ΟΥΜΑΝΙΣΤΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ή ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ;

ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ;

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Η απροθυμία του Γιώργου Παπανδρέου να τοποθετηθεί και να μιλήσει ως Σοσιαλιστής του 21ου Αιώνα και η πρόθεσή του να ταυτίζει το Σοσιαλισμό με την αστική Δημοκρατία και τη Σοσιαλδημοκρατία, ως Σοσιαλδημοκράτης του περασμένου Αιώνα, δημιουργούν σύγχυση στον Ελληνικό Λαό αναφορικά με τις προθέσεις του.

Αυτή την ασάφεια που προκαλεί σύγχυση σπεύδει ο αντιδραστικός πολιτικός κόσμος της συντήρησης και συγκεκριμένα η αμόρφωτη και παρακμιακή Δεξιά του πλιατσικοκαπιταλισμού, να την εκμεταλλευτεί για να κάνει τη σύγχυση μεγαλύτερη και με τον τρόπο αυτό να ανακόψει τη απώλεια ψηφοφόρων και κατά συνέπεια της κυβερνητικής εξουσίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αριστερόθωρη καιροσκοπική αναφορά, και μάλιστα με παράφραση, του Γιώργου Παπανδρέου στο σύνθημα «Δημοκρατία και Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα;».

Η σύγχυση κατά τη γνώμη μου προκαλείται από το γεγονός πως ο Γιώργος Παπανδρέου δεν αντιλαμβάνεται το Σοσιαλισμό ως κοινωνικοοικονομικό σύστημα με το οποίο η κοινωνία θα αντικαταστήσει τον Καπιταλισμό και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, αλλά τον αντιλαμβάνεται ως σοσιαλδημοκρατική πολιτική των κεντροαριστερών κομμάτων, τα οποία ανταγωνίζονται, σε επίπεδο αστικής Δημοκρατίας και καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος, τη νεοσυντηρητική πολιτική των κεντροδεξιών κομμάτων, χρεώνοντας αποκλειστικά στα δεύτερα τη Βαρβαρότητα.

Το αποτέλεσμα είναι η Βαρβαρότητα να εμφανίζεται ως υπόθεση του εποικοδομήματος, δηλαδή του κομματικού ανταγωνισμού στα πλαίσια της αστικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και όχι ως αποτέλεσμα του ίδιου του οικοδομήματος, δηλαδή της φύσης και της λειτουργίας του καπιταλισμού. Έτσι όμως μένει στο απυρόβλητο και απενοχοποιείται το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα που καταστρέφει τον πλανήτη, εξαθλιώνει την ανθρωπότητα και απειλεί την ίδια τη ζωή και ο Λαός καλείται να επιλέξει, μέσα σ’ αυτή τη σύγχυση, μεταξύ σκληρής δεξιάς και σοσιαλδημοκρατικής κεντρώας light καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Ο Μαρξ, ο Έγκελς και η Λούξεμπουργκ απέναντι στην καπιταλιστική Βαρβαρότητα αντέταξαν το Σοσιαλισμό. Ο Καστοριάδης υπερασπίστηκε το Σοσιαλισμό απέναντι στη σταλινική βαρβαρότητα του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού.

Στην εποχή μας, στον 21^ο Αιώνα η Ανθρωπότητα που απειλείται όσο ποτέ άλλοτε από την παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική βαρβαρότητα, αναζητά το σύγχρονο Σοσιαλισμό, το Σοσιαλισμό του 21^ου Αιώνα, που θα την απαλλάξει οριστικά από κάθε μορφής καπιταλισμό και θα ανοίξει το δρόμο για ένα καλύτερο κόσμο, για ένα Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό.

Γι’ αυτό κάθε θελημένη ή αθέλητη σύγχυση γύρω από το Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα εμποδίζει τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού να δουν καθαρά το σοσιαλιστικό-ουμανιστικό μέλλον τους και να οργανώσουν τον αντικαπιταλιστικό αγώνα τους και με αυτή την έννοια η σύγχυση εξυπηρετεί τον Καπιταλισμό και την παγκόσμια ολιγαρχία.

Η σύγχρονη πραγματικότητα είναι σύνθετη, αλλά μία:

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ.

Η ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ , ΑΛΛΑ ΚΑΙ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ.

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΜΣΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΜΕΣΗ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Η ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΩΣ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΟΥΜΑΝΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ.

Όποια πολιτική παραγνωρίζει κάποιο από τα στοιχεία αυτής της πραγματικότητας είναι μια πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα του Κεφάλαιου και κατά συνέπεια είναι μια πολιτική εχθρική απέναντι στους Λαούς και στην πρόοδο της Ανθρωπότητας και σαν τέτοια πρέπει να καταγγέλλεται ως ιδεολόγημα, να καταδικάζεται και να αντικαθίσταται με την ατόφια Αλήθεια, την αλήθεια της συγχρονης και συγκεκριμένης πραγματικότητας, η οποία απαιτεί ένα Νέο Ανθρωπισμό, όχι ως υποκριτική φιλανθρωπία, ή ως "μασκαρεμένη κοινωνική ευαισθησία του καπιταλισμού", αλλά ως ένα νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα της Αυτοδιεύθυνσης της Εργασίας και του Αυτοπροσδιορισμού της κοινωνίας και συνολικά της Ανθρωπότητας.