Τρίτη 6 Μαΐου 2008

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ



Οκτώ βασικές αλήθειες

της Νέας Αριστεράς


Του Μάνου Δανέζη*


Στο Ευρωπαικό επίπεδο, η συντριβή της ψευδαίσθησης του απελευθερωτικού μύθου της αναπτυχθείσας γραφειοκρατικής επαγγελματικής αριστερής πολιτικής, αναγκάζει πλέον την ευρωπαική αριστερά να τολμήσει επιτέλους μια γενναία αυτοκριτική και μια γενναιότερη ίσως αλλαγή στρατηγικής προσέγγισης του σοσιαλιστικού οράματος.Με το ερώτημα να πλανάται στον αέρα, «έφτασε άραγε το τέλος του σοσιαλισμού» ,όπως επαγγέλεται ο διεθνής καπιταλισμός , η απάντηση είναι πολύ απλή… «Για να πεθάνει κάτι πρέπει πρώτα να υπάρξει και Σοσιαλιστική κοινωνία ποτέ δεν υπήρξε, όσο και αν διαφημίστηκε το αντίθετο».Κάθε μελλοντική προσπάθεια προσέγγισης μιάς ιδεατής Σοσιαλιστικής κοινωνίας, θα πρέπει να λαμβάνει υπ΄ όψιν της τις επόμενες οκτώ αλήθειες, που τις περισσότερες φορές προσποιούμαστε ότι αγνοούμε:

α) Ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός , ο Ουμανιστικός Σοσιαλισμός ( Σοσιαλισμός=Ουμανισμός) αποτελεί την κοινωνική έκφραση ενός πολιτισμικού ρεύματος, αντίπαλου προς τον υλιστικό, οικονομίστικο πολιτισμό του Δυτικού κόσμου.Οι αρχές αυτού του σοσιαλισμού αποτελούν την μετεξέλιξη της φιλοσοφίας της Αθηναικής Άμεσης Δημοκρατίας και όχι της επικρατούσας Δυτικής, μη αριστοκρατικής ολιγαρχίας.

β) Η Νέα Αριστερά και ο Ουμανιστικός Σοσιαλισμός, δεν μπορούν να δομηθούν πάνω σε δογματικά πρότυπα. Αντίθετα αποτελούν έννοιες οι οποίες βρίσκονται σε ευθεία αντιστοίχιση με τους συμπαντικούς φυσικούς νόμους της συνεχούς αλλαγής και ανατροπής. Κάθε τι μέσα στην φύση που θέλει να αισθάνεται σταθερό και αναλλοίωτο στο χώρο και στον χρόνο, απλά εθελοτυφλεί. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η ψευδαίσθηση της διαχρονικότητάς του εξαντλείται πίσω από τις ερμητικά κλειστές προθήκες πολιτισμικών και κοινωνικών μουσείων.

γ) Η φιλοσοφία της Νέας Αριστεράς, αποτελεί μια πολιτικοκοινωνική πρόταση η οποία προσεγγίζεται με επί μέρους εξειδικεύσεις, οι οποίες αγκαλιάζουν το σύνολο των κοινωνικών δραστηριοτήτων. Οι πρωτοβουλίες αυτές έχουν ως στόχο την διαμόρφωση μιας κοινωνίας ευτυχισμένων ανθρώπων και όχι ευημερούντων αριθμών. Ως εκ τούτου η δόμηση μιάς Νέας Αριστεράς, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως μια απλή καιροσκοπική στρατολόγηση επαγγελματικών στελεχών μιάς ήδη αποτυχημένης αριστερής νοοτροπίας, αλλά ως ένα σύνολο νέων, σαφών και ευκρινώς διατυπωμένων προτάσεων ή παρεμβάσεων. Αυτό σημαίνει ότι μια νέα Αριστερή πρόταση ισοδυναμεί με μια νέα πρόταση πολιτισμικής και όχι πολιτικής επανίδρυσης, η οποία θα εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τη σύγχρονη πραγματικότητα. Μια τέτοια προσπάθεια – έκφραση ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος, αποτελεί κύρια, έργο και αποστολή των διανοουμένων, οι οποίοι θα πρέπει να αφυπνιστούν επιτέλους από τον λήθαργο της αυταρέσκειάς τους,και όχι των επαγγελματιών της πολιτικής, οι οποίοι απλά θέλουν να επιζήσουν και να διαιωνίσουν την προσωπική εξουσία τους.

δ) Ο Ουμανιστικός Σοσιαλισμός επαγγέλλεται μια ανώτερη μορφή πολιτισμικής οργάνωσης και προυποθέτει την ύπαρξη πολιτών υψηλού κοινωνικού, πολιτιστικού και πολιτικού επιπέδου. Πολιτών που δεν έχουν στόχο το κέρδος, αλλά την ανθρώπινη ευτυχία, που προτιμούν να «Είναι» παρά να « Έχουν». Η ανώτερη Σοσιαλιστική Συνείδηση και το Σοσιαλιστικό Ήθος, δεν μπορούν να προχωρήσουν, σε μια κοινωνία που ο καθένας συνεχίζει να ψεύδεται, να λασπολογεί, να εκμεταλλεύεται χωρίς μέτρο αυτά που ανήκουν σε όλους, προς όφελος μόνο λίγων. Έτσι είναι φανερό ότι, με το να βάζουμε ως στόχο την ανατροπή του σημερινού σαθρού συστήματος αξιών, δεν δημιουργούμε αυτόματα και το σύνολο των προυποθέσεων που απαιτούνται προκειμένου να υπάρξει μια νέα κοινωνική προοπτική. Το ζητούμενο είναι μιάς νέας ποιότητας κοινωνική εκπαίδευση που πρέπει να παρέχει η κοινωνία στα μέλη της προκειμένου αυτά να διαμορφώσουν μια νέας ποιότητας κοινωνική συνείδηση.

ε) Ο Σοσιαλισμός δεν αποτελεί ένα κοινωνικό σύστημα εκπλήρωσης των οποιονδήποτε προσωπικών σκοπιμοτήτων και φιλοδοξιών. Όσοι θέλουν βαθιά μέσα τους να εκπροσωπήσουν το λαό, πρέπει πρώτα μέσω της δράσης τους να αποσπάσουν την αποδοχή και τον σεβασμό του. Οι επίδοξοι ηγέτες δεν εκλιπαρούν, ούτε μηχανορραφούν προκειμένου να αναδειχθούν ως υποψήφιοι, αλλά προσμένουν να τους το προτείνουν, ή να τους στρατεύσουν, μέσα από ένα πλέγμα διαδικασιών σεβασμού της εξατομικευμένης άποψης και παρουσίας των αντιπάλων απόψεων, προκειμένου να προσφέρουν και όχι να εισπράξουν.

στ) Η ιδέα της προσωπικής ελευθερίας σε μια Σοσιαλιστική Κοινωνία, έχει διπλό νόημα:Aφ΄ενός μέν καταργεί κάθε εξωτερικό έλεγχο , αφετέρου δε προυποθέτει την ανάπτυξη μιάς εσωτερικής δύναμης αυτοελέγχου. Το σημαντικό είναι να αντιληφθούμε ότι θα ήταν καταστροφικό αν, ξεφεύγοντας από την εξουσία ενός άλλου ανθρώπου, βρεθούμε στο έλεος των παρορμήσεών μας. Ένας άνθρωπος που η ζωή του ηγεμονεύεται από αυτές τις δυνάμεις, δεν έχει παρά την ψευδαίσθηση ότι είναι ελεύθερος, ενώ στην ουσία άγεται και φέρεται από δυνάμεις που δεν ελέγχει. Το βαθύτερο νόημα της ελευθερίας συνδέεται με μια εσωτερική δύναμη να βάζουμε στόχους και να τους πραγματοποιούμε. Έτσι δεν είναι παράλογη η εμμονή της σοσιαλιστικής πρακτικής στην ουσιαστική και καθημερινή συμμετοχή του πολίτη στις διαδικασίες σχηματισμού των σκοπών και των κανόνων που καθοδηγούν τη δράση του μέσα στην κοινωνία.

ζ) Στον Ουμανιστικό Σοσιαλισμό η πολιτική ζωή είναι «ασκητική». Με τον όρο βέβαια «ασκητισμός» δεν αναφερόμαστε στον μοναχικό αναχωρητισμό. Ο ασκητικός βίος των εκπροσώπων του λαού συνίσταται στον αυτοέλεγχο των ανθρώπινων παρορμήσεών τους, την συνειδητοποίηση των πραγματικών υλικών αναγκών τους και την ανάπτυξη του αισθήματος της αυταπάρνησης. Όπως αναφέρει ο Μarcuze : « οι εκπρόσωποι του λαού θα πρέπει να έχουν επιτύχει την «ειρήνευση» της ύπαρξής τους». Αυτό σημαίνει ότι οι ανάγκες τους, οι πόθοι τους και οι επιθυμίες τους δεν θα καθορίζονται από ιδιωτικά συμφέροντα που αποβλέπουν στην κυριαρχία και στη διαιώνιση των καταστροφικών μορφών της πάλης του ανθρώπου με την Φύση.

η) Η Σοσιαλιστική Κοινωνία δεν κατακτάται «δι΄εφόδου» μέσω επιτυχημένων ή αποτυχημένων εκλογικών αναμετρήσεων. Ο Σοσιαλιστικός μετασχηματισμός είναι μια επίπονη και μακρόχρονη κοινωνική διαδικασία βελτίωσης της ποιότητας σκέψης και έκφρασης των πολιτών. Ο Σοσιαλισμός δεν είναι ο κεραυνοβόλος κατακτητής των κοινωνικών διεκδικήσεων, αλλά ο επίμονος πολιορκητής μιάς κοινωνίας που ο κάθε πολίτης οραματίζεται.Η νέα αριστερά που μέλλει να γεννηθεί στην Ευρώπη , ας μην χρησιμοποιήσει για τις πρόσκαιρες και φθαρτές επιδιώξεις της το όνομα του «Σοσιαλιστικού Ρόδου» , αν δεν θέλει να το ξαναλερώσει και τουλάχιστον μέχρι να αισθανθεί έτοιμη να το τιμήσει.
___________________________

* Ο Μάνος Δανέζης είναι καθηγητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθήνας. ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΖΕΝΙΘ. ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ
"ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΝΕΡΓΟΙ" : www.politesenergoi.gr

4 σχόλια:

Βαγγέλης Κωνσταντίνου είπε...

Θα μπορούσα να συμφωνήσω, αλλά κυρίως θα διαφωνήσω σε τρία βασικά σημεία της θέσης σας.
Α. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία ποτέ δεν υπήρξε άμεση ακόμα και την περίοδο της Εκκλησίας του Δήμου που απαντούσε στην «βουλή» των 400ων.
Και πάλι εδώ είχαμε την εξουσία του Κράτους να την ασκούσανε οι εύπορες τάξεις των εμπόρων και των βιοτεχνιών που είχαν αντικαταστήσει την παλιά αριστοκρατία.
Αν , όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε Σοσιαλιστές θέλαμε να βρούμε ρίζες στο Αρχαίο παρελθόν, η Αθηναϊκή Δημοκρατία είναι το πιο κακό παράδειγμα. Θα πρέπει να επανεξετάσουμε τον κοινωνικό –οικονομικό και εξουσιαστικό –διαχειριστικό σύστημα των Σπαρτιατών, που με δεδομένο σε όλο τον Αρχαίο κόσμο , την δουλεία, το σύστημα που ήταν μια διαρκής ενεργή πάλη τάξεων ανάμεσα στους ολιγαρχικούς και τον λαό, που είχε έντονα επαναστατικά χαρακτηριστικά και συνδιαχείριση της εξουσίας, ήταν για την εποχή του ένα Σοσιαλιστικό σύστημα., όχι βέβαια σύμφωνα με την Μαρξιστική αντίληψη.
Β Τον Σοσιαλισμό τον αντιλαμβάνεστε λάθος όταν αναφερόμενος σ’ αυτό τον οριοθετείτε ως κοινωνικό σύστημα. Μάλλον λάθος ερμηνεύτηκε εξ’ αρχής , μιας και ο Σοσιαλισμός είναι κυρίαρχα Οικονομικό σύστημα και όπως κάθε οικονομικό σύστημα δημιουργεί αντίστοιχες κοινωνικές σχέσεις , ο Σοσιαλισμό κάνει το ίδιο. Όμως ξεχνάτε ότι δεν υφίσταται στην πραγματικότητα μια Κοινωνία, ακόμα και αν θέλαμε να την οριοθετήσουμε ως Εθνική. ΄
Ακόμα και περιπτωσιολογικά, η Κοινωνία δεν θα μπορούσε να ήταν ποτέ ομογενοποιημένη και πόσο μάλλον μια οντότητα , στην οποία αναφερόμενοι μπορούσαμε να προσδιορίσουμε μια κοινωνική κουλτούρα εκπαίδευσης και παιδείας που θα δημιουργούσε Σοσιαλιστική συνείδηση και σοσιαλιστικό ήθος.
Γ Όταν αναφέρεστε ότι η δημιουργία μιας Νέας Αριστεράς είναι κυρίαρχα και αποστολικά έργο των διανοουμένων, νομίζω πως αναδιατυπώνεται αρκετά καθυστερημένα την ανάγκη συνέχισης του έργου των Ουτοπικών του περασμένου αιώνα ή της πρωτοπορίας της κοινωνίας σύμφωνα με το κομμουνιστικό μανιφέστο για τις «πρωτοπορίες» και το ρόλο τους.
Αν λέγοντας αυτό, εννοείτε ότι αποτελεί χρέος της διανόησης να βοηθήσει αποτελεσματικά και στο αναγκαίο άλλωστε θεωρητικό επίπεδο, τους αγώνες των εργαζομένων ώστε να διαμορφωθούν οι νέες οργανώσεις σε μια αναθεωρημένη φιλοσοφία και νέες προοπτικές με καινούργιους στρατηγικούς στόχους που θα ανατρέπουν την καθεστηκυία τάξη και αντίληψη αλλά και συνείδηση της πραγματικότητας, στόχους όπως η ανατροπή του καπιταλιστικού πολιτισμού που δημιουργείται από την καπιταλιστική ανάπτυξη και παγκοσμιοποίηση της ανάπτυξης του, τότε ίσως θα πρέπει κάπως διαφορετικά να διατυπώσετε τις σκέψεις σας.

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ είπε...

Αγαπητέ μου Βαγγέλη,
Σε καλωσορίζω και πάλι στο Διάλογο για ένα Νέο Οικουμενικό Ουμανισμό.
Όπως γνωρίζεις η Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό, πέρα από τα δικά της κείμενα φιλοξενεί για πρώτη δημοσίευση αλλά και για αναδημοσίευση κείμενα που βρίσκονται στο ίδιο πνεύμα και συμβάλλουν στο Διάλογο. Με αυτό το πνεύμα αναδημοσιεύσαμε το παραπάνω πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Μάνου Δανέζη. Το σχόλιό σου ανοίγει ένα διάλογο πάνω στα θέματα που ο Μάνος θίγει και πιστεύω πως θα ακολουθήσουν κι’ άλλα , γιατί πράγματι το θέμα της Άμεσης Δημοκρατίας, του Σοσιαλισμού και του Ουμανισμού , ως προτάγματα για ένα καλύτερο κόσμο και όχι ως ιστορία, πρέπει να επαναδιατυπωθούν με βάση τη σημερινή πραγματικότητα , τις σημερινές ανάγκες και τα σύγχρονα οράματα της Ανθρωπότητας. Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη και τη συμμετοχή σου στο διάλογο.
Να είσαι καλά
Κώστας Λάμπος

Βαγγέλης Κωνσταντίνου είπε...

Αγαπητέ μου Κώστα,
Πράγματι τα δύο κείμενα, του Δανέζη το ένα και το μεταφρασμένο του Moishe Postone το άλλο, δίνουν νομίζω μια αφορμή διατύπωσης ερωτημάτων και προβληματισμών χωρίς κατ’ ανάγκη να αναφερόμαστε στα ιστορικά στοιχεία, αλλά ας τα έχουμε κατά νου όταν διατυπώνουμε μια άποψη ή ένα ερώτημα.
Εκείνο που με απασχολεί τα τελευταία 20 χρόνια και που κατά καιρούς έχω διατυπώσει θέσεις μου είτε ως ερωτήματα είτε ως προβληματισμούς, είναι η εξέλιξη του Καπιταλισμού σε αντιστοίχηση με τον Σοσιαλισμό.
Αντιλαμβάνομαι την εκ διαμέτρου αντίθετη εξέλιξη, ως απόρροια λανθασμένων προσεγγίσεων , αναλύσεων και εμμονών, της και στις, Μαρξιστικής θεωρίας. Μετά τις ήττες του Καπιταλισμού, Οκτωβριανή Επανάσταση, Κούβα, Κίνα, Χιλή, στην διαπίστωση του πόσο διάτρητος ήταν, βλέπουμε μια σταθερή πορεία αναγέννησης που προφανώς βασίσθηκε σε κομβικά λάθη της Μαρξιστικής θεώρησης. Λάθη που επαναλαμβάνονται ακόμα και από τις σύγχρονες αναλύσεις των Νέων-Μαρξιστών θεωρητικών σήμερα.
Βλέποντας και τα δύο αυτά συστήματα στον πυρήνα τους, τα αντιλαμβάνομαι ως δύο παράλληλα και άλληλο-τροφοδοτούμενα οικονομικά συστήματα τόσο στην παραγωγή όσο και στο εμπόριο, στην δημιουργία κοινωνικών σχέσεων και σχέσεων οικονομίας και ανταλλαγής, καθορισμού αξιών ως οικονομικούς όρους ή κοινωνικούς κλπ.
Η εξέλιξη του ενός συστήματος φαίνεται να μην «σπρώχνει» και την εξέλιξη του άλλου. Το αντιλαμβάνομαι αυτό ερμηνεύοντας την εξελικτική διαδικασία της ανάπτυξης , ως διαδικασία που συντελείτε έξω από την ανάγκη ανάπτυξης του κεφαλαίου αυτοτελώς, αλλά και έξω από την ανάγκη ανάπτυξης των κοινωνιών. Αντιλαμβάνομαι την ανάπτυξη των καπιταλιστικών δομών ως ανάγκη προσαρμογής του καπιταλισμού σε νέες μορφές εξουσίας, μιας και η εξουσία δεν αποτελεί καθώς φαίνεται, μέρος των δομών ή των συστημάτων.
Την παγκοσμιοποίηση του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ως αξιακή συνθήκη στις σχέσεις του εθνικού καπιταλισμού με μια παγκόσμια εξουσία, την βλέπουμε να εξελίσσεται ως προσαρμογή των εθνικών οικονομιών σ’ αυτήν την νέα παγκόσμια εξουσία που πλέον δεν μονοπωλείται από τις ΗΠΑ, παρ’ όλο που οι ΗΠΑ αποτελούν την βάση του πολιτισμού πάνω στον οποίο δημιουργείται ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός.
Δηλαδή ο καπιταλισμό στην ουσία υποτιμάται ακόμα και ως τρόπο σκέψης και ως πολιτισμός, γιατί διαφορετικά η εξουσία δεν θα είχε αυτά τα χαρακτηριστικά και δεν θα καθόριζε ούτε την κίνηση κεφαλαίων ούτε τις μορφές εμπορίου και ανταλλαγών, ούτε την ανατροπή ή την ανασυγκρότηση των κοινωνιών.
Στον βαθμό λοιπόν που υποτιμάται ο Καπιταλισμός αναλόγως την ίδια πορεία ακολουθεί και ο Σοσιαλισμός, ο οποίος δεν κατάφερε να εξελιχθεί ως ιμπεριαλιστικό σύστημα, παρ’ ότι η Σοβιετική Ένωση λειτουργούσε και αναπτυσσόταν ως ιμπεριαλιστική αντί Αμερικανική δύναμη.
Μέχρι σήμερα δεν έχουμε δει να προσεγγίζεται η ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης από την ιμπεριαλιστική της διάσταση ούτε έχουμε μελετήσει την εξέλιξη του Σοσιαλισμού στην ιμπεριαλιστική του εκδοχή.
Ο Παπανδρέου όταν σήμερα τοποθετείται υπέρ μιας παγκόσμιας Σοσιαλιστικής κυβέρνησης νομίζω πως αναφέρεται χωρίς να το καταλαβαίνει στην εξέλιξη του Σοσιαλισμού, ως Ιμπεριαλιστικός Σοσιαλισμός.
Μπορεί βεβαίως να υπάρξουν δριμύτατες κριτικές για τον όρο «ιμπεριαλιστικός Σοσιαλισμός», αλλά δεν μπορεί να μην εξελιχθεί ως τέτοιος διότι οι νησίδες Σοσιαλισμού είναι καταδικασμένες να εξελιχθούν σε δορυφορικές ενός άκρατου και σκληρού καπιταλισμού που θέλει να κερδίσει τον «χαμένο χρόνο».
Η Αριστερά από την άλλη, αγκιστρωμένη στην ιστορικότητα των όρων διαμόρφωσής της και μέσα στα όρια μιας παιδαριώδους συλλογιστικής που δεν της επιτρέπει να παρεξηγηθεί αν χρειαστεί, εξακολουθεί δογματίζοντας να προσεγγίσει και την ιστορικής της διαδρομή αλλά και την αντί-εξελικτική της πορεία. Γι’ αυτό παρακολουθούμε την Αριστερά ως τον φτωχό και αδικημένο συγγενή στην εξελικτική πορεία των κοινωνιών.

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ είπε...

Αγαπητέ μου Βαγγέλη,
ευχαριστώ για την επίσκεψη και για το σχόλιο και συγνώμη που οι συνθήκες δεν μου επέτρεψαν να συνεχίσω έγκαιρα το διάλογο. Είχα βέβαια και την ελπίδα πως θα έμπαινε στο μεταξύ κάποιος ακόμα στο διάλογο να σου κρατήσει συντροφιά.
Λοιπόν Βαγγέλη προσπάθησα να κατανοήσω το συλλογισμό σου και να βρω σημεία επαφής, αλλά διαπίστωσα πως αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά κάποιες βασικές έννοιες, όπως αυτές του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού. Και συγκεκριμένα.
Εμείς οι Ουμανιστές δεν πιστεύουμε πως τα κοινωνικά συστήματα, όπως λ.χ.ο καπιταλισμός, "αναγενώνται", αλλά γεννιόνται, ακμάζουν, παρακμάζουν και πεθαίνουν. Και φυσικά αντιλαμβανόμενα την παρακμή τους, ως αντικειμενική αδυναμία τους να ακμάζουν ασταμάτητα και να επαναστατικοποιούν τις εξελίξεις υπέρ της κοινωνίας, της Ανθρωπότητας και του πολιτισμού της συνολικά και γι’ αυτό κάνουν ότι μπορούν να μην πεθάνουν και σ' αυτή τους την προσπάθεια 'επιβιώνουν' ως τυμπανιαία ιστορικά πτώματα και ως βαρβαρότητα.
Διαφορετικά αντιλαμβανόμαστε και το σοσιαλισμό και φυσικά δεν θεωρούμε τον όποιο υπαρκτό ή πρώην "υπαρκτό σοσιαλισμό" σοσιαλισμό γιατί τόσο η παγκόσμια προοδευτική σκέψη, όσο κα το παγκόσμιο εργατικό προοδευτικό, σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό κίνημα όρισαν το σοσιαλισμό ως κοινωνικοοικονομικό σύστημα στα πλαίσια του οποίου καταργείται υπέρ της κοινωνίας-ανθρωπότητας η ιδιοκτησία (ατομική ή κρατική) των μέσων παραγωγής καθώς επίσης και η μισθωτή δουλεία, πράγμα που σημαίνει ότι καταργείται κάθε μορφής καταπιεστική εξουσία, γιατί στο σοσιαλισμό εγκαθιδρύονται σχέσεις ΑΥΤΟΔΙΕΎΘΥΝΣΗΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ στα πλαίσια της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ.
Κατά συνέπεια εμείς δεν πιστεύουμε σε ένα 'σοσιαλισμό' που θα 'αλληλοτροφοδοτείται' με τον καπιταλιστικό ιμπεριαλισμό και θα εξελιχθεί σε «σοσιαλιστικό ιμπεριαλισμό», όπως γράφεις, γιατί θεωρούμε τις έννοιες σοσιαλισμός και ιμπεριαλισμός ιστορικά ασυμβίβαστες
Ο δικός μας σοσιαλισμός για να είναι σοσιαλισμός θα πρέπει να είναι ουμανιστικός και οικουμενικός, πράγμα που προϋποθέτει ριζική και οριστική κατάργηση του καπιταλισμού σε κάθε δυνατή εκδοχή του.
Με αυτή την έννοια δεν θεωρούμε αριστερά τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά ούτε και τα κρατικοκρυπτοκαπιταλιστικά τριτοτεταρτοδιεθνιστικά μοντέλα που χρεοκόπησαν ακριβώς γιατί δεν ήταν σοσιαλιστικά.
Με την ίδια έννοια δεν θεωρούμε πως γι' αυτό έφταιξε ο Μαρξ ή οι νεομαρξιστές, τουλάχιστον περισσότερο από τον Λένιν και τον Τρότσκυ που έχτισαν τη «Δικτατορία του Προλεταριάτου" κόντρα στο Προλεταριάτο που αντιλαμβάνονταν την Οκτωβριανή Επανάσταση ως τη σοσιαλιστική επανάσταση που θα οδηγούσε στη Δημοκρατία του Προλεταριάτου.
Τελικά όμως φαίνεται πως η ιστορία δεν γράφεται και ο ουμανιστικός σοσιαλισμός δεν γίνεται ή ανατρέπεται με 'επαναστατικούς' βολονταρισμούς, ή με αντεπαναστατικά διατάγματα, αλλά με την ωρίμανση των αντικειμενικών και υποκειμενικών προϋποθέσεων πάνω στις οποίες θα στηριχθεί η ανατροπή του καπιταλισμού και η οικοδόμηση της πραγματικής σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Το ζητούμενο της εποχής μας, λοιπόν, είναι η ανάλυση της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας για την κατανόηση των όρων της ανατροπής της και ταυτόχρονα ο επαναπροσδιορισμός του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα, που δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση της συνειδητής κοινωνικής πλειοψηφίας, για να είναι ουμανιστικός και οικουμενικός, δηλαδή πανανθρώπινος και εγγυητής της ισότητας, της ελευθερίας και της συναδέρωσης.
Από τη συμβολή μας σ’ αυτή τη διαδικασία προσδιορίζεται και η σύγχρονη «αριστεροσύνη».
Ευχαριστούμε και πάλι για τη συμμετοχή σου στο διάλογο.
Να είσαι καλά
Για την Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό
Κώστας Λάμπος