Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2007

ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΣ ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ;


ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ
http://infonewhumanism.blogspot.com/.
e-mail:
prodial21@gmail.com



Ο ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 21ουΑΙΩΝΑ
ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΣ

Κώστας Λάμπος


Λόγος περί Ουμανισμού-Ανθρωπισμού , με την έννοια της ‘ηθικής’ της εκάστοτε άρχουσας τάξης, της ‘φιλανθρωπίας των αρχόντων’, της ‘παιδείας’ κ.λπ., γίνεται από την κλασική αρχαιότητα, το σκοταδιστικό χριστιανικό μεσαίωνα, τα απολυταρχικά και φασιστικά καθεστώτα, μέχρι και την Pax Americana, που με τους ‘ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς’ της θέλει να επιβάλλει την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου .
Ο Μαρξ αντέταξε, απέναντι στην αφηρημένη έννοια του υποκριτικού ‘ουμανισμού’ των εξουσιαστών, την έννοια του «συγκεκριμένου, του εμπράγματου Ουμανισμού», η αναζήτηση του οποίου θα μπορούσε να οδηγήσει τους εξουσιαζόμενους στην απελευθέρωση και τον άνθρωπο στην αληθινή ανθρώπινη φύση του. Ο Heidegger μίλησε για τον «Ανθρωπισμό του Είναι», όπου όμως «ο άνθρωπος νοείται όχι ως σχεδιάζων (Entwerfender), αλλά ως σχεδίασμα (Entwurf)».
Επειδή είναι προφανές πως ο Χάιντεγκερ αναφέρονταν στο ‘καπιταλιστικό είναι’, όπου ο άνθρωπος είναι ‘σχεδίασμα’, δηλαδή αντικείμενο εκμετάλλευσης, ενώ ο Μαρξ αναφέρονταν στον Ουμανισμό, όπου ο άνθρωπος θα είναι ο ‘σχεδιαστής’, δηλαδή το υποκείμενο της ιστορίας του και ο διαμορφωτής της αληθινής φύσης του, γι’ αυτό προτείνουμε να ξεκινήσουμε την αναζήτηση της φύσης και του χαρακτήρα του Νέου Ουμανισμού, του Ουμανισμού του 21ου Αιώνα από την προσέγγιση του Μαρξ, που αντιλαμβάνονταν τον Ουμανισμό όχι απλά ως ένα μεταβατικό μετακαπιταλιστικό ‘κοινωνικό σύστημα’, αλλά ως κάτι πολύ σημαντικότερο, ως ένα Νέο Οικουμενικό Πολιτισμό.
*
Πριν από μερικές δεκαετίες το επίκαιρο ερώτημα-κραυγή ήταν: ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ; Έκτοτε ο τότε 'υπαρκτός σοσιαλισμός' δεν έκανε, δυστυχώς, όπως πολλοί περίμεναν, ένα βήμα μπροστά, αλλά έκανε δύο βήματα πίσω και βρέθηκε στη θέση του μανιακού καπιταλισμού. Αντίθετα η βαρβαρότητα έκανε, από τότε, κάμποσα βήματα μπροστά και βρίσκεται σήμερα στη φάση της άγριας νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και του ηγεμονικού αμερικανισμού.
Το αποτέλεσμα αυτών των εξελίξεων οδήγησε την Ανθρωπότητα στο πιό κρίσιμο δίλημμα της ιστορίας της: Να συνεχίσει να εμπιστεύεται τον καπιταλισμό, που της υπόσχεται να την οδηγήσει ακόμα πιό βαθιά στη βαρβαρότητα, ή να τον ξεπεράσει, όπως έκανε μέχρι τώρα, στη βασανιστική διαδρομή της, με κάθε αντίστοιχο εκμεταλλευτικό σύστημα και να αναζητήσει νέους τρόπους κοινωνικής, τοπικής και οικουμενικής, συμβίωσης των ανθρώπων και των Λαών.
Όλο και περισσότερο γίνεται πιά κατανοητό, πως αυτός ο μανιακός, ο απάνθρωπος και συνειδητά καταστροφικός καπιταλισμός που διαπράττει καθημερινά εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και του Πολιτισμού, πρέπει να δώσει τη θέση του σ' έναν καλύτερο κόσμο, πράγμα που προϋποθέτει:
• 1. Ανατροπή κάθε μορφής σκοταδισμού με την ανάπτυξη ενός κινήματος Νέου Διαφωτισμού, που θα οδηγήσει στην κοινωνικοποίηση της γνώσης και των επιστημών, στη διαμόρφωση μιάς νέας αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης και στην ανάπτυξη μιάς νέας ατομικής, κοινωνικής και οικουμενικής συνείδησης που θα εκφραστεί με ένα ρωμαλέο, ριζοσπαστικό, αντικαπιταλιστικό, οικουμενικό ουμανιστικό κίνημα.
• 2. Σταδιακή κατάργηση κάθε εξουσιαστικής και εκμεταλλευτικής δομής και των αντίστοιχων θεσμών, με την ανάπτυξη της Συμμετοχικής με την έννοια της Άμεσης Δημοκρατίας και την κοινωνικοποίηση όλων των διαδικασιών λήψης των αποφάσεων, και
• 3. Κατάργηση κάθε μορφής κοινωνικής ανισότητας, με την κατάργηση κάθε μορφής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής και με την κοινωνικοποίηση όλων των μορφών του οικουμενικού πλούτου και όλων των διαδικασιών παραγωγής και διανομής των υλικών και των πνευματικών αγαθών.
*
Με αυτές τις βασικές προϋποθέσεις η Ανθρωπότητα θα καταφέρνει να ξεπερνά σταδιακά τον καπιταλισμό, σε όλες τις πιθανές εκδοχές του, να απελευθερώνει διανοητικές και κοινωνικές δυνάμεις και να αξιοποιεί τις σύγχρονες ασύλληπτες δυνατότητες που θα της επιτρέπουν να οραματίζεται και ταυτόχρονα να χτίζει ένα καλύτερο κόσμο στα πλαίσια ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.
Ο Μαρξ, στον οποίο πολλοί βιάστηκαν να φορτώσουν το τερατούργημα του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και λάθρα βαφτισμένου 'σοσιαλισμού ή κομμουνισμού', έδειξε στην Ανθρωπότητα τους όρους εξέλιξης των κοινωνιών και τους νόμους ανάπτυξης των κοινωνικών συστημάτων και ιδιαίτερα του καπιταλισμού. Ο Μαρξ δεν ήταν 'προφήτης' και γι' αυτό έγραψε ελάχιστα για τη μετακαπιταλιστική πορεία της Ανθρωπότητας, για το Σοσιαλισμό, τον Κομμουνισμό και τον Ουμανισμό. Ο Μαρξ, όπως και κάθε άνθρωπος που ζει και γνωρίζει τον καπιταλισμό, ξέρει πως δεν πρέπει να είναι και επιθυμεί κάπως διαφορετική να είναι η αυριανή κοινωνία. Το πως όμως θα είναι η αυριανή κοινωνία θα το αποφασίζει η ίδια, σε συνδυασμό με τη δράση ή την αδράνεια άπειρων παραγόντων που συνδιαμορφώνουν τη δυναμική του κοινωνικού πεδίου και το 'γίγνεσθαι'. Ανάμεσα στις ελάχιστες θέσεις του Μαρξ για τη μετακαπιταλιστική πορεία της Ανθρωπότητας, συγκαταλέγεται και η παρακάτω:
"Το ξεπέρασμα του Θεού είναι το γίγνεσθαι του θεωρητικού Ουμανισμού...,το ξεπέρασμα της ατομικής ιδιοκτησίας…είναι το γίγνεσθαι του πρακτικού Ουμανισμού..., (και τα δυό μαζί) προϋπόθεση απαραίτητη για τον θετικό Ουμανισμό" 3
Προσωπικά εκτιμώ πως καλύτερο οδηγό δεν θα μπορούσε να βρει η Ανθρωπότητα για να εκφράσει την αγωνία και τους αγώνες της για μιά Νέα Ελευθερία, για έναν καλύτερο κόσμο. Φιλοσοφήστε το και καταθέστε τις απόψεις σας, σ' αυτό το διάλογο.
__________________


[1] Βλέπε σχετικά, ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ-ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ-ΛΕΞΙΚΟ, ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, Αθήνα 1989, τόμος 1ος, Λήμμα: Ανθρωπισμός, σελ.482 κ. επ.
2. Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Παγκοσμιοποίηση του Κεφαλαίου ή Οικουμενισμός της Εργασίας; στα: ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ του ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ, τεύχος 12/2001-1/2002.

[3] Μαρξ Καρλ, Τα χειρόγραφα του 1844



2 σχόλια:

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ είπε...

dimosthenis said,


on Απριλίου 17th, 2008 at 9:50 πμ

Καλημέρα αγαπητέ κύριε Λάμπο.
Θα συμφωνήσω μαζί σας στα περισσότερα από όσα αναφέρετε.
Μήπως όμως είναι ουτοπικό, το να συζητάμε για φιλάνθρωπους ηγέτες-στο βαθμό τουλάχιστον που το αναφέρετε?
Μήπως η παγκσμιοποίηση και η διεθνής επικυριαρχία της οικονομίας των ισχυρών, δεν μας επιτρέπουν παρά μόνο να ονειρευόμαστε κάτι το οποίο όπως εσείς λέτε, έχει αποτύχει?
Γιατί απέτυχε? Ας μην το προσπεράσουμε έτσι αυτό το σημείο.
Εκεί θα ήθελα, αν έχετε το χρόνο, να κάνουμε μιά ανάλυση, γιατί ναι μεν γνωρίζουμε τα αποτελέσματα της αποτυχίας τους και γνωρίζουμε και το πως θα επιθυμούσαμε να ζήσουμε, αλλά αρχικά πρέπει να εμβαθύνουμε στις αιτίες της αποτυχίας, έτσι ώστε να έχουμε το παράδειγμα του τι πρέπει να αποφύγουμε για να δημιουργήσουμε την ιδανική κοινωνία, τουλάχιστον όπως την αποτυπώνετε με την σκέψη σας.
Θα ήμουν πολύ ευτυχής να κάνουμε έναν διάλογο επάνω στο συγκεκριμένο θέμα, σε γλώσσα κατανοητή και κοινή για όλους τους αναγνώστες και συμμετέχοντες ή μη.
Να είσαι πάντα καλά αγαπητέ μου Κώστα.
dimosthenis

marym said,
(www.politesenergoi.gr)



on Απριλίου 17th, 2008 at 2:30 μμ

Έχει κανείς την αίσθηση ότι όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα είναι αποκλειστικό μας προνόμιο..
Θα παραθέσω μερικά αποσπάσματα από τις απόψεις αυτών που συνηθίσαμε να λέμε «οι ισχυροί»…οι δημιουργοί και εκτελεστές της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Θα παραθέσω μερικά κείμενα που έχουν καταγραφεί στην βιβλιογραφία και στον περιοδικό τύπο και που καταδεικνύουν πόσο ανίσχυροι είναι οι σημερινοί κυβερνώντες να αντισταθούν σ΄ αυτά τα φαινόμενα.
Θα παραθέσω μερικά κείμενα που καταδεικνύουν πόσο ισχυροί ήταν μπροστά ακόμα και στον υπαρκτό σοσιαλισμό και θα ρωτήσω όποιον επιθυμεί να απαντήσει…όταν ολόκληρα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν στον ρόλο του Δαβίδ μπροστά στην Παγκόσμια Οικονομία και τελικά διαλύθηκαν …ποιο κράτος-ποιος λαός σήμερα μπορεί να αντισταθεί?
Θα καταθέσω έναν προβληματισμό μου…χωρίς να αποσκοπώ κάπου .. και χωρίς ίχνος απαισιοδοξίας και υπαναχώρησης.

« Σε μιά δημοκρατία που λειτουργεί σωστά, υπάρχουν τάξεις πολιτών.
Υπάρχει πρώτα απ΄όλα η τάξη των πολιτών που πρέπει να συμμετέχουν ενεργητικά στη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων. Αυτή είναι η εξειδικευμένη τάξη.
Είναι οι άνθρωποι που αναλύουν , εκτελούν, παίρνουν αποφάσεις και διαχειρίζονται τα πράγματα στα πολιτικά, οικονομικά και ιδεολογικά συστήματα. Αυτό είναι ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού.
Φυσικά οποιοσδήποτε προτείνει αυτές τις ιδέες πάντα είναι μέλος αυτής της μικρής ομάδας, και μιλά για το τι θα έπρεπε να κάνουν για αυτούς τους άλλους …αυτούς έξω από την μικρή ομάδα, τη μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού, το «κοπάδι που τα΄χει χαμένα».
Πρέπει να προστα τεύσουμε τους εαυτούς μας από το «ποδοπάτημα και το βρυχηθμό του ζαλισμένου κοπαδιού»…
Σ΄εκείνο που επί των ημερών μας αποκλήθηκε ολοκληρωτικό κράτος ή στρατιωτικό κράτος αυτό είναι εύκολο. Απλώς κρατάτε ένα ρόπαλο πάνω από τα κεφάλια τους και αν παρρεκλίνουν τους το κοπανάτε στο κεφάλι.
Αλλά καθώς η κοινωνία γίνεται όλο και πιό ελεύθερη και δημοκρατική , χάνετε αυτή την ικανότητα. Συνεπώς πρέπει να στραφείτε στις τεχνικές της προπαγάνδας. Η λογική είναι σαφής. Η προπαγάνδα είναι για τη δημοκρατία ότι είναι το ρόπαλο για το ολοκληρωτικό καθεστώς.»
Λίπμαν

«Οι στρατηγικές παγκόσμιας διακυβέρνησης ..τόσο αυτές που σχετίζονται με το μοντέλο της «εταιρικής ηγεσίας»..όσο και αυτές που σχετίζονται με το κολεκτιβιστικό μοντέλο (η αμερικανική ηγεσία…ο ΟΗΕ…το ελεύθερο εμπόριο ..ο νεοφιλελευθερισμός ..οι διεθνείς οικονομικοί συνασπισμοί…οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί ..οι τοπικοί συνασπισμοί ελεύθερου εμπορίου.. ο έλεγχος πληθυσμού ..οι ρυθμίσεις για το περιβάλλον ..η Ατλαντική Ένωση και ο παγκόσμιος φεντεραλισμός έχουν υποταχθεί επί έναν σχεδόν αιώνα ..άμεσα ή έμμεσα από τους Ροκφέλλερ .. μέσω των διαφόρων οργανισμών σχεδιασμού πολιτικής που έχουν χρηματοδοτήσει ..ιδρύσει ή ελέγξει.»

Will Banyan

«Εάν τα έθνη πρέπει να συνυπάρξουν δίχως σύγκρουση…τότε θα πρέπει να έχουμε κάποιον κεντρικό μηχανισμό ..κάποια θεσπισμένη διαδικασία ..μέσω της οποίας να καθορίζουμε τις αντιλήψεις και τους κανόνες της κοινής ζωής η οποία να εγγυάται την κυριαρχία μας και να μην κινδυνεύουμε»

Chronicle of a Generation
Fosdick

«Οι ευκαιρίες κατοχής πλούτου κουβαλούν μαζί τους αντίστοιχες ευθύνες. .ευθύνη πρώτιστα του μέγιστου κέρδους και ευθύνη δημιουργίας κερδών και για τους συν-μετόχους μας.
Αλλά καθώς οι πλούσιοι πρέπει να κυβερνούν και οι αξιωματούχοι να περιοριστούν ο πολύς κόσμος θα αντιδράσει και θα απαιτήσει την επιστροφή της δημοκρατίας και τότε θα απειληθούμε άμεσα. Αν δεν κατέχει η επιχειρηματική και παγκόσμια διατραπεζική τάξη την επίλυση των κοινωνικών θεμάτων ..τότε οι πολίτες θα απαιτήσουν το κράτος να γίνει ρυθμιστής της οικονομικής και κοινωνικής ζωής ..και τότε κινδυνεύουμε»

America’s Greatest National Resource
David Rocfeller

Κώστας Λάμπος said,


on Απριλίου 17th, 2008 at 5:16 μμ

Αγαπητέ μου Δημοσθένη,

χαίρομαι που διάβασες το κείμενό μου για τον Ουμανισμό του 21ου Αιώνα και σε ευχαριστώ για την επικοινωνία. Και τώρα στο θέμα:
1. Δεν πιστεύω στους ηγέτες-τσοπάνηδες γιατί δεν αισθάνομαι πρόβατο. Δεν πιστεύω πως υπάρχουν “φιλάνθρωποι ηγέτες” και δεν υποστήριξα ποτέ κάτι τέτοιο. Δεν πιστεύω γενικά στους ηγέτες, που πουλάνε ηγετιλίκι και αρμέγουν, ως εξουσιαστές, το Λαό. Αν σε ενδιαφέρει να μάθεις τι πιστεύω για τις ηγεσίες, ρίξε μιά ματιά στο κείμενό μου “Ιστορικές διαστάσεις της κοινωνικής Ηγεσίας” , στο: http://www.infonewhumanism.blogspot.com, ανάρτηση της 27.11.2007. Εκεί θα διαπιστώσεις πως η άποψή μου είναι ότι η “ηρωική-ηγετική” περίοδος της ανθρώπινης ιστορίας τελείωσε και ήρθε η ώρα της Αυτοδιεύθυνσης της Εργασίας, του Αυτοπροσδιορισμού της Κοινωνίας και της Άμεσης-Αταξικής-Παγκοσμιοτοπικής Δημοκρατίας στα πλαίσια ενός Οικουμενικού Ουμανισμού.
2. Συμφωνώ μαζί σου πως “η παγκοσμιοποίηση και η διεθνής επικυριαρχία της οικονομίας των ισχυρών δεν μας επιτρέπουν να ονειρευόμαστε” ένα καλύτερο κόσμο. Όμως η ιστορία, μας διδάσκει, πως οι καταπιεζόμενοι δεν ζήτησαν ποτέ την άδεια από τους καταπιεστές τους για να τους ανατρέψουν. Έτσι οι σκλάβοι ανάτρεψαν τους δουλοκτήτες και οι δουλοπάροικοι ανάτρεψαν τους μεγαλογαιοκτήμονες. Κάπως έτσι θα συμβεί και με τους σύγχρονους μισθωτούς δούλους και με τους άνεργους, οι οποίοι έχουν κάθε λόγο, σήμερα και την αντικειμενική δυνατότητα, να αγωνίζονται για ένα καλύτερο κόσμο, στον οποίο , φυσικά, δεν θα υπάρχει θέση για ‘επικυρίαρχους’ και για ‘αφεντικά’, γιατί δεν θα υπάρχουν ‘πρόβατα’ και ‘οπαδοί’, αλλά συνειδητοί και ‘ενεργοί πολίτες’, που στα πλαίσια της Άμεσης Δημοκρατίας συναποφασίζουν για τη ζωή τους, για την οικονομία του τόπου τους, της χώρας τους, για την πορεία της Ανθρωπότητας.
3. Συμφωνώ μαζί σου και για τη σκοπιμότητα να αναλυθεί σε βάθος το θέμα της “αποτυχίας του υπαρκτού ΄σοσιαλισμού΄”, για να μην κάνει η Ανθρωπότητα τα ίδια λάθη στην προσπάθειά της να απαλλαγεί από τον καπιταλισμό. Βέβαια οι υποστηρικτές του τριτοτεταρτοδιεθνιστικού μοντέλου για το σοσιαλισμό έκαναν και κάνουν κάποιες σχετικές αναλύσεις, αλλά όχι επί της ουσίας και γι’ αυτό καταλήγουν σε συμπεράσματα που τελικά δεν εξηγούν τις πραγματικές αιτίες της αποτυχίας, αλλά ερμηνεύουν υποκειμενικά την αποτυχία, είτε ως συνέπεια των λαθών του Στάλιν και του κομματικού απαράτ, είτε ως συνέπεια της ‘προδοτικής στάσης’ του Τρότσκι και του Κορμπατσώφ και φυσικά είτε ως συνέπεια της υπονομευτικής δράσης του ιμπεριαλισμού. Είναι μάλιστα αξιοσημείωτο το γεγονός πως όλοι αυτοί οι αναλυτές αφήνουν έξω από την κριτική τους τον Λένιν, ο οποίος , για λόγους που εξήγησε, αλλά η ιστορία φαίνεται να μην τον δικαιώνει, στη θέση των Σοβιέτ, δηλαδή της Δημοκρατίας του Προλεταριάτου έβαλε την Δικτατορία του Προλεταριάτου, δηλαδή της κομματικής νομενκλατούρας και του κόκκινου στρατού με τον οποίο, ο επικεφαλής κομισάριος Τρότσκι διέλυσε την εξουσία των Σοβιέτ και τις Κομμούνες των Στρατιωτών και των Ναυτών. Το χειρότερο πράγμα όμως που έκαναν, αφού κατάργησαν την άμεση λαϊκή συμμετοχή στις αποφάσεις, ήταν ότι αντί να κοινωνικοποιήσουν την οικονομία αυτοί την κρατικοποίησαν, αφήνοντας την κοινωνία έξω από τη διαδικασία του τι, πως και γιατί παράγεται, πράγμα που είχε ως συνέπεια τη διατήρηση της μισθωτής εργασίας, παρά το γεγονός πως όλη η σοσιαλιστική-κομμουνιστική παράδοση και όλοι οι αγώνες των εργατών θεωρούσαν ακρογωνιαίο λίθο του σοσιαλισμού την κατάργηση της μισθωτής εργασίας, της μισθωτής σκλαβιάς.
Αυτές οι πρώτες στρατηγικής φύσης πολιτικές επιλογές, άμεσο αποτέλεσμα της ήττας της Λαϊκής βάσης και της αυτονόμησης της ηγεσίας του ΚΚΣΕ απέναντι στην κοινωνία, και την οποία τελικά την κρατικοποίησαν, προδίκασαν και την αποτυχία του κρατικού καπιταλισμού, γιατί αυτό το πράγμα μόνο σοσιαλισμός δεν ήταν.
4. Η Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό, όπως είδες και στο παραπάνω κείμενο, δεν αρνείται το διάλογο για το τι έγινε λάθος και το τι δεν έγινε Χτες. Εκείνο που αρνείται είναι να χαθεί μέσα σε ένα τέτοιο διάλογο, γιατί κάτι τέτοιο διαιωνίζει το Χτες. Θεωρεί σημαντικό να αναλύσουμε σε βάθος το Σήμερα και με βάση τα συμπεράσματά μας να οραματιστούμε το Αύριο, (που για να είναι Αύριο δεν θα εκφράζεται με τη γλώσσα, τους όρους και τα δεδομένα του Χτες), και να αρχίσουμε να κάνουμε αυτό το κοινό μας όραμα, συνείδηση ατομική, συλλογική, ταξική, εθνική, οικουμενική, τη μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη να βγει η Ανθρωπότητα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, να καταργηθεί η μισθωτή σκλαβιά και να οικοδομηθεί ένας Ανθρώπινος Σοσιαλισμός, αυτό που εμείς ονομάζουμε Οικουμενικός Ουμανισμός.
Αυτά τα λίγα καταθέτω, αγαπητέ Δημοσθένη, ως συμβολή, στο διάλογο που με κάλεσες με την ελπίδα πως θα υπάρξει συμμετοχή και συνέχεια…
Να είσαι καλά
Κώστας Λάμπος



Κώστας Λάμπος said,


on Απριλίου 19th, 2008 at 1:47 πμ

Αγαπητή μου Μαίρη,
συνέβει να γράψω την απάντησή μου στο Δημοσθένη πριν αναρτήσεις το σχόλιό σου, αλλά να τη στείλω μετά από την ανάρτησή του. Αποτέλεσμα να μην έχω λάβει υπόψη μου τον προβληματισμό σου. Λοιπόν:
1. Οι “ισχυροί”, όπως λες, λένε ότι ανταποκρίνεται στα συμφέροντά τους. Επειδή όμως τα δικά τους συμφέροντα δεν ανταποκρίνονται στα συμφέροντα των πολλών, των Λαών, γι’ αυτό “οι ισχυροί” κάποτε φεύγουν, σαν τα προϊόντα που έχουν ημερομηνία λήξης. Οι Λαοί όμως μένουν να συνεχίσουν την ιστορία, γιατί ιστορικά αυτοί, οι Λαοί είναι η μόνη ισχυρή και σταθερή παράμετρος της προόδου και του πολιτισμού. Γι’ αυτό δεν κατανοώ τη “θεοποίηση’ των “ισχυρών”, οι οποίοι δαιμονοποιούν τους Λαούς, “τα ζαλισμένα πρόβατα” , επειδή ζουν με τον εφιάλτη, ότι κάποια μέρα θα “ποδοπατηθούν από το κοπάδι”.
2. Διερωτάσαι “ποιό κράτος-ποιός Λαός σήμερα μπορεί να αντισταθεί…όταν ολόκληρα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν στο ρόλο του Δαυίδ μπροστά στην παγκόσμια οικονομία και τελικά διαλύθηκαν…”
Ένσταση πρώτη: Δεν ήταν κομμουνιστική η ΕΣΣΔ, η ΚΟΜΕΚΟΝ, η Κίνα κλπ. κλπ, για τους λόγους που σε συντομία αναφέρω στο παραπάνω σχόλιό μου. Ταξικές κοινωνίες με κρατικό καπιταλισμό ήταν, όπου οι κομματικές νομενκλατούρες λειτουργούσαν ως άρχουσα τάξη, η οποία κρατικοποιώντας την οικονομία νόμισε πως μπορεί να κρατικοποιήσει στο διηνεκές και το προλεταριάτο, ολόκληρη την κοινωνία, η οποία με τη σειρά της γύρισε την πλάτη στους σφετεριστές της Οκτωβριανής Επανάστασης και του σοσιαλισμού. Όλα όσα επακολούθησαν ήταν μιά νομοτέλεια την οποία μόνο οι δογματικοί δεν την έβλεπαν. Γι’ αυτό επιμένω πως δεν ηττήθηκε ο σοσιαλισμός ή ο κομμουνισμός, γιατί απλούστατα αυτά τα καθεστώτα δεν ήταν παρά ένας κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός που σφετερίζονταν τη σοσιαλιστική ιδεολογία και από αυτή την άποψη, ήταν μιά ψευδαίσθηση που καθυστέρησε την ανάπτυξη του αντικαπιταλιστικού-σοσιαλιστικού αγώνα της Ανθρωπότητας, δίνοντας την ευκαιρία στο Κεφάλαιο να ανασυνταχθεί και να οργανώσει την αντεπίθεσή του ενάντια στην Εργασία. Τώρα που ξεκαθάρισε το τοπίο και όλοι οι καπιταλισμοί συσπειρώνονται στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης ενάντια στον κοινό εχθρό τους, την Εργασία, τώρα ήρθε η ώρα του Ανθρωπιστικού Σοσιαλισμού , του Οικουμενικού Ουμανισμού.
Ένσταση δεύτερη: Η σοβιετική οικονομία και πολύ περισσότερο ο φυσικός πλούτος της Ρωσίας, των χωρών της ΚΟΜΕΚΟΝ και της Κίνας δεν ήταν και δεν είναι ο Δαυίδ, αλλά ο Γολιάθ. Το γεγονός ότι ηττήθηκαν θα πρέπει να το δούμε ως αποτυχία του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και ως ήττα της άρχουσας τάξης και όχι ως ήττα του σοσιαλισμού ή των Λαών της Ρωσίας και των άλλων ‘σοσιαλιστικών’ χωρών, οι οποίοι κάποια στιγμή θα επαναπροσδιοριστούν ως προς το σοσιαλισμό και θα αποφασίσουν διαφορετικά, γιατί γι’ αυτούς ο σοσιαλισμός δεν είναι απλά μιά από πολλές, αλλά η μοναδική επιλογή.
3. Διαβλέπω μια αγωνία επειδή αργούν αυτές οι εξελίξεις, η οποία είναι και η πηγή μιάς μόνιμης απαισιοδοξίας σου, ορατή σε όλα τα γραπτά σου, παρά το γεγονός πως αυτό δεν κάμπτει την αγωνιστικότητά σου, πράγμα που αποκαλύπτει μια αδικαιολόγητη αντίφαση. Το βρίσκω λογικό στο βαθμό που ενώ ο αγώνας μας υπόκειται στον ανθρώπινο βιολογικό κύκλο, τα αποτελέσματά του φαίνονται σε ιστορικό κύκλο, μέγεθος πολύ μεγαλύτερο του βιολογικού κύκλου. Βλέπεις η ιστορία δεν βιάζεται να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς της , γιατί ακριβώς δεν πεθαίνει και συνεπώς δεν φοβάται “το τέλος” της, και παρά τις ΄”προφητείες” των κονδυλοφόρων του καπιταλισμού παραμένει ψύχραιμη και τακτοποιεί τους λογαριασμούς στην ώρα τους, αλλά στο δικό της χρόνο.
4. Πίστη λοιπόν στον αγώνα, γιατί ποτέ και κανένας αγώνας δεν πήγε χαμένος , εκτός από εκείνους που δεν δόθηκαν. Η ιστορία είναι ο άπειρος χωροχρόνος και ο αγώνας μας, ως αγώνας της οικουμενικής Ανθρωπότητας είναι σαν την σκυταλοδρομία των γενεών. Ένας αγώνας που άρχισαν οι μακρινοί μας πρόγονοι των σπηλαίων, έφτασε την εξέλιξη μέχρι τον 21ο αιώνα και θα συνεχιστεί, γκρεμίζοντας τα εμπόδια, προς το καλύτερο στον αιώνα τον άπαντα…
Να είσαι καλά, εσύ και οι άλλοι σύντροφοι, αυτής της ανήσυχης και γόνιμης παρέας.
Κώστας Λάμπος

ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ είπε...

mm said,


on Απριλίου 19th, 2008 at 12:47 μμ

Αγαπητέ Κε Λάμπο, διάβασα με μεγάλη προσοχή και επανηλλειμμένα τα όσα προαναφέρετε στο σχόλιο σας. Κατ΄αρχήν να σας ευχαριστήσω για την προσφορά σας στο διάλογο, γιατί βάζετε μερικές σκέψεις μου σε “τάξη”.Λοιπόν, σε κάθε μία από τις ενστάσεις σας…

Κατ΄αρχήν στο “Γενικό”:

1. “Οι “ισχυροί”, όπως λες, λένε ότι ανταποκρίνεται στα συμφέροντά τους. Επειδή όμως τα δικά τους συμφέροντα δεν ανταποκρίνονται στα συμφέροντα των πολλών, των Λαών, γι’ αυτό “οι ισχυροί” κάποτε φεύγουν, σαν τα προϊόντα που έχουν ημερομηνία λήξης.”
Συμφωνώ απολύτως και γι΄αυτό έγραψα τα αποσπάσματα, για να καταδείξω την πορεία που έχουν χαράξει « οι ισχυροί» και να αναφερθώ κάποια στιγμή στον τρόπο που θα πρέπει να αντιδράσουμε σ΄αυτό το οργανωμένο σχέδιο και εκεί η συμβολή σας είναι ανεκτίμητη.

Ενστάσεις.

1. “….Γι’ αυτό επιμένω πως δεν ηττήθηκε ο σοσιαλισμός ή ο κομμουνισμός, γιατί απλούστατα αυτά τα καθεστώτα δεν ήταν παρά ένας κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός που σφετερίζονταν τη σοσιαλιστική ιδεολογία και από αυτή την άποψη, ήταν μιά ψευδαίσθηση που καθυστέρησε την ανάπτυξη του αντικαπιταλιστικού-σοσιαλιστικού αγώνα της Ανθρωπότητας, δίνοντας την ευκαιρία στο Κεφάλαιο να ανασυνταχθεί και να οργανώσει την αντεπίθεσή του ενάντια στην Εργασία.”

Και αυτός είναι και ο ένας και μοναδικός λόγος που δεν πιστεύω και μέμφομαι τά κομμουνιστικά κόμματα, για την προδοσία στο λαό και για τις μισές αλήθειες που τόλμησαν να πούν. Λειτούργησαν ακριβώς σαν υπόστρωμα για την παγκόσμια κυριαρχία του κεφαλαίου και η πορεία και η έκβαση τους, ήταν προδιαγεγραμμένη από γεννήσεως, κατά την γνώμη μου.

Ένσταση δεύτερη: Kαμμία αντίρρηση

3η: “….Διαβλέπω μια αγωνία επειδή αργούν αυτές οι εξελίξεις, η οποία είναι και η πηγή μιάς μόνιμης απαισιοδοξίας σου, ορατή σε όλα τα γραπτά σου, παρά το γεγονός πως αυτό δεν κάμπτει την αγωνιστικότητά σου, πράγμα που αποκαλύπτει μια αδικαιολόγητη αντίφαση.”

..Προσπαθώντας και εγώ να το εξηγήσω, θα συνταχθώ με την άποψή σας περί δυσαρμονίας ιστορικού και βιολογικού κύκλου και βιασύνης, αλλά θα προσθέσω επιπλέον, ότι οφείλεται και στην καθημερινότητα όπου ζούμε και είναι εναρμονισμένη με την κοινωνική-επιστημονική και πνευματική επάρκεια του κάθε ανθρώπου.
Όταν είμαστε παιδιά και έχουμε μερικά «στραβά δοντάκια», πάμε στον ορθοδοντικό ( τον ειδικό). Και στην περίπτωσή μας τον θεωρητικό – διανοούμενο για να λειτουργήσει όπως «ο νάρθηκας» και να ισιώσει την «οδοντοστοιχία μας»-γνώση.Πόσο συχνά μπορεί αυτό να συμβεί σήμερα?
Εκεί “κακίζω”, αν μπορώ να το πω αυτό και τους εν δυνάμει “επαρκείς” σε γνώση, οι οποίοι στέκονται βουβοί , έχουν πάψει εδώ και καιρό να μας κερνούν με την κριτική τους σκέψη και είτε έχουν απογοητευθεί είτε μετατράπηκαν σε έμμισθους απολογητές του συστήματος. Οι φωτεινές εξαιρέσεις υπάρχουν , αλλά πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να “πέσεις” επάνω τους.

4η. ” . Πίστη λοιπόν στον αγώνα, γιατί ποτέ και κανένας αγώνας δεν πήγε χαμένος , εκτός από εκείνους που δεν δόθηκαν”.

Δεν μπορώ παρά να αγωνίζομαι , όπως και όσο μπορώ , για την δημιουργία μιάς δημοκρατίας των πολιτών και την πολιτική αναγέννηση του τόπου μας, όχι ηρωικά αντιστεκόμενη , αλλά συνεχώς εκπαιδευόμενη, θεώρωντας ότι δεν είναι απατηλό όνειρο και προσπαθώνας καθημερινά να πείσω και άλλους, αν είναι εφικτό, ότι η εθνική-παγκόσμια αναδημιουργία θα έρθει , όπως ηρθε και η Οκτωβριανή επανάσταση και οπως ήρθε και η επανάσταση του 21…και φυσικά αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα μιάς μικρής διαδρομής, αλλά αποτέλεσμα διεργασιών εκατοντάδων χρόνων πριν και εκδηλώθηκε όταν πλέον η αγανάκτηση δεν μπορούσε να αποσωβηθεί.

Σας ευχαριστώ για τους προβληματισμούς και για το ξεκαθάρισμα της σκέψης μου.Οφείλω να πω ότι είναι ένας πολύ δημιουργικός διάλογος, και μου έχει δώσει πολλές αφορμές για περαιτέρω αναλύσεις και δράσεις.

Μαίρη