερος και πολύ πιο σύντομος, φτάνει να απαλλαγούμε από κάθε νεοφιλελεύθερη και ψευτοαριστερή εξουσιαστική ιδεοληψία του 19^ου και του 20^ου αιώνα, πως τάχα με την αλλαγή κομμάτων και προσώπων θα ‘βελτιώσουμε τον καπιταλισμό’, ή πως με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας θα γκρεμίσουμε τον καπιταλισμό. Εκείνο που λείπει σήμερα και χρειάζεται επειγόντως είναι η αριστεροποίηση της εργαζόμενης κοινωνίας ολόκληρης απέναντι στον καπιταλισμό συνολικά και όχι μια κομματική αριστερά απέναντι στην κομματική δεξιά του αστικού κοινοβουλίου. Οφείλουμε, δηλαδή, να διαμορφώσουμε την αμεσοδημοκρατική ουμανιστική αριστερά της κοινωνίας του 21^ου αιώνα, με την έννοια της προοδευτικής κοσμοαντίληψης και του κοινωνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Η παλιά αριστερά που οπαδοποιεί τους ανθρώπους και κυνηγάει, ερήμην της κοινωνίας την εξουσία για την εξουσία ανήκει στην ιστορία.

Το χρέος των σύγχρονων κοινωνικών κινημάτων, που αναπτύσσονται στους κόλπους των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, απέναντι στις γενιές που υπομονετικά και επίμονα δημιούργησαν και μας κληροδότησαν αυτή τη φανταστική εξέλιξη των επιστημών και του πολιτισμού, αλλά και η υποχρέωση απέναντι στις ερχόμενες γενιές είναι να εξαλείψουν την άγνοια και το φόβο και στη θέση τους να βάλλουν τη Γνώση και την αυτοπεποίθηση που θα δώσουν στις κοινωνίες τη δυνατότητα να κλείσουν την παρένθεση του καπιταλισμού και να τον κάνουν υπόθεση των ιστορικών. Σήμερα συντρέχουν όλες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις γι’ αυτήν την εξέλιξη, ας φροντίσουμε να ολοκληρωθούν σύντομα και οι αναγκαίες υποκειμενικές προϋποθέσεις για να γεφυρώσουμε το χάσμα που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στις αναπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις και τις καθυστερημένες καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις. Άλλος δρόμος εξόδου από την καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν υπάρχει.

Μύθος τέταρτος. «Η αντιπροσωπευτική αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία αποτελεί τη συνισταμένη βούληση της εκάστοτε κοινωνίας, η οποία μέσω της νομοθετικής, δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας παρεμβαίνει διορθωτικά στη λειτουργία της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς με αποτέλεσμα η εξουσία που πηγάζει από το λαό να ασκείται υπέρ του λαού». Η καθημερινή πραγματικότητα όμως που καταγράφει ότι οι πλούσιοι καπιταλιστές γίνονται λιγότεροι και πλουσιότεροι ενώ οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι γίνονται περισσότεροι και φτωχότεροι, αποδείχνει πως αυτός ο ισχυρισμός δεν είναι παρά ένα ιδεολόγημα, ένας μύθος που αποσκοπεί στην παραπλάνηση και στην εξαπάτηση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού. Κι’ αυτό συμβαίνει γιατί οι ‘αντιπρόσωποι του λαού’, τα κόμματα και οι κυβερνήσεις ουσιαστικά δεν εκλέγονται με την ψήφο του λαού, αλλά με την εύνοια της κομματικής ηγεσίας, την υποστήριξη εξωκοινοβουλευτικών παραγόντων και ξένων κέντρων εξουσίας και κύρια με το πολύμορφο πολιτικό χρήμα που οι φορείς της ελεύθερης αγοράς διαθέτουν άφθονο για να εκλεγούν συγκεκριμένοι ‘αντιπρόσωποι’ από συγκεκριμένα κόμματα και να σχηματίσουν μια συγκεκριμένη κυβέρνηση. Η οποία βέβαια για λόγους εξάρτησης από την οικονομική ολιγαρχία και ευγνωμοσύνης προς αυτήν, όχι μόνο δεν θα ελέγχει τη λειτουργία της αγοράς, αλλά θα διευκολύνει, με το αζημίωτο βέβαια, τους επιμέρους φορείς της να λεηλατούν την κοινωνία, να σπαταλούν και να ξεπουλάνε τον εθνικό πλούτο, να καταστρέφουν το φυσικό περιβάλλον και να καταστέλλουν τις όποιες διαμαρτυρίες της με την παραπλανητική προπαγάνδα και με τη βία των κατασταλτικών μηχανισμών του ταξικού κράτους της οικονομικής ολιγαρχίας. Το τελικό συμπέρασμα είναι πως η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ταξική δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα, που στις πολύ δύσκολες γι’ αυτήν στιγμές δεν διστάζει να αντικαταστήσει τον κοινοβουλευτικό μανδύα με τη χακί στολή κάποιου Φύρερ, ή κάποιας Νατοϊκής έμπνευσης στρατιωτικής χούντας.

Μύθος πέμπτος. «Η Γη δεν μπορεί να θρέψει τόσους ανθρώπους, γιατί τα αγαθά σπανίζουν και συνεπώς η πείνα είναι πρόβλημα υπερπληθυσμού που πρέπει να αντιμετωπιστεί με πολιτικές περιορισμού των γεννήσεων και δραστική μείωση του πληθυσμού». Η πραγματικότητα, βέβαια, αναφορικά με τις δυνατότητες του πλανήτη και ειδικότερα της γήινης βιόσφαιρας είναι πολύ διαφορετική, όπως αποδείχνουν οι επιστήμες και αναγκαστικά αποδέχεται και ο ίδιος ο Οργανισμός Ενωμένων Εθνών, Γραμματέας του οποίου σε παγκόσμια διάσκεψη για το παγκόσμιο διατροφικό πρόβλημα, ομολόγησε ότι ο πλανήτης μας με τα σημερινά δεδομένα μπορεί να θρέψει υπερπολλαπλάσιο πληθυσμό, αρκεί να σταματήσει η σπατάλη των φυσικών πόρων, να γίνεται ορθολογική αξιοποίησή τους και δίκαιη κατανομή των αγαθών. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η φτώχεια και η πείνα είναι πρόβλημα ανισότητας και δημιούργημα του σπάταλου και ανορθολογικού καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και ανισοκατανομής των αγαθών, είναι δηλαδή πολιτικό πρόβλημα, πρόβλημα εξουσίας το οποίο καταλήγει σε επιχείρηση αισχροκέρδειας και παράνομου πλουτισμού όσων δημιουργούν τεχνητές ελλείψεις για να προκαλέσουν αύξηση της ζήτησης και συνεπώς αύξηση των τιμών καταναλωτή. Έτσι όμως γίνεται φανερό ότι για την παγκόσμια φτώχεια και την πείνα δεν φταίει ο μεγάλος πληθυσμός, αλλά η εσκεμμένα περιορισμένη παραγωγή αγαθών ευημερίας σε αντίθεση με τα προϊόντα εξουσίας, παραπλάνησης και καταστροφής που παράγονται σε ποσότητες αχρείαστης αφθονίας. Επειδή όμως οι πεινασμένοι διαμαρτύρονται και απαιτούν κοινωνική ισότητα και συνεπώς αποτελούν απειλή για την εξουσία της οικονομικής ολιγαρχίας, αυτή σκάρωσε τη θεωρία του υπερπληθυσμού και έβαλε τους ‘ειδικούς’ της να περάσουν αυτή την αντίληψη στην κοινωνία, ώστε να κάμψουν τις αντιστάσεις της και να περάσει η πολιτική του συνειδητού και προγραμματισμένου αποδεκατισμού του πληθυσμού του πλανήτη.

Μύθος έκτος. «Το Είναι καθορίζει την κοινωνική συνείδηση των ανθρώπων και όχι η συνείδηση το Είναι, εκτός από τη συνείδηση της εργατικής τάξης που την καθορίζει η επαναστατημένη αστική διανόηση συγκροτημένη σε επαναστατικό κόμμα». Η αλήθεια ότι το Είναι, δηλαδή η ταξική θέση των ανθρώπων στην παραγωγή και συνεπώς στην κοινωνία καθορίζει την ταξική και την κοινωνική τους συνείδηση, γίνεται όμως μύθος όταν η ιδεολογία της αστικής διανόησης, και για λογαριασμό της εξουσιαστικής πρωτοπορίας της, υποστηρίζει ότι αυτό δεν ισχύει απόλυτα για την ‘εργατική τάξη’, δηλαδή για τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού. Αυτό υπονοεί ότι η συνείδηση της ‘εργατικής τάξης’ δεν έρχεται από το Είναι της αλλά απ’ έξω δια του κόμματος που θα πάρει με τον αγώνα των εργατών την πολιτική εξουσία, υποτίθεται για λογαριασμό της εργατικής τάξης, την οποία όμως χρησιμοποιεί για λογαριασμό του κεφαλαίου. Πρόκειται βέβαια για μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία κατασκευασμένη από τους εκάστοτε εξουσιαστικούς κύκλους ταξικών-εκμεταλλευτικών κοινωνιών, που αυθαίρετα και με τη βία θεσμών, δομών και μηχανισμών αποφασίζουν ποια θα είναι η θέση των άλλων στην παραγωγή και στην κοινωνία, αφού είναι προφανές πως κανένας δεν επιλέγει ελεύθερα να είναι δούλος, δουλοπάροικος, ή επισφαλής εργάτης, ή ανασφάλιστος άνεργος, ή εξαντλητικά, κακοπληρωμένος ή απλήρωτος, εργαζόμενος, πεινασμένος και εξαθλιωμένος στο περιθώριο της οικονομίας και της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα, η ίδια η παραδοχή της ύπαρξης πολλών ταξικών συνειδήσεων ξεκινάει από την αποδοχή του παραλογισμού της ύπαρξης πολλών άνισων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων, με αντίθετα και συνεπώς με εχθρικά συμφέροντα, τα οποία οδηγούν σε ένα ταξικό ρατσισμό και κοινωνικό κανιβαλισμό που καταλήγουν σε αιματηρές εμφύλιες συγκρούσεις και σε διεθνές επίπεδο καταλήγουν σε περιορισμένους ή και σε παγκόσμιους καταστροφικούς πολέμους.

Με αυτούς τους μύθους και με αυτές τις αλήθειες συγκρούονται η πραγματικότητα του 21^ου αιώνα και οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και γι’ αυτό οι κοινωνίες η μια μετά την άλλη και η ανθρωπότητα συνολικά, αναζητώντας ασφαλές διέξοδο από τον καπιταλιστικό ζόφο, άρχισαν να δημιουργούν τα κύτταρα ενός καινούργιου καλύτερου κόσμου μέσα στους κόλπους του παρακμασμένου καπιταλισμού, τροφοδοτώντας ταυτόχρονα ένα σοβαρό και υπεύθυνο διάλογο για τη στρατηγική και την τακτική του αγώνα για την ειρηνική κοινωνική ουμανιστική επανάσταση, την επανάσταση του μυαλού και της γνώσης, της επίγνωσης και της συνείδησης. Στα πλαίσια αυτού του διαλόγου ξαναζωντανεύει όλη η εμπειρία των αγώνων για κοινωνική ισότητα και σταδιακά αποκρυσταλλώνεται στην επιλογή, ο καινούργιος κόσμος να πάρει τη μορφή της άμεσης δημοκρατίας με περιεχόμενο την αταξική κοινωνία. Για να είναι επιτυχής αυτή η πορεία προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό θα πρέπει να ανασυγκροτήσουμε την αυτοπεποίθησή μας ως άτομα, συλλογικότητες και κοινωνίες και να θέσουμε άμεσα σε κίνηση τη διαδικασία της ριζικής ουμανιστικής αποκαπιταλιστικοποίησης

Αυτή η διαδικασία ξεκινάει από την αποκαπιταλιστικοποίηση του Νου στο όνομα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αυτό σημαίνει ότι σε ατομικό επίπεδο προσπαθούμε ατομικά και συλλογικά να αποβάλλουμε κάθε θρησκευτικό μύθο, κάθε εξουσιαστική ιδεολογία και κάθε νοσηρή-εγωιστική νοοτροπία, που μας καθιστά οπαδούς και αντικείμενο χειραγώγησης και εκμετάλλευσης. Αυτό το βήμα που θα μας καταστήσει συνειδητούς και αυτενεργούς πολίτες, αποτελεί την προϋπόθεση για το επόμενο βήμα της αποκαπιταλιστικοποίησης των θεσμών και των δομών της οικονομίας και της κοινωνίας στο όνομα της κοινωνικής ισότητας, που σημαίνει πως παραμερίζουμε κάθε θεσμό, δομή και λειτουργία που προκαλεί πνευματικές, οικονομικές και κοινωνικές στρεβλώσεις και ανισότητες και τις αντικαθιστούμε με θεσμούς ισοκτησίας, ισονομίας, ισοπολιτείας, αλληλεγγύης, αμοιβαίου σεβασμού και σεβασμού της διαφορετικότητας. Στη συνέχεια ακολουθεί η αποκαπιταλιστικοποίηση του τρόπου παραγωγής και διανομής των αγαθών στο όνομα της καθολικής ευημερίας και ελευθερίας που ανασυγκροτεί την οικονομία στη βάση της κοινωνικής αυτοδιαχείρισης και την κοινωνία στη βάση της αυτοδιεύθυνσης και ολοκληρώνεται με την αποκαπιταλιστικοποίηση στο όνομα της ανθρωπότητας και του πολιτισμού που σημαίνει αμοιβαία συνεργασία των ανθρώπων σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών, αμοιβαία συνεργασία μεταξύ των τοπικών κοινωνιών σε εθνικό επίπεδο και τελικά σημαίνει αμοιβαία συνεργασία μεταξύ των εθνικών οντοτήτων σε οικουμενικό επίπεδο, για το οριστικό ξεπέρασμα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για την αποτροπή κάθε νέου ηγεμονισμού και την θεμελίωση της παγκόσμιας αμοιβαίας συνεργασίας και ειρήνης. Και εννοούμε την πανανθρώπινη ειρήνη του απόλυτου αφοπλισμού και όχι την ιμπεριαλιστική ειρήνη, γιατί αυτή δεν είναι παρά ένα συμφωνημένο διάλλειμα μεταξύ δύο ιμπεριαλιστικών πολέμων, αν δεν είναι ένας φασιστικός μεσαίωνας. Πραγματική ειρήνη η ανθρωπότητα θα δει όταν θα τελειώσει τους λογαριασμούς της με τις ανισότητες που προκαλεί η ατομική ιδιοκτησία, η μήτρα που γεννά τέρατα και εφιάλτες σαν τον καπιταλισμό.

Γι’ αυτό δεν πρέπει να μείνουμε στη θεωρία και πολύ περισσότερο δεν πρέπει να κολλήσουμε στην εύκολη κριτική και σε αφορισμούς του καπιταλισμού που τον δυναμώνουν. Αντίθετα είναι κρίσιμο να γυρίσουμε την πλάτη σε κάθε εξουσιαστική ιδεολογία και οργάνωση και να περάσουμε στην ενωτική αυτενεργό συλλογική δράση με τη δημιουργία νέων, ή με τη συμμετοχή μας σε ήδη υφιστάμενες τοπικές πρωτοβουλίες συγκρότησης πυρήνων κοινωνικών κινημάτων, συλλογικοτήτων και δικτύων, υπό τον όρο, ότι κινούνται στη λογική και τη στρατηγική της κοινωνικής ισότητας. Στόχος μας δεν είναι να κουβαλήσουμε νερό στο μύλο κανενός εξουσιαστικού κόμματος, ούτε και να πέσουμε στην παγίδα να εξελιχθούμε σε κόμμα διεκδίκησης θέσεων στο αστικό κοινοβούλιο και θώκων στο αστικό κράτος. Στόχος μας είναι να συμβάλουμε μέσα από τη δράση και τη συνεργασία όλων των συλλογικοτήτων στην επιτάχυνση της μετακίνησης των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού από την αδράνεια και τον εγκλωβισμό τους σε εξουσιαστικές κομματικές ιδεολογίες και οργανώσεις, προς την αυτενεργό κοινωνική δράση για την αλλαγή των πραγμάτων από τα κάτω, την κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας και την οικοδόμηση της άμεσης δημοκρατίας. Στην πορεία αυτής της διαδικασίας οι αυθεντικές τοπικές πρωτοβουλίες και δράσεις θα συναντηθούν και θα συνεργαστούν τόσο σε τοπικό και σε εθνικό, όσο και σε διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο. Το αποτέλεσμα θα είναι η οργανωμένη αντίσταση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού απέναντι το σύστημα τόσο σε επίπεδο εποικοδομήματος, όσο και κύρια σε επίπεδο οικοδομήματος, η οποία θα ανεβάσει το επίπεδο συνειδητοποίησης και διεκδίκησης και ταυτόχρονα το κοινωνικό θερμόμετρο σε βαθμούς τήξης των εξουσιαστικών θεσμών και των δομών του καπιταλισμού, οπότε οι κοινωνίες θα είναι έτοιμες να αναλάβουν συντονισμένα την ευθύνη των εξελίξεων σε τοπική και σε διεθνή κλίμακα, για το πέρασμα στον καινούργιο καλύτερο κόσμο της άμεσης δημοκρατίας και της αταξικής κοινωνίας.

Είναι αυτονόητο πως σε αυτή την πορεία των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού με κατεύθυνση την κοινωνική ισότητα και την άμεση δημοκρατία δεν υπάρχει έδαφος για αρχηγιλίκια, για ηγετηλίκια, για μεσσίες και σωτήριες ‘πρωτοπορίες’ με πυραμιδική συγκρότηση και ιεραρχίες, γιατί σ’ αυτόν αγώνα για την αταξική κοινωνία είμαστε όλοι ίσοι και κανένας δεν είναι πιο ίσος από τους άλλους. Δεν υπάρχει έδαφος, επίσης, για ιδεολογικοποίηση και πολύ περισσότερο για κομματισμό των κινημάτων, γιατί το ζητούμενο δεν είναι να γυρίσουμε πίσω στα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου, αλλά να κάνουμε βήματα μπροστά και να φέρουμε τον κόσμο στα κοινωνικά κινήματα. Ούτε, βέβαια, υπάρχει έδαφος για ομφαλοσκοπήσεις, για ναρκισσισμούς, για ‘αγωνιστικά καλλιστεία’ και μικροαστικούς ανταγωνισμούς, που κρατάνε τα νέα κοινωνικά κινήματα ξεκομμένα μεταξύ τους και αποκλεισμένα από τους μεγάλους όγκους της κοινωνίας που περιμένουν χέρι βοήθειας για να μπουν στον αγώνα.

Και το σπουδαιότερο από όλα, το Ενιαίο Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο, ως Νέο ΕΑΜ με όρους κοινωνίας και όχι με όρους ηγεσιών εξουσιαστικών οργανώσεων και κομμάτων, γνωρίζει πως οι εξουσίες φρενάρουν την πρόοδο προς την κοινωνική ισότητα και στραγγαλίζουν την αυτονομία δράσης των κοινωνικών κυττάρων και γι’ αυτό δεν έχει, γιατί δεν χρειάζεται, ηγεσία, δεν ταυτίζεται με καμιά εξουσιαστική ιδεολογία, δεν έχει έδρα και κεντρικό-συντονιστικό όργανο, γιατί ως αμεσοδημοκρατικό πρόταγμα αποτελεί έκφραση των αυτοκαθοδηγούμενων τοπικών κοινωνικών πρωτοβουλιών, κινημάτων και δικτύων, τα οποία οργανώνουν την αμοιβαία και αλληλέγγυα συνεργασία τους και συντονίζουν τη δράση τους με απευθείας οριζόντιες διασυνδέσεις, ανάλογα με τις ανάγκες και τους κάθε φορά επιδιωκόμενους στόχους τους.

Υπάρχει ήδη ένας Γαλαξίας από κοινωνικά κινήματα που δραστηριοποιούνται στον ίδιο χώρο και σε διάφορα πεδία. Αυτό δείχνει πως είναι ώριμη η πρωτοβουλία να ξεκινήσουν άμεσα όλα αυτά τα κοινωνικά κινήματα να κάνουν με αίσθημα ιστορικής ευθύνης το βήμα του συνδυασμού των δραστηριοτήτων τους σε επίπεδο Δήμου σε μια τοπική ομοσπονδιακή μορφή και στη συνέχεια σε ένα επόμενο επίπεδο συνομοσπονδιακής μορφής, το οποίο κάποια στιγμή, όταν η κοινωνική αλλαγή θα έχει γίνει καθολικό αίτημα, θα έχει γίνει ένα ρωμαλέο Ενιαίο Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο που θα καταλήξει σε γνήσια Αμεσοδημοκρατική Εθνική Συνέλευση, η οποία θα πάρει τις βασικές θεσμικές αποφάσεις για την κατάργηση του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση σχέσεων κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης. Επειδή η καπιταλιστική βαρβαρότητα καταπατά τα δικαιώματα όλων των λαών, καταστρέφει το περιβάλλον και τους όρους της ίδιας της ζωής στον πλανήτη και απειλεί με το φασισμό της Νέας Καπιταλιστικής Τάξης ολόκληρη την ανθρωπότητα, λογικό και αναμενόμενο είναι οι ίδιες ή παρόμοιες διεργασίες, σε μικρότερο ή σε μεγαλύτερο βαθμό να συμβαίνουν και σε άλλες χώρες, αν όχι σε όλες, της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου. Στο Μεξικό λ. χ, οι Ζαπατίστας χτίζουν αμυνόμενοι τη δική τους γνήσια άμεση δημοκρατία. Στη Λατινική Αμερική οι εργάτες κατέλαβαν τα χρεοκοπημένα εργοστάσια και τα αυτοδιαχειρίζονται με απόλυτη επιτυχία, έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη και τη συμπαράσταση των τοπικών κοινωνιών. Στο Μοντραγκόν, στη χώρα των Βάσκων, το τεράστιο αυτοδιαχειριζόμενο αγροτοβιομηχανικό συγκρότημα δείχνει πως οι κοινωνικές πρωτοβουλίες μπορούν να ξεπεράσουν σε επιτεύγματα κάθε προηγούμενη ανθρώπινη προσπάθεια για ευημερία και ευτυχία σε συνθήκες κοινωνικής ισότητας, χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους. Αμέτρητες είναι οι αντίστοιχες προσπάθειες που γίνονται αυτή τη στιγμή στον πλανήτη και γίνονται κάθε μέρα όλο και περισσότερες, όλο και ανθεκτικότερες. Αυτές οι παράλληλες επαναστατικές διεργασίες, αργά ή γρήγορα, θα οδηγηθούν στη μεγάλη, στην οικουμενική σύγκληση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, στα πλαίσια της οποίας θα κλείσουν οριστικά την εποχή του καπιταλισμού στον πλανήτη και θα ανοίξουν διάπλατα τους ορίζοντες της οικουμενικής, αταξικής δημοκρατίας και του αντίστοιχου σ’ αυτήν οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού.

Αυτό ήταν, είναι και θα είναι το διαχρονικό όραμα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και αυτή είναι η ώρα να το διεκδικήσουμε όλοι μαζί σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο και, ως Πρωτοβουλία Διαλόγου για την Άμεση Δημοκρατία και τον Ουμανισμό, καλούμε όσους συμφωνούν με αυτό το όραμα να υπογράψουν

http://www.avaaz.org/el/petition/Dynameis_tis_Erasias_tis_Epistimis_kai_toy_Politismoy_Koinonika_kinimata_Na_prohorisoyn_sti_sygkrotisi_toy_ELLINIKOY_ANT/edit/ 

και να διαδώσουν αυτή τη Διακήρυξη του ΕΝΙΑΙΟΥ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ενάντια στον καπιταλισμό, για την άμεση δημοκρατία, την αταξική κοινωνία και τον Οικουμενικό Ουμανισμό. Το Μέλλον ανήκει σε αυτούς που το δημιουργούν.

Τετάρτη, 04 Δεκέμβρη 2013

Για την Πρωτοβουλία Διαλόγου για την Άμεση Δημοκρατία και τον Ουμανισμό

Κώστας Λάμπος, Πέτρος Βλάσσης, Δημήτρης Παληός