Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

ΓΛΩΣΣΑ : ΚΩΔΙΚΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

===============================

Θέσεις

της

Πρωτοβουλίας

Διαλόγου

για ένα Νέο Ουμανισμό

E-nail: prodial21@gmail.com
======================================

1. Ανεργία, Ακρίβεια, Ανασφάλεια, Διαφθορά, Αναξιοκρατία, Αδικία, Ανισότητα, Διακρίσεις, Απληστία, Εκμετάλλευση, Φτώχεια, Αυταρχισμός, Φόβος, Βία, Φασισμός, Φονταμενταλισμός, Ιμπεριαλισμός, Πόλεμος, Καταστροφή, Βαρβαρότητα είναι καταστάσεις και βιώματα που συνθέτουν την καθημερινότητά μας και κατακερματίζουν την προσωπικότητά μας, τη ζωή μας την ίδια και την Ανθρωπότητα συνολικά.

2. Αν ξεπεράσουμε το ψευδοεπιστημονικό μύθο που σκάρωσαν οι εκάστοτε εξουσίες, πως για όλα αυτά φταίει η ανθρώπινη φύση, αλλά και την ‘παρηγορητική’ ανοησία των εξουσιαστικών θρησκειών, πως ο κατά περίπτωση ‘θεός’, επιλέγει με αυτές τις δοκιμασίες τους τρόφιμους του ‘παραδείσου’ και της ‘κόλασης’, τότε θα συνειδητοποιήσουμε πως όλα αυτά τα δεινά πηγάζουν από τη φύση κάθε εκμεταλλευτικού συστήματος και στην περίπτωσή μας πηγάζουν από τη φύση του καπιταλισμού και την ακόρεστη δίψα του για τη συσσώρευση πλούτου και εξουσίας στα χέρια μιάς ελάχιστης μειοψηφίας, σε βάρος των Εργαζόμενων, της Φύσης και της Ανθρωπότητας.

3. Αυτή η συνειδητοποίηση θα μας οδηγήσει στην κατανόηση, πως οι επιμέρους πλευρές της καθημερινότητά μας, δεν αντιμετωπίζονται αποσπασματικά και ανεξάρτητα η μια από την άλλη και όλες μαζί ανεξάρτητα από τη γενεσιουργό αιτία τους, αλλά ως επιμέρους συνέπειες του όλου καπιταλιστικού συστήματος, πράγμα που σημαίνει, πως οι επιμέρους αγώνες της εκάστοτε τοπικής-εθνικής κοινωνίας, για να είναι αποτελεσματικοί, θα πρέπει να εντάσσονται στην αναγκαία βασική στρατηγική επιλογή της Ανθρωπότητας, που είναι η ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και διανομής των αγαθών, πράγμα που σημαίνει την κατάργηση του Κεφαλαίου ως κοινωνική σχέση που χωρίζει τις κοινωνίες σε εχθρικές τάξεις και την Ανθρωπότητα σε εχθρικά έθνη-κράτη και την αντικατάστασή του από ένα σύγχρονο τρόπο παραγωγής, στη βάση των Σχέσεων Αυτοδιεύθυνσης της Εργασίας, που θα καταργεί την εργασιακή δουλεία με τη μορφή της εξαρτημένης εργασίας και θα στηρίζεται στην αρμονική συνεργασία των Ανθρώπων, στην ειρηνική συνύπαρξη των Λαών και στην οικουμενικότητα του ανθρώπινου πολιτισμού.

4. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο καθένας μας για να εκφράσει τη σημερινή πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται στα πλαίσια της παγκοσμιοτοπικής σύγκρουσης μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας και εκφράζεται με την πολυμορφία της καπιταλιστικής καθημερινότητας, αποκαλύπτει, υπό κανονικές συνθήκες, τη θέση μας σ’ αυτή τη σύγκρουση. Το γεγονός όμως πως ένα μεγάλο τμήμα της Ανθρωπότητας, που ενώ είναι θύμα της απάνθρωπης και καταστροφικής δράσης του Κεφαλαίου, χρησιμοποιεί μια γλώσσα και υιοθετεί μια πολιτική ιδεολογία και συμπεριφορά που είναι αντίθετη από τα συμφέροντά του και υποστηρικτική του θύτη του, δείχνει πως η πολιτική γλώσσα, η πολιτική θέση και η πολιτική συνείδηση των περισσότερων εργαζόμενων δεν διαμορφώνονται υπό κανονικές, δηλαδή κάτω από ελεύθερες, συνθήκες. Αυτός είναι και ο λόγος της αναντιστοιχίας μεταξύ της συνείδησης, που εκφράζεται ως πολιτική γλώσσα και ιδεολογία και Κοινωνικού Είναι, που προκύπτει από τη θέση στην παραγωγή και στη διανομή του κοινωνικού πλούτου.

5. Το ρόλο της στρέβλωσης αυτής της σχέσης μεταξύ Είναι και Συνείδησης των εργαζόμενων, το Κεφάλαιο τον αναθέτει στην ταξικά ελεγχόμενη εκπαίδευση-παιδεία, στην ταξική χειραγώγηση της επιστημονικής γνώσης, της πολιτιστικής δραστηριότητας και της πληροφορίας, στη σκοταδιστική δράση των ιερατείων των εξουσιαστικών θρησκειών, στα πολιτικά κόμματα και στους επαγγελματίες πολιτικούς και τέλος στα ενταγμένα–νομοταγή συνδικάτα και στους επαγγελματίες εργατοπατέρες συνδικαλιστές. Το αποτέλεσμα είναι, οι περισσότεροι εργαζόμενοι να θεωρούν τη θλιβερή καθημερινότητά τους μοίρα τους, για την οποία, πιστεύουν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Είναι οι στιγμές που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, η γλώσσα ξεστρατίζει και σιωπά, τα φώτα του ανθρώπινου πολιτισμού χαμηλώνουν και τα ιερατεία πιάνουν δουλειά, για να «μιλήσουν» τα «σύμβολα της πίστης» και τα όπλα της λεηλασίας, της βαρβαρότητας και της καταστροφής που θα γεμίσουν και πάλι με βαθιές πληγές την Ανθρωπότητα.

6. Στην καλύτερη περίπτωση χρεώνουμε την κατάστασή μας σε εξωγενείς παράγοντες, όπως, «ο καλός θεός», ο «κακός εχθρός της πατρίδας», ο «εσωτερικός εχθρός», ο «κακός εργοδότης», ο «κακός υπουργός», και το πολύ η «κακή κυβέρνηση», που κατά κανόνα την αλλάζουμε, με τη βοήθεια φυσικά του πολιτικού marketing, με μια άλλη εξίσου κακή ή ακόμα χειρότερη κυβέρνηση. Ο καπιταλισμός είναι σαν να μην υπάρχει, οπότε και ο αντικαπιταλιστικός πολιτικός λόγος ακούγεται παράξενα και αντιμετωπίζεται με καχυποψία, ιδιαίτερα όταν διατυπώνεται από ‘αρνητές’ του κακού καπιταλισμού στο όνομα ενός ‘καλού καπιταλισμού’, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, ή στο όνομα ενός κακού ‘σοσιαλισμού, όπως, επιμένουν κάποιοι να αποκαλούν τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό σοβιετικής ή κινεζικής εκδοχής.

7. Στην Ελλάδα του 2008, κανένα πολιτικό κόμμα και κανένας πολιτικός, αλλά και κανένα εργατικό συνδικάτο και ηγετικό συνδικαλιστικό στέλεχος, δεν καταγγέλλει ευθέως και πειστικά τον καπιταλισμό ως αιτία για τη μίζερη καθημερινότητα των πολιτών και για τα εγκλήματα που ο καπιταλισμός διαπράττει, τοπικά και παγκόσμια, σε βάρος της Φύσης και της Ανθρωπότητας, με αποτέλεσμα η σύγκρουση μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας να έχει υποβαθμιστεί σε ‘κομματική αντιπαλότητα’ και να έχει μεταφερθεί από το κοινωνικό στο κομματικό πεδίο, με αντικείμενο, όχι την κατάργηση του καπιταλισμού, αλλά τη, «καλύτερη διαχείρισή» του. Αποτέλεσμα αυτής της υποβάθμισης της πολιτικής ουσίας είναι η υποβάθμιση της πολιτικής γλώσσας σε ‘κομματική γλώσσα’, η οποία κρύβει το διεφθαρμένο καπιταλιστικό σύστημα, πίσω από τους αλληλοκαταγγελόμενους για διαφθορά πολιτικούς, που ζητάνε την ψήφο του Λαού για να φέρουν «αλλαγή», ή «απαλλαγή», εννοώντας φυσικά την εναλλαγή των διαχειριστών και όχι την αλλαγή του διεφθαρμένου, απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλιστικού συστήματος.

8. Έτσι παρακολουθούμε ακόμα και τα λεγόμενα, αριστερά, σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά κόμματα, να περιορίζουν τον πολιτικό τους λόγο και την ανταγωνιστική τους δράση στη βελτίωση του «πολιτικού συστήματος»,ή και μόνο του «εκλογικού συστήματος» της αστικής Δημοκρατίας και να μην αμφισβητούν το «κεφαλαιοκρατικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα».

9. Αυτή η υποχώρηση της «Αριστεράς» οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό στο γεγονός πως ότι αυτή ως αντικαπιταλιστική, σοσιαλδημοκρατική, σοσιαλιστική, ή κομμουνιστική Αριστερά πρότεινε, αποκαλύφτηκε ως καπιταλιστική παραλλαγή και απότυχε, χωρίς να ανοίξει το δρόμο για μια μετακαπιταλιστική περίοδο της Ανθρωπότητας, πράγμα που καταγράφτηκε, από τη μια μεριά, ως «αποτυχία του σοσιαλισμού», ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και της «νέας μεγάλης πορείας της Κίνας» προς τον καπιταλισμό της λεγόμενης «ελεύθερης αγοράς» και, από την άλλη, ως «θρίαμβος της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης».

10. Όλες αυτές οι εξελίξεις δεν προκαλούν σύγχυση μόνο στους Λαούς, αλλά και στα λεγόμενα «κόμματα της Αριστεράς», τα οποία αναγκάζονται, για να μείνουν στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, να κινηθούν δεξιότερα, προς «το κέντρο», ακόμα και να συνεργαστούν σε κυβερνητικό επίπεδο με δεξιές και ακροδεξιές δυνάμεις, προκειμένου να αποκτήσουν, ή να διατηρήσουν το μονοπώλιο μιας κούφιας αριστεροσύνης, που υποτάσσει το Λαϊκό Κίνημα στην καπιταλιστική νομιμότητα και εμποδίζει την αυτόνομη πολιτική σκέψη και δράση των λαϊκών αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, η θέση των οποίων μέρα με τη μέρα γίνεται χειρότερη από τη δράση του μανιακού καπιταλισμού. Μια από τις συνέπειες αυτής της σύγχυσης είναι η απονεύρωση του αντικαπιταλιστικού πολιτικού λόγου και η συρρίκνωση του ρόλου της Αριστεράς ως φορέα σοσιαλιστικής πολιτικής αγωγής, πράγμα που ενισχύεται και από το φαινόμενο της αυτομόλησης κορυφαίων στελεχών της προς τα κόμματα εξουσίας με ανταλλάγματα που κυμαίνονται από κομματικά και κυβερνητικά αξιώματα μέχρι την οικονομική υποστήριξη της «πολιτιστικής προσφοράς» τους.

11. Η κατάσταση είναι κρίσιμη, γιατί στην πιο κρίσιμη στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας, ο στραγγαλισμός του γνήσιου αντικαπιταλιστικού Λόγου οδηγεί σε μια «κωφάλαλη αριστερά», σε μιά βουβή κοινωνία, σε μια μοιρολατρική Ανθρωπότητα, της μιάς και μοναδικής ιδέας, του ενός και μοναδικού πολιτικού Λόγου της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και του αμερικάνικου ηγεμονισμού, δηλαδή στο «Τέταρτο Ράιχ», εκεί όπου δεν θα φτωχαίνουν ακόμα περισσότερο μόνο οι άνθρωποι-πολίτες, αλλά θα φτωχαίνει ακόμα περισσότερο η γλώσσα, η πολιτική και ο πολιτισμός. Το γεγονός όμως, πως οι εργαζόμενοι, αλλά και η κοινωνική πλειοψηφία, παρά την καταιγιστική σκόπιμη σύγχυση, συνεχίζουν να γοητεύονται ή να απογοητεύονται ακόμα και από αντικαπιταλιστικά υπονοούμενα και να αναζητούν μια Νέα και σύγχρονη Αριστερά που θα εκφράσει τους αγώνες και τις αγωνίες τους, γιά τη Μεγάλη Έξοδο προς μια Νέα Ελευθερία, δείχνει πως η Ανθρωπότητα είναι αποφασισμένη, αργά ή γρήγορα να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς της με τον καπιταλισμό και να συνεχίσει το συναρπαστικό ταξίδι της στην πρόοδο.

12. Γι’ αυτό, η Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό, θεωρεί πως κάθε κοινωνικά και πολιτικά συνειδητός πολίτης έχει χρέος να καταγγείλει τον υποκριτικό κομματικό-πολιτικό λόγο που υποβαθμίζει τη σύγκρουση των Δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού με το σύστημα του Κεφαλαίου, από σύγκρουση δυό διαφορετικών κόσμων και δυό διαφορετικών πολιτισμών, του πολιτισμού της βαρβαρότητας και του πολιτισμού του Ουμανισμού, σε σύγκρουση μεταξύ πολιτικών κομμάτων που, στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος, επιζητούν διαχειριστικές κυβερνητικές εξουσίες για τη διαιώνιση της βάρβαρης και καταστροφικής εξουσίας του Κεφαλαίου.

13. Η μίζερη καπιταλιστική καθημερινότητα, εδώ και παντού στον πλανήτη Γη, αποδείχνει περίτρανα πως η βασική κοινωνική αντίθεση στον καπιταλισμό, η αντίθεση μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας, διατηρεί στις απαρχές του 21ου Αιώνα όλα τα χαρακτηριστικά της και παρά τις προφητείες για το «θρίαμβο της φιλελεύθερης Δημοκρατίας και το τέλος της ιστορίας», ο αγώνας για το τέλος του καπιταλισμού δεν περιορίζεται ως καθήκον μόνο των Εργαζόμενων, αλλά αναδείχνεται ως αγώνας ΟΛΩΝ για τη σωτηρία της Ανθρωπότητας και τη συνέχιση της ιστορίας της, γιατί η Ανθρωπότητα δεν ταυτίστηκε ποτέ και με κανένα εκμεταλλευτικό σύστημα, πολύ περισσότερο με τον καπιταλισμό, και συνεπώς έχει μέλλον.

14. Σε αυτή τη σύγκρουση οι Δυνάμεις της Εργασίας δεν μπορούν να παρατάσσονται με την αστική ιδεολογία και τα αστικά κόμματα, ούτε και με τα κόμματα μιάς ‘κωφάλαλης αριστεράς΄, αλλά είναι αναγκασμένες να αντιπαρατάσσονται ως αυτενεργός κοινωνικός, πολιτικός και πολιτισμικός παράγοντας που εμπνέει και οδηγεί, μέσα από καθημερινές επιμέρους οικονομικές, πνευματικές, πολιτικές και πολιτισμικές ρήξεις, ολόκληρη την κοινωνία, ολόκληρη την Ανθρωπότητα στην καθολική σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και της συντήρησης, με βασικό στρατηγικό στόχο την κατάργηση του καπιταλισμού και τη σταδιακή αντικατάστασή του από το σύστημα της Αυτοδιεύθυνσης της Εργασίας, της Άμεσης Δημοκρατίας, της Δημοκρατίας της Ισότητας και της Ελευθερίας, στα πλαίσια ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.

15. Κι’ επειδή μιλάμε για το μέλλον, που ανήκει στη Νεολαία, απευθυνόμαστε στη Νεολαία και της λέμε πως για να καταστεί νικηφόρος ο αγώνας της ενάντια στο καθεστώς που την καταδικάζει στην ανεργία και στην εξευτελιστική μεσαιωνική απασχόληση για 640 Ευρώ το μήνα, θα πρέπει να τον συνδυάσει με τον αγώνα της για την αποκατάσταση της γλώσσας και της πολιτικής και να ξαναβάλει στο Λεξιλόγιό της έννοιες, όπως Κεφάλαιο και Εργασία, Υποταγή και Δουλεία, Αγώνας και Ελευθερία, Συντροφικότητα-Άμιλλα και Συνεργασία, Ανταγωνισμός και Σύγκρουση-Καταστροφή, Δικαιοσύνη και Ισότητα, Αστική Δημοκρατία και Άμεση Δημοκρατία, Άνθρωπος και Ανθρωπισμός, Καπιταλισμός και Βαρβαρότητα, Αντικαπιταλισμός και Σοσιαλισμός, Σοσιαλισμός και Ουμανισμός, για να μπει τέλος στην προϊστορία της Ανθρωπότητας και να αρχίσει η πραγματική ιστορίας της.

16. Τελικά Νέοι δεν είναι όσοι περιμένουν να κληρονομήσουν το Χτες, αλλά όσοι είναι αποφασισμένοι να χτίσουν το δικό τους Αύριο και με αυτή την έννοια, παραφράζοντας τον Μπακούνιν, «το πάθος της καταστροφής (του καπιταλισμού) δεν μπορεί παρά να είναι το πάθος της δημιουργίας ενός καλύτερου κόσμου».


======================================

Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ

ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ :

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΙΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ ΜΑΣ:

1. http://www.infonewhumanism.blogspot.com/
(ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ)
2. http://www.epithesh.blogspot.com/
(ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΘΕΜΑΤΑ-ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΣΧΟΛΙΑ)
3. http://www.globala.blogspot.com/
(ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ)
4. http://www.picturesforwords.blogspot.com/
(ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ)
5. http://www.caripol.blogspot.com/
(ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ)
======================================

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό κείμενο, μεστό και καίριο. Πως όμως θα αρχίσει να αλλάζει η ροή των πραγμάτων, αν όχι μέσα από μαζική και οργανωμένη δράση της αριστεράς; Σήμερα φαίνεται ότι μια τέτοια συσπείρωση επιτυγχάνεται στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, στις γενικές του θέσεις τουλάχιστον, μιλάει για καπιταλισμό, χωρίς να τον διαχωρίζει σε καλό και κακό... Στην επίσημη ιστοσελίδα του, τάσσεται ενάντια ακόμα και στην σύγχρονή μας Ε.Ε., αναζητώντας την Ευρώπη των λαών. Γιατί θεωρείτε, ως Πρωτοβουλία Διαλόγου, ότι κανένα κόμμα δεν θέτει σε κρίση τον καπιταλισμό; Μπορεί να θέλουμε όλοι ακόμα πιο ριζοσπαστική φρασεολογία και φυσικά ακόμα πιο ριζοσπαστική ιδεολογική τοποθέτηση. Παρόλα αυτά φαίνεται να είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να έχει σοσιαλιστικό πρόσωπο. Γιατί απαξιώνετε την δυναμική που παρουσιάζει (να σας θυμίσω ότι παρόμοια δυναμική παρουσίαζε και το ΠΑΣΟΚ το '74-'75 και τελικά έγινε εξουσία). Θα ήθελα μια απάντηση σε αυτό. Ευχαριστώ.

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ είπε...

Αγαπητέ μου «ανώνυμε»,
Υποθέτω πως έχεις σοβαρούς λόγους για να διατυπώνεις ανώνυμα τις απόψεις σου, τους οποίους κατανοώ και σέβομαι, αφού ζούμε σε μια κοινωνία της «δήθεν ελευθερίας» που η ελεύθερη έκφραση γνώμης, μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις, για εκείνον που τη διατυπώνει. Αποδέχομαι, λοιπόν την πρόσκλησή σου σε διάλογο και για τον πρόσθετο λόγο, ότι αποκαλύπτει ήθος και ειλικρίνεια.
1. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, πως χωρίς την οργανωμένη και μαζική δράση της αριστεράς δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή των πραγμάτων. Νομίζω όμως πως:
α. θα πρέπει να γνωρίζει η κοινωνία για ποια αλλαγή μιλάμε, να γνωρίζει το μεγάλο στρατηγικό στόχο της αλλαγής, δηλαδή την ουσία της, αλλά και τους ενδιάμεσους στόχους που θα οδηγήσουν την κοινωνία από το Σήμερα στο Αύριο και
β. θα πρέπει επίσης η κοινωνία να γνωρίζει «ποιά αριστερά» προτείνει ποια αλλαγή, γιατί, δυστυχώς υπάρχουν πολλές αριστερές, που μιλάνε για πολλές αλλαγές, με αποτέλεσμα, «όλα γύρω αλλάζουνε κι’ όλα τα ίδια μένουν», εκτός βέβαια από το θηριώδη καπιταλισμό, ο οποίος γίνεται όλο και περισσότερο καταστροφικός , οδηγώντας την Ανθρωπότητα σε μια νέα βαρβαρότητα.
2. Συμμερίζομαι την αγωνία σου για την αναγκαιότητα ύπαρξης μιάς Μεγάλης και Σύγχρονης Αριστεράς. Η Ανθρωπότητα σήμερα , περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, χρειάζεται μια Αριστερά της αντικαπιταλιστικής, αλλαγής που θα είναι ταυτόχρονα και Αριστερά του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας με κατεύθυνση ένα Νέο Ανθρωπισμό, στα πλαίσια ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού. Να προσθέσω μάλιστα πως την ίδια αγωνία, για μια Μεγάλη και σύγχρονη Αριστερά που θα βάλει τέλος στη Δεξιά και στον καπιταλισμό, καταθέτει καθημερινά και η αποφασιστική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, την οποία, όμως, δεν φαίνεται να συμμερίζονται οι ηγεσίες των λεγόμενων ‘αριστερών κομμάτων’ και αυτό μας προβληματίζει ιδιαίτερα.
3. Θα θέλαμε πολύ να συμμεριστούμε και την άποψή σου, πως ο ΣΥΡΙΖΑ ‘φαίνεται να είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να έχει σοσιαλιστικό πρόσωπο’, μόνο που αυτό δεν το υποστηρίζει σοβαρά ούτε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον δεν προκύπτει από τα μέχρι τώρα κείμενα του 2003 και του 2007, στα οποία υπάρχει ένας θολός ‘σοσιαλιστικός λόγος’ που καταδικάζει τη «νεοφιλελεύθερη πολιτική» του καπιταλισμού, μιλάει για «έναν άλλο κόσμο» και κάπου-κάπου ρίχνει κι’ ένα «σοσιαλισμό» στον αέρα. Αυτά όμως δεν είναι «σοσιαλιστικό πρόσωπο», ούτε και αριστερό με την έννοια που η κοινωνία το χρειάζεται. Μόλις τώρα φαίνεται να συνειδητοποιεί πως για να γίνει ‘αριστερά και μάλιστα σοσιαλιστική, ο ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται, «να διαμορφώσει ένα συνοπτικό πολιτικό σχέδιο που θα επιβεβαιώνει τον στρατηγικό στόχο του για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας», (βλεπε Εισήγηση της Γραμματείας στην Πρώτη Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, 16.03.2008, θέση 4, παράγραφο 3). Περιμένουμε, λοιπόν, όπως και ολόκληρη η κοινωνία να δούμε , έστω και ένα «συνοπτικό πολιτικό σχέδιο», με την κοσμοαντίληψη και την πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι τότε θα περιμένουμε με την ελπίδα πως δεν θα απογοητευτούμε, γιατί, όπως όλοι γνωρίζουμε εκεί «έντεκα ηγέτες λαλούν και δυό χορεύουν»
4. Αντιλαμβάνεσαι τώρα, πιστεύουμε, πως δεν είναι στις προθέσεις μας να απαξιώσουμε καμιά δυναμική και καμιά δύναμη που οδηγεί στη Νέα , Μεγάλη και Σύγχρονη Αριστερά, αντίθετα με τον προβληματισμό που καταθέτουμε, προσπαθούμε να την εντοπίσουμε και να την ενισχύσουμε. Εκείνο που καταδικάζουμε είναι ο ‘αδερφοκτόνος’ πόλεμος μεταξύ των ηγεσιών των δυνάμεων που αυτοχαρακτηρίζονται ‘αριστερά’, πράγμα που απογοητεύει την κοινωνία, φθείρει το όραμα για το σοσιαλισμό, παρατείνει την κυβερνητική εξουσία της Δεξιάς και λειτουργεί ως φιλί της ζωής στον καπιταλισμό.
5. Με προβληματίζει, όμως, πολύ το γεγονός πως το ΠΑΣΟΚ πρότεινε στο ΣΥΡΙΖΑ συζήτηση για συνεργασία από μηδενική και σε ισότιμη βάση και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, απάντησε απαξιωτικά και με υπεκφυγές, παρά το γεγονός πως ακόμα και οι ψηφοφόροι του στις τελευταίες εκλογές επιζητούν αυτή τη συνεργασία σε ποσοστό 80%, ενώ θα μπορούσαν να πάνε σε δημόσιο διάλογο και να αποδείξουν, αφού έτσι νομίζουν, την αναξιοπιστία της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, πράγμα που θα αποδέσμευε όλες τις αριστερές κοινωνικές δυνάμεις να προσχωρήσουν στις γραμμές του. Να σου θυμίσω, δε, πως παρόμοια πρόταση στον ενιαίο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, είχε κάνει και το 1989-1990 ο Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά ο τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ προτίμησε συνεργασία με το Μητσοτάκη. Βέβαια κάποιοι αναγνώρισαν το λάθος τους μετά από μερικά χρόνια. Το ίδιο πιθανότατα θα ξανασυμβεί μετά από κάμποσα χρόνια και για τη σημερινή επιλογή τους. ‘Όμως μέχρι πότε η ιστορία αυτού του τόπου θα γράφεται από τα λάθη του ενός και του άλλου; Και για ποιό λόγο θα πρέπει η κοινωνία να περιμένει να ξυπνήσουν οι ‘αριστερές ηγεσίες’ και να μην ξεκινήσει τη δική της αυτόνομη πορεία, μια πορεία εξόδου από τον καπιταλισμό, που θα ολοκληρώνεται σε μια πορεία προς το σοσιαλιστικό Ανθρωπισμό, στα πλαίσια ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.
Η Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό ξεκίνησε αυτό το Διάλογο και δεν καταλαβαίνουμε γιατί δεν κάνουν το ίδιο και οι ηγεσίες των ‘αριστερών κομμάτων’, για να εναρμονιστούν με τη βούληση της κοινωνικής πλειοψηφίας, πράγμα που θα τους εξασφάλιζε άμεσα και τη δυνατότητα να κάνουν πράξη τα όσα ‘τσαμπουνάνε’ περί καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Γιατί ; Γιατί :Γιατί : Αφού μάλιστα γνωρίζουν πως στην πολιτική δεν μετράνε οι προθέσεις και οι διακηρύξεις, αλλά το αποτέλεσμα της πολιτικής του καθενός και στην περίπτωσή μας το αποτέλεσμα όλων είναι η επιβίωση ενός ιστορικά τυμπανιαίου πτώματος, η επιβίωση του καπιταλισμού. Αν δεν θέλουν η πολιτική τους να έχει αυτό το αποτέλεσμα , δεν έχουν παρά να αλλάξουν πολιτική. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για αριστερούς και σοσιαλιστές…
Σε ευχαριστούμε φίλε ‘ανώνυμε’ και θα χαρούμε να τα ξαναπούμε.
Για την Πρωτοβουλία Διαλόγου
Κώστας Λάμπος

Ανώνυμος είπε...

Kε Λάμπο...
Το προτεινόμενο μετακαπιταλιστικό κοινωνικό σύστημα προυποθέτει μιά σειρά από γρήγορες-ριζοσπαστικές και βαθιές αλλαγές στις πολιτικο-οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες.
Ο σοσιαλισμός ( και όχι ο υπαρκτός σοσιαλισμός που κατέρρευσε με υπαιτιότητα των κυβερνώντων ) ..έχει απαρέγκλιτες αρχές την ισότητα-την δικαιοσύνη-την παραγωγική οικονομία προς όφελος των πολλών και την απασχόληση.Το κοινωνικό περιβάλλον όπου κυβερνούν οι άνθρωποι και όχι οι αγορές.
Όμως…στο παγκόσμιο περιβάλλον σήμερα οι άνθρωποι λειτουργούν σαν όργανα παραγωγής για τη συσσώρευση κερδών υπέρ του κεφαλαίου..ανεξάρτητα από τις ανάγκες τους και ανεξάρτητα από το κατατιθέμενο κόστος για το περιβάλλον.
Η ερώτησή μου είναι η εξής:
Όταν το δυαδικό σύστημα ..πλούσιοι-φτωχοί…ενισχύεται από πολέμους υποκινούμενους από εταιρείες πετρελαιοειδών (πρόσφατα διάβασα ότι εκλέγουν και κυβερνήσεις) και εταιρείες παραγωγής όπλων ..όταν η ανθρώπινη αξιοπρέπεια χειραγωγείται από κυβερνήτες τύπου Μπους και Πούτιν..όταν η “τρομοκρατία” είναι ο μοχλός πίεσης και επίδειξης ισχύος έναντι του ανθρώπου .. όταν οι αντιεργατικοί νόμοι ελαστικότητας ωραρίου -χαμηλών εισοδημάτων ..όταν τα συνδικάτα λειτουργούν υπέρ του κεφαλαίου και τους καταλογίζεται η προδοτική στάση έναντι των εργαζομένων …ΠΩΣ και ΠΟΙΟΣ μπορεί να ενεργοποιήσει τη συλλογική δράση ( ελλείψει Μαρξ τη σημερινή εποχή ).. υπέρ του σοσιαλισμού ή του Ουμανισμού για ένα καλύτερο κόσμο?

Μαίρη

www.politesenergoi.gr

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ είπε...

Αγαπητή μου Μαρία και
«Πολίτες Ενεργοί για Συμμετοχική Δημοκρατία»,

Χαιρόμαστε ιδιαίτερα και σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας στα bloggoλημέρια της Πρωτοβουλίας Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό και για το μήνυμα-συμβολή σας στο σχετικό Διάλογο. Βάλατε μια σειρά από σοβαρά και κρίσιμα προβλήματα. Θα επιχειρήσουμε να διατυπώσουμε σε συντομία κάποιες επισημάνσεις:

1. Σωστά παρατηρείτε, πως το πέρασμα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα σε μια κοινωνία του ανθρωπισμού και σε ένα καλύτερο κόσμο, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση και «προϋποθέτει μια σειρά από γρήγορες, ριζοσπαστικές και βαθιές αλλαγές στις πολιτικο-οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες». Το ζητούμενο, όμως, στην προκείμενη περίπτωση είναι: Ποιο κοινωνικό υποκείμενο θα συγκεκριμενοποιήσει σε όραμα, θα σχεδιάσει σε στρατηγικούς στόχους και σε πολιτικές τακτικές και , τέλος, για λογαριασμό τίνος, θα πραγματοποιήσει αυτές τις αλλαγές, για να είναι Φυγή προς το Μέλλον, για μια Νέα Ελευθερία του Ανθρώπου και όχι μια ανακύκλωση του καπιταλισμού με τη μορφή μιάς κάποιας ‘νέας’ εκδοχής της σοσιαλδημοκρατίας ή του τριτοτεταρτοδιεθνιστικού μοντέλου κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού.

2. Σωστά επίσης παρατηρείτε πως το μετακαπιταλιστικό κοινωνικό σύστημα δεν μπορεί παρά να είναι σοσιαλισμός με απαρέγκλιτες αρχές…και φυσικά όχι ο «υπαρκτός σοσιαλισμός που κατάρρευσε με υπαιτιότητα των κυβερνώντων». Κι’ εδώ το ζητούμενο είναι και παραμένει η φύση, η ουσία του σοσιαλισμού, δηλαδή κατά πόσο ένα σύστημα με «κυβερνώντες και κυβερνώμενους» είναι σοσιαλιστικό, γιατί αν δεν είναι, τότε το λάθος της κατάρρευσής του, (όπως λ΄χ΄. στην ΕΣΣΔ, στις λεγόμενες Λαϊκές Δημοκρατίες και στην Κίνα) είναι των κυβερνώμενων που περίμεναν από τους κυβερνώντες, που σημαίνει από τους σφετεριστές και νομείς του κοινωνικού πλούτου, να οδηγήσουν την κοινωνία στο σοσιαλισμό. Νομίζουμε πως η ιστορία της σοσιαλιστικής ιδεολογίας και των κοινωνικοαπελευθερωτικών αγώνων των δυνάμεων της Εργασίας και του Πολιτισμού, διδάσκει πως σοσιαλισμός σημαίνει κατάργηση του Κεφαλαίου , ως κοινωνική σχέση, και οργάνωση της κοινωνίας στη βάση των σχέσεων Αυτοδιεύθυνσης της Εργασίας, που σημαίνει κατάργηση της εξαρτημένης-μισθωτής εργασίας, στα πλαίσια μιάς κοινωνίας της Άμεσης-Αταξικής Δημοκρατίας και του Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού. (Για ένα σχετικό προβληματισμό σας παραπέμπουμε στο κείμενό μας με τίτλο:Ο Ουμανισμός του 21ου Αιώνα είναι ο δικός μας Ουμανισμός).

3. Αναμφισβήτητα και πολύ σωστά παρατηρείτε, «σήμερα οι άνθρωποι λειτουργούν σαν όργανα παραγωγής για τη συσσώρευση κερδών υπέρ του κεφαλαίου», πράγμα που νομοτελειακά οδηγεί… «στο δυαδικό σύστημα…πλούσιοι-φτωχοί…», στο οποίο το Κεφάλαιο, ως κυρίαρχη κοινωνική σχέση-κοινωνική τάξη-κοινωνική δύναμη, προσπαθεί να διαιωνίσει την κυριαρχία του με τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας, χρησιμοποιώντας το ταξικό κράτος, το Φόβο, το Ψέμα, τη Βία, τον πόλεμο, την τρομοκρατία, τη χειραγώγηση των Λαών, την παραπέρα απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, συμμαχώντας με πολιτικούς και συνδικαλιστικούς φορείς που, όπως παρατηρείτε, «λειτουργούν προδοτικά υπέρ του κεφαλαίου». Οπότε το ζητούμενο θα πρέπει να είναι μια διαδικασία απεξάρτησης των εργαζόμενων από τις ιδεολογίες και τις πολιτικές αυτών των φορέων με παράλληλη αναζήτηση άλλων προσφορότερων μορφών οργάνωσης των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, που θα διαμορφώνουν μια επαναστατική, οικουμενική, ουμανιστική συνείδηση, προϋπόθεση αναγκαία, για να διαμορφωθεί μια κοινωνική πλειοψηφία αποφασισμένη να βάλει τέρμα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και να ανοίξει το δρόμο για τον Ουμανισμό. Είναι προφανές πως αυτή η διαδικασία προϋποθέτει τη διαμόρφωση ενός Νέου Επαναστατικού Διαφωτισμού που θα κατεβάσει στην κοινωνία την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση, για να κατανοήσει η αποφασιστική πλειοψηφία της κοινωνίας τους όρους της Μεγάλης Αλλαγής.

4. Από όσα προηγήθηκαν, με βάση και τις δικές σας απόψεις, προκύπτει μια αγωνιστική αισιοδοξία, η οποία έρχεται, προφανώς, σε αντίφαση με την απαισιοδοξία σας, που διατυπώνεται στο ερώτημά σας: «ΠΩΣ και ΠΟΙΟΣ μπορεί να ενεργοποιήσει τη συλλογική δράση (ελλείψει Μαρξ)…υπέρ του σοσιαλισμού ή του ουμανισμού για ένα ολόκληρο κόσμο;». Η Ανθρωπότητα διαθέτει σήμερα ένα τεράστιο πνευματικό πλούτο μαζί με τη φανταστική σύγχρονη τεχνολογία, (με τη συμβολή και του Μαρξ, αλλά και πολλών άλλων χιλιάδων πριν και μετά από αυτόν), με τον οποίο πλούτο η Ανθρωπότητα μπορεί να απαλλαγεί από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και τη μισθωτή δουλεία και να χτίσει μια κοινωνία της Αφθονίας, της Ελευθερίας και της Δημιουργίας, ένα καλύτερο κόσμο συμφιλιωμένο με τη Φύση και με τον Εαυτό του, ένα Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό.

5. Είναι, τέλος, προφανές, πως για όλα αυτά δεν χρειάζονται Θεοί, Προφήτες, Μεσσίες και Σωτήρες, γιατί αυτοί χρειάζονται και δημιουργούν πιστούς και παραιτημένους, ’ευκολόπιστους και πάντα προδομένους’ οπαδούς. Το τελικό ζητούμενο, λοιπόν, για τον Ουμανισμό ήταν και παραμένει οι ενημερωμένοι, συνειδητοί και αποφασισμένοι ενεργοί Πολίτες, που αρνούνται τον καπιταλισμό, ως σύστημα-μοίρα της Ανθρωπότητας και γι΄ αυτό καθημερινά σμιλεύουν έναν καλύτερο κόσμο. Χαιρόμαστε που διαπιστώνουμε από περιηγήσεις μας στην ιστοσελίδα σας, πως, ως «Πολίτες Ενεργοί», αυτό προσπαθείτε να κάνετε. Συνεχίστε με περισσότερη αμφισβήτηση, με περισσότερη αυτοπεποίθηση και περισσότερη μαχητικότητα, γιατί μόνο τότε η ιστορία γίνεται σύμμαχος των καταπιεζόμενων και καταστρέφει ακόμα και τις πιο ισχυρές και βάρβαρες αυτοκρατορίες.

Ηasta la victorie siebre.

Να είστε καλά και θα χαρούμε να σας ξαναφιλοξενήσουμε και να τα ξαναπούμε.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ κ.Λάμπο,

Θα συμφωνήσω μαζί σας –αν μετέφρασα σωστά τις απόψεις σας- , ότι καμμία αριστερά απ΄αυτές που γνωρίζουμε σήμερα και οι οποίες εκπροσωπούνται στο «κοινοβούλιο της μεγαλοαστικής τάξης και των υπαλλήλων της», δεν έχει τη δυνατότητα να ενεργοποιήσει και να συσπειρώσει τις προοδευτικές και ενημερωμένες δυνάμεις της κοινωνίας. Λειτούργησαν επί σειρά ετών και εξακολουθούν να λειτουργούν υπέρ της Μεγαλοαστικής Τάξης των Ισχυρών του παγκόσμιου κεφαλαίου και ουδεμία σχέση έχουν με τη δοκιμαζόμενη κοινωνία των πολιτών.
Θα κάνω ένα μικρό σχόλιο για τον ρόλο του ΣΥΡΙ.ΖΑ (και όχι του Τσίπρα), γιατί τώρα τελευταία προβάλλει σαν την καινοτόμα και ενθαρρυντική πολιτική πρόταση.
Κατά την εκτίμησή μου πάντα, όταν η πορεία του πολιτικού συστήματος, δημιουργούσε κινητικότητα στις λαικές μάζες, οι οποίες αισθάνονταν τις αρνητικές συνέπειες του καπιταλισμού, το ίδιο το σύστημα «άνοιγε» τη βαλβίδα αποσυμπίεσης της λαικής οργής, δημιουργώντας «αφηρημένα πρότυπα».Θα μου επιτρέψετε να αναφέρω ότι ιστορικά, οταν η διεκδίκηση της εξουσίας, φαινόταν εφικτός στόχος της κοινωνίας των πολιτών, η ίδια η αριστερά φρόντιζε , είτε να διασπάται (ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ κλπ), είτε να συρρικνώνει τη βάση της σε ποσοστά κάτω του 5%.
Αυτό συμβαίνει και τώρα.Με σκοπό την απορρόφηση των κραδασμών από την ανατρεπτική διάθεση των πολιτών, εμφάνισε «το φαινόμενο»( δεν είναι ελκυστική πλέον η τηλεοπτική παρουσία των αναρχικών και των χρυσαυγιτών και εισάγουμε νέο προιόν...).
Είδωλα των media,μακάβρια αποτυπώματα του καπιταλισμού με τον μανδύα του νέου και άφθαρτου, πλασσάρονται ώς καινοτόμα πολιτική πρόταση.
Δεν την πιστεύω.
Την πιστεύουν όμως πολλοί νέοι και πολλοί «δήθεν» αγανακτισμένοι πολίτες, που παρόλο το οικονομικό-πολιτισμικό και κοινωνικό διέξοδο που αντιμετωπίζουν, κάνουν τη βόλτα τους, κάθε Κυριακή μεσημέρι στις ταβέρνες της επαρχίας, κάνουν τη βόλτα τους, κάθε Σάββατο βράδυ στα νυχτερινά μαγαζιά της μόδας, κάνουν τα ψώνια τους στα μαγαζιά του Αrmani, παίρνουν δάνειο για να αγοράσουν αυτοκίνητο τελευταίας έκδοσης και το πρωί στις 5.30 πάνε στο εργοστάσιο για τα 700 ευρώ.
Δεν υπάρχει καλύτερο ανάχωμα υπέρ του καπιταλισμού από αυτη τη συμπεριφορά που ουσιαστικά νομιμοποεί τον εμπαιγμό που δεχόμαστε και που θα συνεχίσουμε να δεχόμαστε από την «άρχουσα» τάξη.
Αυτός ο πολίτης εκτρέφει με την συμπεριφορά του , τον κάθε παρακμιακό δημοσιογράφο –φερέφωνο του νεοφιλελευθερισμού, αυτός ο πολίτης μπορεί να μην έχει παιδεία και γνώση, όμως αυτός ο πολίτης μου επιβάλλει με την δύναμη της πλειοψηφίας την οποία διαθέτει, την κυβέρνηση που εγώ δεν επιθυμώ.
Εκεί έγγυται και η απογοήτευση μου, η οποία σας διαβεβαιώ ότι είναι ολιγόωρη..
Έχω επίγνωση ότι δεν μπορούμε να ζούμε μοναστηριακά και με την εμμονή για τη μεταστροφή του κλίματος , γιατί μπορεί να λειτουργεί και αποτρεπτικά για την νέα εκκολαπτόμενη γενιά, αλλά η δημοκρατία απαιτεί, σοβαρότητα – υπευθυνότητα και διαρκή αγωνστικότητα.
Οι κινήσεις για την άρση αυτού του σκηνικού πρέπει να είναι συντονισμένες και να χτίζονται, αρχής γενομένης από το σπίτι , να συνεχίζουν στο σχολείο και από κεί στο Πανεπιστήμιο.
Διαρκής εγρήγορση για τη νέα κοινωνία την οποία δεν πιστεύω ότι θα προλάβω να δω, αλλά ελπίζω να τη ζήσουν τα παιδιά μας.
Να με συγχωρείτε για την κατάχρηση της φιλοξενίας σας με το μακροσκελές σχόλιο.
Σας ευχαριστούμε πολύ για τα σχόλια σας στην ιστοσελίδα μας, η οποία μάλλον οπτικά και με την πρώτη επαφή δημιουργεί μιά «εντύπωση», αλλά διαβάζοντάς την βρίσκεις πολλές προσεγγίσεις και πιστεύω ενδιαφέρουσες και σας καλούμε να μας καταθέτετε τις δημοκρατικές σκέψεις σας, θα είναι τιμή μας να σας φιλοξενούμε.

Με εκτίμηση
Μαίρη Μαντή

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ είπε...

Αγαπητή μου Μαίρη,

Ο Διάλογος συνεχίζεται…
1. Οι απόψεις σου για το ρόλο των ‘αριστερών’ κομμάτων, στα πλαίσια του αστικού κοινοβουλευτισμού αποδείχνονται από τα πράγματα σωστές και σύμφωνα με την αρχή πως στην πολιτική δεν μετράνε τόσο οι προθέσεις, όσο τα αποτελέσματα. Το γεγονός πως τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο επιβεβαιώνει στο ακέραιο την αποτυχία τους.
2. Σωστή είναι και η άποψή σου πως αυτή η αποτυχία τους είναι άμεση συνέπεια της πολυδιάσπασης της Αριστερής Κοινωνίας σε πολλά ‘αριστερά κόμματα, είτε γιατί αυτό επιδιώκει το σύστημα, είτε γιατί πολλοί ‘ηγέτες’ φιλοδοξούν να ‘σώσουν’ αποκλειστικά αυτοί τον κόσμο, διαφορετικά καλύτερα να καταστραφεί ο κόσμος παρά να τον ‘σώσουν’ οι ανταγωνιστές τους, γιατί άβυσσος η ψυχή των ‘ηγετών’ και των ηγετίσκων.
3. Η ελληνική κοινωνία στην αποφασιστική πλειοψηφία της πολιτικά εκφράζεται αντιιμπεριαλιστικά, αντικαπιταλιστικά, προοδευτικά και σοσιαλιστικά, παρά τη σύγχυση που προκαλεί η πολυδιάσπαση και ο λυσσαλέος εμφύλιος μεταξύ των ‘αριστερών ηγεσιών’ και διατυπώνει με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία τη βούλησή του για την ενότητα όλων των Δυνάμεων της Αριστεράς σε ένα ενιαίο μέτωπο αντικαπιταλιστικής –σοσιαλιστικής δράσης. Αυτό σημαίνει, μεταξύ των άλλων, πως η ελληνική κοινωνία προκαλεί τα αριστερά κόμματα να αποδείξουν στην πράξη τις προθέσεις τους για αντικαπιταλιστική, προοδευτική και σοσιαλιστική προοπτική της χώρας. Σημαίνει ακόμα πως η ελληνική κοινωνία μέσω αυτής της πίεσης επιδιώκει να αποκαλύψει και να ξεμπροστιάσει τους ‘γιαλαντζή-αριστερούς’ που φλασάρουν αριστερά, αλλά πορεύονται δεξιά και νεοφιλελεύθερα και να δώσει την ευκαιρία για νέες συσπειρώσεις και ανακατατάξεις.
4. Βέβαια το εγχείρημα είναι δύσκολο, γιατί το αστικό πολιτικό σύστημα είναι υπονομευμένο από μικρές και μεγάλες πολιτικές δυναστείες και από λομπίστες πολιτικάντηδες που διαπλέκονται με την οικονομική ολιγαρχία και λειτουργούν στη λογική της διανομής ρόλων στο αστικό πολιτικό θέατρο (γελοιογραφία δημοκρατίας), στη σκηνή του οποίου εμφανίζονται σταθερά καμιά διακοσαριά πολιτικές οικογένειες και στα παρασκήνια άλλες τόσες οικογένειες σύγχρονων κρατικοδίαιτων χρυσοκανθάρων. Όμως η κοινωνία έχει κάθε λόγο να τους πιέζει όσο μπορεί για να βελτιώνεται όσο γίνεται περισσότερο το βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων, να διευρύνονται οι πολιτικές-κοινωνικές ελευθερίες, να ανοίγει ο δρόμος για περισσότερες κατακτήσεις και να περιορίζεται όσο γίνεται περισσότερο η εξουσία του Κεφαλαίου προς όφελος της Εργασίας και της Κοινωνίας, ή διαφορετικά να αποκαλύπτεται η ανικανότητά τους και να συνειδητοποιείται η αναγκαιότητα της πνευματικής, ιδεολογικής και πολιτικής χειραφέτησής της Αριστερής Κοινωνίας από τη Δεξιά και την κάλπικη ‘αριστερά.’ Με αυτή την έννοια ενισχύουμε με κάθε πρόσφορα μέσο και τρόπο την απαίτηση της κοινωνίας για ενιαία αριστερή πολιτική μέσα στο αστικό κοινοβούλιο, στην οικονομία και στην κοινωνία και συνεπώς μας ενδιαφέρει τα αριστερά κόμματα να μην διασπούν, αλλά να ενώνουν την Αριστερή Κοινωνία.
5. Θεωρώ πολύ θετικό και έντιμο, ότι τολμάς και αγγίζεις το θέμα της δικής μας ευθύνης, της ευθύνης των Πολιτών, που από Πολίτες καταντάμε καταναλωτές γκλαμουριάς και μάλιστα με δανεικά και σε τελική ανάλυση καταντάμε στυλοβάτες του απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλισμού. Έτσι μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο που ολοκληρώνεται με το να καταντάμε και απολογητές του στο χώρο της ιδεολογίας, της πολιτικής, της ‘πίστης’, της ‘ψυχαγωγίας’ (στενάζουν από μεροκαματιάρηδες καθημερινά τα γήπεδα, οι ναοί της λαϊκής θρησκείας της στρογγυλής θεάς και τα σκυλάδικα, τα ‘πολιτιστικά κέντρα’ του πολιτικαντισμού) και οπαδοί-χειροκροτητές των ‘εθνικών’ τηλεδιαφωτιστών, τηλεδιασκεδαστών, τηλεδικαστών, τηλετρομοκρατών κλπ κλπ. Όμως δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος που κάνουν διάφορες ελίτ και να εξισώσουμε τα θύματα με τους θύτες, γιατί αυτό θα σήμαινε, ότι δεχόμαστε πως η κοινωνία είναι όποια είναι, γιατί κάποιοι πολίτες έχασαν τον μπούσουλά τους και όχι γιατί κάποιοι πολιτικοί, οικονομικοί και θεσμικοί παράγοντες την κατάντησαν έτσι για να πλουτίζουν και να κυβερνούν. Άλλο, λοιπόν, το Αίτιο και άλλο το Αιτιατό, γι’ αυτό μια αριστερή ανάλυση πρέπει να ξεκινάει από το Αίτιο, διαφορετικά θα χαθεί στη συμπτωματολογία και στην ‘ασπιρινοθεραπεία’.
6. Συμφωνώ απόλυτα με τη διαπίστωσή σου, πως «η δημοκρατία απαιτεί σοβαρότητα, υπευθυνότητα και διαρκή αγωνιστικότητα…, οπότε για την άρση του σκηνικού οι κινήσεις πρέπει να είναι συντονισμένες και να χτίζονται από την αρχή, από το σπίτι, το σχολείο…». Ας μη μιλήσουμε όμως για φιλοσοφία και για ‘υψηλή’ πολιτική. Να μιλήσουμε για απλά πράγματα, έτσι όπως απλά τοποθετείς το πρόβλημα. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε τη Δημοκρατία καθημερινό μας βίωμα. Θα πρότεινα, λοιπόν, σε κάθε αριστερό να κόψει το γήπεδο και την καθημερινή ποδοσφαιροφλυαρία του, να κόψει το σκυλάδικο, το χαβαλέ, το χριστοδούλιασμα, το ‘οπαδιλίκι’ κλπ κλπ και να πάψει να στέλνει τα παιδιά του στο κατηχητικό και στους προσκόπους, (στο στόμα των λύκων) και να εντάξει τον ελεύθερο χρόνο της οικογένειάς του σε νέες συλλογικές, εναλλακτικές κοινωνικές διαδικασίες κοινωνικοποίησης, επικοινωνίας, ψυχαγωγίας, μάθησης, αυτομόρφωσης,, εμπειρίας, αγώνα και διεκδικήσεων σε επίπεδο γειτονιάς, φιλικών-επαγγελματικών κύκλων, συνοικίας, πόλης, χώρας και οικουμένης, γιατί τώρα πιά τίποτα δεν είναι ξένο και μακρινό, γιατί τώρα πιά κινδυνεύει η ίδια η ζωή και ο πλανήτης που φιλοξενεί αυτό το φανταστικό παραμύθι, το οποίο αξίζει να το ζει ο κάθε Άνθρωπος με αξιοπρέπεια, στα πλαίσια ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.
7. Αυτά τα λίγα για σήμερα και θα χαρώ να τα ξαναπούμε. Είναι τόσο σημαντικό να μιλάμε, να επικοινωνούμε, να διαλεγόμαστε. Όσο για τη συνεργασία, ευχαρίστως να σας στέλνω κείμενά μου για παρουσίαση στην ιστοσελίδα σας. Μπορείτε και να αναδημοσιεύετε κείμενά μας από τις ιστοσελίδες της Πρωτοβουλίας Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό.
Ευχαριστώ πολύ.
Να είστε όλοι καλά και καλούς αγώνες.
Με εκτίμηση
Γιά την Πρωτοβουλία Διαλόγου
Κώστας Λάμπος

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ είπε...

Στις 6/4/2008, MARY (www.politesenergoi.gr)έγραψε:

Κε Λάμπο Καλημέρα και Καλή Κυριακή!

Σας ευχαριστούμε πολύ για τα σχόλια σας στο Πολίτες Ενεργοί και εκλαμβάνουμε τη συμμετοχή σας στο ιστολόγιό μας ως εξαιρετική τιμή.

Προσωπικά εμένα μου δίνουν "τροφή" για πολλά-πολλά χρόνια και (θα το πω απλά) διευρύνουν τον ορίζοντά μου και με βοηθάνε να καταλαβαίνω κάποια πράγματα που ενώ όλοι τα συζητάμε και μπλέκουμε σ΄έναν κυκεώνα ..με τις παρεμβάσεις σας τα βάζετε σε μιά σειρά.

Δεν θέλω να σας κολακεύσω..άλλωστε από τα γραφόμενά σας και από την επαγγελματική σας ιδιότητα φαίνεται ότι δεν το έχετε ανάγκη..αλλά είναι πολύ μεγάλη τιμή να συνομιλούμε και συγκαταλέγεται μέσα στα θετικά που αποκομίζω από το διαδίκτυο (που μεταξύ μας έχει γεμίσει και σκουπίδια..).

Και πάλι σας ευχαριστώ και σας εύχομαι καλή Κυριακή!

Μαίρη

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ είπε...

Αγαπητή μου Μαίρη,

Σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία και για τα καλά σου λόγια.
Το "επικοινωνείν" είναι πάντα μιά διεργασία χρήσιμη, αμοιβαία επωφελής, εοαναστατική και λειτουργεί ως πολιτισμική γύρη που γονιμοποιεί και δια της όσμωσης προάγει τον ανθρώπινο, κι' όχι μόνο, πολιτισμό, πράγμα που σημαίνει πως είναι ασήμαντο να ποσοστοποιούμε τη συμβολή των επικοινωνούντων, γιατί απλούστατα η επικοινωνία είναι μιά ποιοτική υπόθεση, κι' όχι τόσο από τη συμβολή, όσο από τη συμμετοχή.
Χαίρομαι να επικοινωνώ μαζί σου (σας), γιατί διαπιστώνω μιά ανυπόκριτη αυθεντικότητα στη σκέψη σου, (σας)στην αγωνία και στον αγώνα σου (σας). Και φυσικά η τιμή είναι δική μου όταν φιλοξενείτε τις απόψεις μου στην ιστοσελίδα σας, όπως είναι επίσης τιμή μου να φιλοξενώ σχόλια και κείμενά σας στις δικές μας ιστοσελίδες.
Εκτιμώ πολύ τη δουλειά που κάνετε και γι' αυτό έχω ήδη καταχωρίσει την ιστοσελίδα σας στα φιλικά ιστολόγια αυτή της ιστοσελίδας της Πρωτοβουλίας Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό, ώστε να σας γνωρίσουν όσοι από τους επισκέπτες μας δεν σας ξέρουν ακόμα, γιατί πιστεύουμε πως έτσι προάγεται η επικοινωνία.
Έτσι μπορεί σταδιακά και στο βαθμό που θα συντονιζόμαστε όσοι κατανούμε τις δυνατότητες που μας δίνει το Διαδίκτυο για μια χρήσιμη-απελευθερωτική επικοινωνία, να περιορίζουμε "τα σκουπίδια" με τα οποία κάποιοι διαιωνίζουν τη βλακεία τους και κάποιοι άλλοι την κυριαρχία τους. Είμαστε ακόμα στην αρχή..., τα ξαναλέμε...
Να είσαι καλά
Κώστας Λάμπος

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Κε Λάμπο,
κάθε φορά που ακούω την προπαγάνδα των χειραγωγούμενων ΜΜΕ σχετικά με την "σπατάλη" του νερού που κάνουμε εμείς οι πολίτες και τις προτροπές τους , τύπου : "Mην πλένετε τα αυτοκίνητά σας στο πεζοδρόμιο γιατί σπαταλάτε νερό, μην ποτίζετε τον κήπο σας δυό φορές την εβδομάδα.., μην πλένετε με το λάστιχο την βεράντα σας...μην,μην,μην..." , αγανακτώ.
Δεν ξέρω αν έχουμε όλοι καταλάβει, ότι το αδιέξοδο με το νερό και με τη μαζική καταστροφή του περιβάλλοντος δεν την προκαλέσαμε εμείς οι πολίτες, τουλάχιστον στο βαθμό που θέλουν να μας ενσπείρουν ενοχές.
Η δυναμική της ελεύθερης και ανεξέλεγκτης οικονομίας της αγοράς , η οποία οδήγησε εντος της Ελλάδας , αλλά και εκτός, στην ανισομερή οικονομική ανάπτυξη και στη συγκέντρωση του πλούτου στους λίγους, είναι αυτή που οδηγεί στην καταστροφή. Συμμετέχουμε και μεις βέβαια , αλλά δεν φέρω ΕΓΩ ,τόση ευθύνη όση η Αγγελοπούλου
που ποτίζει τα γκαζόν της χιλιάδων στρεμμάτων , ούτε όσο ο κύριος "τάδε" που ποτίζει το γήπεδο του γκολφ του και γεμίζει τις πισίνες του κάθε μέρα.
Η οικολογική κρίση , είναι το αποτέλεσμα του καπιταλιστικού συστήματος της ανεξέλεγκτης αγοράς.
Και η άποψή μου είναι, ότι η νέα προσέγγιση που επιχειρείται τώρα τελευταία με την λεγόμενη "πράσινη" ή "αειφόρο" ανάπτυξη , που γίνεται αποδεκτή από τους σοσιαλδημοκράτες, θα αποδειχθεί ένα καταδικασμένο ημίμετρο...γιατί είναι ο ίδιος ο μηχανισμός της αγοράς που θα λειτουργήσει συτή την αειφόρο ανάπτυξη και αυτός ο μηχανισμός έίναι η καρδιά του προβλήματος.
Η υπόθεση ενός πράσινου ή οικολογικού "καπιταλισμού", αγνοεί τη θεμελιακή αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στη λογική-δυναμική της αγοράς και την προσπάθεια για να περιοριστεί αυτή η δυναμική με βάση κάποια ποιοτικά κριτήρια.
Το βασικό χαρακτηριστικό της οικονομίας της αγοράς, που είναι ο άκρατος ανταγωνισμός του τύπου "ο θάνατός σου η ζωή μου", δεν μας επιτρέπει αυταπάτες.
Η εγκαθίδρυση μιας άμεσης-κοινωνικής και οικολογικής δημοκρατίας απαιτεί μιά ριζική αλλαγή στο σημερινό τρόπο ζωής , που καθορίζεται από την οικονομία της αγοράς.
Ίσως ένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση να είναι η σταδιακή δημοτικοποιήση της σημερινης ιδιωτικοποιημένης παραγωγής.
Ένα δεύτερο βήμα θα μπορούσε να είανι η δημιουργία οικονομικής αυτοδυναμίας στη θέση της σημερινής εξάρτησης από εξωγενή κέντρα.
Φυσικά δεν θα ήθελα να σας κουράσω, αλλά επειδή όλοι παιδευόμαστε να βρούμε αυτό το σύστημα που θα απαντά στις σημερινές προκλήσεις και ανάγκες του ανθρώπου , σας μεταφέρω κάποιες σκέψεις μου..και δεν ξέρω καν αν τις αποτυπώνω στη σωστή θεματική ενότητα.

Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας.
Μαίρη

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ είπε...

Αγαπητή μου Μαίρη,

Συγνώμη για την καθυστέρηση…και η συζήτηση σχετικά με τα πολύ ενδιαφέροντα θέματα που θίγεις συνεχίζεται.
1. Συμφωνώ μαζί σου πως η προσπάθεια του καπιταλιστικού κράτους, των αφεντικών του, αλλά και των πολιτικών συνηγόρων τους, να μετακυλίσουν τις ευθύνες του συστήματος, της λεγόμενης ‘ελεύθερης’ αγοράς, για τη σπατάλη των φυσικών πόρων και την καταστροφή της Φύσης στο βωμό του κοινωνικά ανορθολογικού κέρδους, στον αφηρημένο άνθρωπο, ή στις ‘ανθρώπινες δραστηριότητες’, αποτελεί τη μεγαλύτερη υποκρισία και αποσκοπεί, όπως σωστά παρατηρείς, στο να δημιουργήσει ενοχές στον απλό πολίτη, για να μην ζητήσει ο πολίτης ευθύνες από εκείνους που πραγματικά τις έχουν.
2. Όσον αφορά στην ‘οικολογική κρίση’, θα έλεγα πως τώρα πιά βρισκόμαστε στην εποχή της απασφαλισμένης οικολογικής βόμβας, η οποία δεν μπορεί, αν τελικά μπορεί, να αντιμετωπιστεί με ‘ενοχλητικές αλήθειες’ (τύπου Γκορ), ή με οικολογικές ‘κινήσεις-διαμαρτυρίες’, που αντιμετωπίζουν συμπτωματολογικά και όχι συστημικά το πρόβλημα της ρύπανσης και πιέζουν για ‘φίλτρα-μαντζούνια’ και λειτουργούν τελικά ως ατζέντηδες του ίδιου του καπιταλισμού, που από τη μια βρωμίζει (βρωμοκαπιταλισμός) και από την άλλη παράγει-πουλάει αντιρρυπαντικά συστήματα (καθαρός καπιταλισμός).
3. Και φυσικά θεωρώ αστείους τους βερμπαλισμούς της σύγχρονης, («αλλαχού και παρ’ ημίν») σοσιαλδημοκρατίας, για ‘αειφόρο, πράσινη ανάπτυξη’, για πράσινα άλογα και για πράσινο καπιταλισμό, (βλέπε σχετικά στο «10+1 Παρατηρήσεις, πάνω στις 70+1 Θέσεις, από 14.02.2008, στο www.epithesh.blogspot.com).
4. Κατά την ταπεινή μου γνώμη σήμερα η Ανθρωπότητα σέρνεται σε μια βαρβαρότητα, χωρίς ιστορικό προηγούμενο, οπότε εκείνο που χρειάζεται δεν είναι ‘ενοχλητικές αλήθειες’ και πράσινες φιοριτούρες, αλλά ολόκληρη την αλήθεια, επαναστατικές ιδέες, πρακτικά μυαλά και μαζική ανατρεπτική δράση, κι’ αυτό όχι για να διορθώσει το κακό που έχει κάνει ο καπιταλισμός στη Φύση και στον Άνθρωπο, αλλά για να σταματήσει την κατρακύλα, πράγμα που δεν μπορεί να συμβεί χωρίς την πλήρη ανατροπή του καπιταλισμού σε κάθε πιθανή και απίθανη εκδοχή του.
5. Τώρα, για τη μορφή της μετακαπιταλιστικής κοινωνίας, θα αποφασίσουν οι αυριανές κατά τόπους κοινωνίες ως συστατικά στοιχεία της Όλης Ανθρωπότητας, με γνώμονα τις αρνητικές εμπειρίες τους, (τι δεν θέλουν), τις αντικειμενικές, (επιστημονικές, τεχνολογικές) δυνατότητές τους, (τι μπορούν), τις θετικές επιθυμίες τους, (τι θέλουν και τι δεν πρέπει), και τις υποκειμενικές (πνευματικές, αισθητικές, πολιτικές και πολιτισμικές) δυνατότητές τους, στοιχεία τα οποία στην αλληλοσυσχέτισή τους θα εκφράζονται ως οικουμενική, με την έννοια της παγκοσμιοτοπικής (glocalism= globalism+localism, κάτι αντίστοιχο με αυτό που αποκαλείς αυτοπροσδιοριζόμενη δημοτικοποίηση της οικονομίας, στα πλαίσια, φυσικά, της ενιαίας, της Όλης Ανθρωπότητας), συνείδηση, προϋπόθεση για την ανατροπή κάθε μορφής ηγεμονισμού, για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού και για την ανοικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου, στα πλαίσια ενός Αταξικού Αμεσοδημοκρατικού Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.
6. Χωρίς αυτή την οικουμενική ουμανιστική συνείδηση φοβάμαι πως η κατρακύλα στη βαρβαρότητα του σχεδιασμένου χάους θα συνεχιστεί, οπότε τον έλεγχο των κοινωνιών θα αναλάβουν ένοπλες τοπικές, νατοϊκές συμμορίες, που θα συντονίζονται από κάποια Μεγάλη Πύλη της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
7. Γι αυτό εμείς οι ουμανιστές πιστεύουμε πως ο σημερινός αγώνας για την βελτίωση της καθημερινότητας, για να μην είναι σισύφειος και για να είναι αποτελεσματικός και με προοπτική, θα πρέπει να συνδέεται σε κάθε πτυχή του με την ανάπτυξη της συνείδησης για την επίτευξη του μακροπρόθεσμου στρατηγικού στόχου, δηλαδή την οικοδόμηση ενός καλύτερου μετακαπιταλιστικού κόσμου.
Να είσαι καλά.

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ είπε...

s54elas είπε,


στο Μάιος 28, 2008 στο 10:08 π.μ.

Πολυ ενδιαφερουσα τοποθετηση. Εισαγει πολλες καινουριες ιδεες, καθως κοιταζει παλιες καταστασεις απο μια καινουρια σκοπια, με ενα διαφορετικο ματι.

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ είπε...

s54elas είπε,


στο Μάιος 28, 2008 στο 10:08 π.μ.

Πολυ ενδιαφερουσα τοποθετηση. Εισαγει πολλες καινουριες ιδεες, καθως κοιταζει παλιες καταστασεις απο μια καινουρια σκοπια, με ενα διαφορετικο ματι.