‘Αριστερές’
Αλχημείες και Άμεση Δημοκρατία
(Μια
αναγκαία διευκρίνιση)
Γράφει
ο Κώστας Λάμπος
Είναι
αλήθεια ότι ‘ενός κακού μύρια έπονται’. Αλήθεια είναι επίσης ότι αιτία κάθε
κακού που συμβαίνει σε κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο είναι η νοσηρότητα κάποιου, ή
κάποιων εγκεφάλων που φαντασιώνονται ότι είναι μεσσίες και ‘οφείλουν να σώσουν
την κοινωνία’ από κάποιους άλλους κακούς μεσσίες που με χίλια ψέματα την
εξαπατούν και άγρια την εκμεταλλεύονται. Έτσι οι κάθε φορά υποψήφιοι νέοι
σωτήρες κατασκευάζουν και υλοποιούν τη δική τους κομματική ιδεολογία εξαπάτησης
των λαών, φυσικά με τη βοήθεια ξένων ειδικών, αυτόκλητων ‘πολιτικών φιλοσόφων’,
νάρκισσων ‘εθνικών φιλοσόφων’ τρόφιμων της ντόπιας συστημικής κομπραδόρικης ιντελιγκέντσιας
και φυσικά με τα εργολαβικά ΜΜΕ, ένα νέου τύπου μαγικό μαντζούνι με μπόλικη
‘αριστερή’, ‘αντικαπιταλιστική’ αλχημεία με το οποίο υπόσχονται στην πολιτική
τους πελατεία, στους καταναλωτές πολιτικών-κομματικών παραμυθιών τα πάντα.
Υπόσχονται
την Ελλάδα του 21ου αιώνα[1],
ακόμα και Άμεση Δημοκρατία με μπόλικο κεφάλαιο, αλλά με δόσεις και χωρίς να
αναφερθούν και να αγγίξουν την αιτία της κακοδαιμονίας των εργαζόμενων και
συνεπώς της τραγωδίας της ανθρωπότητας, που δεν είναι άλλη από την κοινωνική
ανισότητα που έχει σχέση με τον τρόπο παραγωγής και κατανομής των αγαθών, ο
οποίος με τη σειρά του πηγάζει από την βίαια κατεχόμενη και παράνομα
κατοχυρωμένη ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής. Είναι η ατομική
ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής που καθορίζει και τον τρόπο παραγωγής και
διανομής των αγαθών, η οποία παράγει και αναπαράγει την εξουσία των λίγων πάνω
στους πολλούς, που παράγει οικονομική ανισότητα, φτώχεια, πείνα και
καταστροφικούς πολέμους, με αποκλειστικό σκοπό την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου
και της ατομικής ιδιοκτησίας των κεφαλαιοκρατών. Συνεπώς το να μην μιλάνε τα
κόμματα και οι πολιτικοί γι αυτήν την πραγματικότητα και αντίθετα να υπόσχονται
ισότητα, δικαιοσύνη και καλύτερη από τους αντιπάλους τους, πολιτική
διαμεσολάβηση μεταξύ του απάνθρωπου και καταστροφικού κεφαλαίου και της
εργαζόμενης κοινωνίας, αυτό σημαίνει συνειδητή πολιτική εξαπάτηση της
κοινωνίας. Αλλά αυτό είναι το επάγγελμα των πολιτικών. Να εξαπατούν τους
εργαζόμενους για λογαριασμό των ολιγαρχών εργοδοτών τους. Ένα επάγγελμα που θα
καταργηθεί μόνο σε συνθήκες πραγματικής άμεσης δημοκρατίας, γιατί αυτό θα
ασκείται εκ περιτροπής για ορισμένο μόνο χρόνο (και με επικρεμάμενη την άμεση
ανάκληση) από όλους ανεξαίρετα τους Πολίτες.
Για
να λειτουργεί το σύστημα της εξαπάτησης, οι επιμέρους ανταγωνιζόμενοι όμιλοι
κεφαλαιούχων διατηρούν εκτροφεία παραγωγής επαγγελματιών πολιτικών, που
εμφανίζονται ‘αντ’ αυτού’ και μετατοπίζουν την αιτία της κακοδαιμονίας της
κοινωνίας, από το κεφάλαιο που κρύβεται πίσω από το πολιτικό προσωπικό του και
πιο συγκεκριμένα πίσω από τον αστικό κοινοβουλευτικό θίασό του, στα θύματά του,
στους κομπάρσους του κοινοβουλευτικού συστήματος, στους ψηφοφόρους. Ένα
θεατρικό μπουλούκι όπου αναλώσιμοι υποκριτές επαγγελματίες πολιτικοί που
συμπρωταγωνιστούν εναλλακτικά σε ρόλους ακροδεξιάς, δεξιάς, κεντροδεξιάς,
κεντρώας, κεντροαριστερής και αριστερής κυβέρνησης, αντιπολίτευσης και πρόθυμων
μπαλαντέρ, με όψη φασίστα, ρατσιστή, δεξιού, κεντρώου και αριστερού,
αναλαμβάνουν ως παρένθετοι θεσμοί και ως αχυράνθρωποι, ανάλογα, όταν και εφόσον
καταφέρνουν να στοιχίσουν πίσω από τα ‘πολιτικά προγράμματά τους’ κάτι παραπάνω
από το 3% του εκλογικού σώματος, να σχηματίσουν μονοκομματικές ή πολυκομματικές
κυβερνήσεις σε ρόλο πλυντηρίου του κεφαλαίου και αφιονιστή της κοινωνίας.
Μιας
κοινωνίας που την τελευταία δεκαετία, μπουχτισμένη από την υποκρισία και την
αναποτελεσματικότητα του αστικού κοινοβουλευτισμού, από τα εγκλήματα του
κεφαλαίου και από την συμβιβασμένη και αδιέξοδη πολιτική της δογματικής
παραδοσιακής αστικής και μικροαστικής αριστεράς που ευαγγελίζεται έναν κρατισμό
τριτοτεταρτοδιεθνιστικού τύπου, ξεχύθηκε στις πλατείες των μεγάλων πόλεων του
κόσμου και διακήρυξε αυθόρμητα την απαίτησή της για άμεση δημοκρατία[2].
Ήταν μια πρώτη σύγχρονη προσπάθεια, μια πρόβα των κοινωνιών να μετακινηθούν από
τη θέση του αντικειμένου της εκμετάλλευσής τους από το κεφάλαιο στη θέση του
υποκειμένου της ιστορίας και του νεκροθάφτη του κεφαλαίου. Ήταν, ακόμα και ως
πρόβα, ένας εφιάλτης για το κεφάλαιο.
Αυτόν
τον εφιάλτη του το κεφάλαιο κατάφερε, επιστρατεύοντας ‘αριστερούς μάγους’,
‘νέους σοσιαλδημοκράτες’, ‘σπίθες εγωπάθειας’, ‘κομπλεξικούς πολιτικούς
φιλόσοφους πυγολαμπίδες’, ‘οικονομικούς αναλυτές’ σε ρόλο φαρμακοποιού του
καπιταλισμού, ‘αριστερές ριζοσπαστικές’ πρωτοπορίες χαρμανιασμένων
εξουσιομανών, ‘φαντασμένους ή εντεταλμένους γνώστες της θεωρίας των παιγνίων’
και αρκετούς εξωνημένους καλαμαράδες, να τον κοιμίσει, πείθοντας την κοινωνία
να εγκαταλείψει τις πλατείες και την άμεση δημοκρατία και να ξαναγυρίσει στους
καναπέδες και στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία γιατί οι καινούργιοι
μεσσίες-σωτήρες της θα πάρουν, υποτίθεται για λογαριασμό της, εκδίκηση από τους
παλιούς-κακούς ψευδομεσσίες.
Έτσι
στήθηκε το καινούργιο σκηνικό πολιτικής εξαπάτησης, ένα τσίρκο που διαθέτει
ταχυδακτυλουργούς που σκίζουν τα μνημόνια της υποταγής με ‘έναν νόμο και με ένα
άρθρο’, που ‘θα κάνουν την καπιταλιστική αγορά να χορεύει πεντοζάλη’, που θα
‘φέρουν το λαό στην εξουσία’, όπως ο παλιός αρκουδιάρης περιέφερε την ‘κυρά
Μάρω’, την αρκούδα του στα λαϊκά παζάρια για να προσκυνάει το κοινό που έριχνε
φράγκα στο ντέφι του αρκουδιάρη. Βέβαια το καινούργιο σκηνικό είχε και ειδικά
δικαστήρια με ικριώματα στα υπόγεια της εξουσίας για τους διεφθαρμένους
πολιτικούς αντιπάλους, όπως είχε επίσης και ‘επαναφορά του κατώτατου μισθού και
των συντάξεων στα επίπεδα των ‘παχιών αγελάδων’. Με τούτα και μ’ εκείνα λοιπόν
‘ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος λαός’, αλλά κατά το αστικό
τελετουργικό και ‘κυρίαρχος λαός’ αποφάσισε, ζαλισμένος όπως ήταν, να ‘αναθέσει
την πολιτική εξουσία’ στον νέο ‘αριστερό’ θαυματοποιό και στην πολιτική συμμορία
του που απαρτίζεται από αφελείς μέχρι πανούργους πολιτικάντηδες και
τυχοδιώκτες, τυλιγμένους στον ακροδεξιό ζουρλομανδύα του ‘αμόλυντου’, αλλά
σύμφωνα με δημόσια ομολογία του ιδίου, ‘ψεκασμένου’ υπουργού εθνικής άμυνας
‘για τον φόβο των ιουδαίων’ και καμιάς ‘αριστερής επαναστατικής’ κουζουλάδας.
Και
‘πριν αλέκτωρ λαλείσαι’ και αντί ‘να χορεύουν πεντοζάλη οι αγορές’ άρχισε η
‘πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση’ να χορεύει καρσιλαμά και στο μεθύσι της
εξουσίας πάνω άρχισε να υπογράφει νέα μνημόνια, χειρότερα από τα προηγούμενα,
να ξεπουλάει τον εθνικό πλούτο για 99 χρόνια με το επιχείρημα ότι αυτά είναι
λιγότερα από τα τετρακόσια της οθωμανικής σκλαβιάς, να ξεδοντιάζει εργαζόμενους
και συνταξιούχους και να νομοθετεί αυτόματα κουρέματα μισθών και συντάξεων μαζί
με το ξεθεμελίωμα των ελάχιστων υπόλοιπων δικαιωμάτων των εργαζόμενων και τον
περιορισμό της πολυφωνίας και των όποιων πολιτικών ελευθεριών.
Το
χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι η ‘πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας’
επέλεξε, γαντζωμένη στην δοτή πολιτική εξουσία, να πάει με το κεφάλαιο και να
αφήσει την κοινωνία, πράγμα που προϋπέθετε την εγκατάλειψη της κυβέρνησης, την
καταγγελία του κεφαλαίου και την προσφυγή της στις δυνάμεις της Εργασίας της
Επιστήμης και του Πολιτισμού της Ελλάδας, της Ευρώπης και του πλανήτη ολόκληρου
για την πολιτική τους αυτονόμηση και την συγκρότηση ενός ευρέως
αντικαπιταλιστικού μετώπου με προοπτική την κοινωνική αυτοδιεύθυνση στη βάση
της κοινοκτημοσύνης και της αταξικής δημοκρατίας. Αντί γι αυτό έκανε κάτι ακόμα
χειρότερο. Επέλεξε στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό μεταξύ Γερμανίας και
Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής για τον αποκλειστικό έλεγχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης
και την παγκόσμια ηγεμονία, να εγκαταλείψει την υπόσχεσή της για την μετακίνηση
της Ε.Ε. από το κεφάλαιο προς την Ευρώπη των Λαών και την αμεσοδημοκρατική
κοινωνία. Αυτή η στροφή προς τα δεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό ανάγκασε την
‘αριστερή κυβέρνηση’ να κάνει πολιτική πατώντας πότε στη βάρκα του
νεογερμανισμού[3]
και πότε σ’ αυτήν του αμερικανισμού[4],
μέχρι που αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τις ψευδαισθήσεις της για το μπόι της
και τις δυνατότητές της και να γίνει παράδειγμα προς αποφυγήν, πράγμα που
βοηθάει την επιδιωκόμενη από τον αμερικανισμό και το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο
στροφή των λαών της Ευρώπης προς ακροδεξιά σχήματα και αυταρχικότερες
κυβερνήσεις, προς έναν φασιστικό και ρατσιστικό εθνικισμό που θα μας γυρίσει,
αν δεν σταματήσουμε έγκαιρα αυτήν την κατρακύλα, στον 19ο και στον
20ο αιώνα του φασισμού, των πολέμων και της κουτσουρεμένης ακόμα και
αυτής της αστικής δημοκρατίας.
Όλα
αυτά είχαν ως αποτέλεσμα η πολιτική πελατεία του ΣΥΡΙΖΑ να φυλλοροεί και το
εκλογικό σώμα, όπως τουλάχιστον δείχνουν οι σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης,
να στρέφεται και πάλι προς τις ανασυγκροτημένες συντηρητικές και αντιδραστικές
κατευθύνσεις, αφού, όπως υπαγορεύει η υποτίθεται ‘κοινή λογική’ των διαμορφωτών
της κοινής γνώμης, ‘όλοι το ίδιο είναι’ εννοώντας βέβαια τα πολιτικά κόμματα
και το υπαλληλικό πολιτικό προσωπικό, δηλαδή τους επαγγελματίες πολιτικούς.
Μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις ο Τσίπρας ξαναθυμήθηκε τον αριστερό λαϊκισμό του
και προσπαθεί να ξαναεξαπατήσει τον Ελληνικό Λαό τάζοντάς του ‘συνταγματικές μεταρρυθμίσεις’,
‘Δημοψηφίσματα’ και ‘Λαϊκές Πρωτοβουλίες’ κακοαντιγράφοντας το απατηλό
κλεπτοκρατικό ελβετικό μοντέλο στο οποίο καταφεύγει από κάθε γωνιά του πλανήτη
το κλεμμένο από τα δημόσια ταμεία κεφάλαιο, καθώς και εκείνο που αποκτάται από
παράνομες δραστηριότητες για να ξεπλυθεί και να καμουφλαριστεί κάτω από την
υποτιθέμενη ‘άμεση δημοκρατία’[5]
στην υπηρεσία του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Ο
κύριος Τσίπρας προσποιείται ότι αγνοεί πως το κύριο χαρακτηριστικό της άμεσης
δημοκρατίας δεν είναι τα, κυρίως σε δικτατορικά καθεστώτα και στην αδιέξοδη
αστική αντιπροσωπευτική δημοκρατία δημοφιλή, δημοψηφίσματα, αλλά η κοινοκτημοσύνη
και η κοινωνική αυτοδιεύθυνση που δημιουργεί συνθήκες ισηγορίας, ισονομίας,
ισοπολιτείας και κοινωνικής ισότητας. Προσποιείται πως αγνοεί ότι σε συνθήκες
ακραίων οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων και σε καθημαγμένες κοινωνίες
όπου το κουμάντο το κάνουν οι οικονομικοί ολιγάρχες με τις πολιτικές δυναστείες
και τις συμμορίες τους, τα υποτιθέμενα δημοψηφίσματα γίνονται για να κάνουν
συνένοχο την κοινωνία στις εγκληματικές πολιτικές τους, αφού γνωρίζει ότι οι
ψηφοφόροι χειραγωγούνται, αλλά κι όταν αυτό αποτύχει τότε η δευτερογενής
πολιτική εξουσία θα υποκύψει στην πρωτογενή οικονομική εξουσία, όπως έκανε ο
ίδιος τον περασμένο χρόνο με το δημοψήφισμα οπερέτα, και θα κάνει το ΟΧΙ στο
μνημόνιο ΝΑΙ και μάλιστα με τους όρους που του υπαγόρευσαν τα μεγάλα αφεντικά
του.
Ο
κύριος Τσίπρας διήνυσε σε πολύ λίγο χρόνο πολύ μεγάλη απόσταση στην άγρια
καπιταλιστική Δύση και απομακρύνθηκε τόσο πολύ από την, υποθέτω αγνή, αριστερή
νεότητά του ώστε να του είναι αδύνατη κάθε επιστροφή σ’ αυτήν. Αλλά και να το
μπορούσε δεν θα τον πίστευε πια κανένας. Γι αυτό εκείνο που του μένει είναι μια
‘ηρωική έξοδος’ με όλους τους κινδύνους που εμπεριέχει μια τέτοια επιλογή.
Διαφορετικά είναι αναγκασμένος, για να κρατήσει την εξουσία, να σκληρύνει ακόμα
περισσότερο την ήδη σκληρή πολιτική που του υπαγορεύουν τα κέντρα της
καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και να
εξελιχθεί σε ένα είδος βαλκανικού τύπου Μπενίτο Μουσολίνι που κάθε μέρα
που περνάει θα ξεσηκώνει όλο και μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας
εναντίον του και θα καταγράφεται στην ιστορία ως συνειδητός προδότης όχι μόνο
του παγκόσμιου αριστερού, με την έννοια του αμεσοδημοκρατικού, προτάγματος και
όσων τον πίστεψαν, αλλά ολόκληρης της χώρας και του Ελληνισμού.
Μετά
και από αυτήν την εμπειρία τους οφείλουν να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα
και τα θύματα του κεφαλαίου και της αστικής δημοκρατίας του, καθώς επίσης και
της αστικής και της μικροαστικής ‘αριστεράς’ του. Οφείλουν οι δυνάμεις της
Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού να συνειδητοποιήσουν ότι το έργο της
κοινωνικής τους απελευθέρωσης δεν μπορούν να το αναθέτουν σε εργολάβους των
εκμεταλλευτών τους, γιατί τότε είναι καταδικασμένες να έχουν την μοίρα του
μυθικού Σισύφου.
Οφείλουν,
οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, να κατανοήσουν ότι,
η επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη Γνώση, η απελευθερωτική τεχνολογία
και ο ανατέλλων ουμανιστικός πολιτισμός του 21ου αιώνα,
κληροδοτήματα όλων των περασμένων γενεών, μπορούν, στο βαθμό που θα τα αποσπούν
από την καταχρηστική κατοχή του κεφαλαίου, να τις καταστήσουν ικανές να
οικοδομήσουν έναν καλύτερο κόσμο, όπως διαχρονικά τον οραματίζονται και για τον
οποίο διαχρονικά αγωνίζονται. Έναν κόσμο της κοινοκτημοσύνης, της αναλογικής
οικονομικής και κοινωνικής ισότητας, της αταξικής δημοκρατίας[6]
χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει ούτε δημοκρατία, ούτε ελευθερία, ούτε και
μέλλον για την ανθρωπότητα.
Αρκετά
με τις δεξιές και τις ‘αριστερές’ Αλχημείες. Αρκετά με την δημοκρατία του
καναπέ, της ανεργίας, της φτώχειας, της πείνας και των απάνθρωπων και καταστροφικών
πολέμων για να μεγαλώνουν τα κέρδη του 1% σε βάρος του 99% του παγκόσμιου
πληθυσμού. Αρκετά με την καπιταλιστική βαρβαρότητα των σκοταδιστικών και
εξουσιαστικών ιερατείων[7].
Τώρα είναι η ώρα ενός Νέου Διαφωτισμού, ενός Νέου Οικουμενικού Ουμανιστικού
Κινήματος που θα σαρώσει, μέσα από τοπικές, περιφερειακές, εθνικές και
οικουμενικές αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις ριζικής αποκαπιταλιστικοποίησης των
τοπικών και των εθνικών κοινωνιών και της ανθρωπότητας συνολικά, κάθε αρνητικό
στοιχείο του παλιού, για να μπορέσει με διαδικασίες ταυτόχρονης αυτοθέσμισης να
γεννηθεί η αταξική δημοκρατική κοινωνία, η μόνο πραγματική μορφή άμεσης
δημοκρατίας.
Καιρός
για άλλες αλχημείες και ψευδαισθήσεις δεν υπάρχει. Ας κάνουμε όλοι σε ατομική
και συλλογική βάση το πρώτο μικρό βήμα της εποχής μας προς την πραγματική και
ολοκληρωμένη άμεση δημοκρατία, για να έχει συνέχεια το μεγάλο και συναρπαστικό
ταξίδι της ανθρωπότητας.
[1] Κώστας Λάμπος,
Η Ελλάδα στο κατώφλι του 21ου αιώνα, στο:
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/i-ellada-sto-katofli-toy-21oy-aiona-toy-kosta-lampoy
[2] Βλέπε σχετική
ανάλυση στο: Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη
πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ,
Θεσσαλονίκη 2012.
[3] Βλέπε σχετικά Λάμπος Κώστας,
Νεογερμανισμός. Ο νέος εφιάλτης της Ευρώπης; Πολίτες, τεύχος 35/Φεβρουάριος
2012 και 36/Μάρτιος 2012 και http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1225116.
Καθώς και Neogermanismus:
Der neue Alptraum Europas? in: http://lefthumanism.blogspot.com/2012/
[4] Λάμπος Κώστας,
Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής.
ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
[5] Βλέπε σχετικά στο: Λάμπος Κώστας
Μύθος και πραγματικότητα της Ελβετικής ‘Άμεσης Δημοκρατίας’, Πολίτες, τεύχος 42
/ Οκτώβρης-Νοέμβρης 2013 και στο:
http://tvxs.gr/news/user-post/gia-mytho-kai-tin-pragmatikotita-tis-elbetikis-amesis-dimokratias
[6] Λάμπος Κώστας, Αταξική
Δημοκρατία και Ουμανισμός στον 21ο αιώνα, στο συλλογικό τόμο: Η
Άμεση Δημοκρατία στον 21ο αιώνα, Νησίδες, Θεσσαλονίκη 2013, και στο:
http://www.dimovoulio.gr/wp-content/uploads/2015/01/ataxiki-dimokratia-oikoumenikos-oumanismos-21o-aiona.pdf
[7] Βλέπε σχετικά,
Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και
εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015, 1η έκδοση και 2016 2η
έκδοση.
